ดั่งไฟรัก โดย ฟีลิปดา |
|---|
๗
ห้องทำงานของ ม.ร.ว. ศีตลาอยู่ที่ชั้นสิบ โรมรันออกจากลิฟท์ก็เดินไปด้านที่มีโต๊ะทำงานตั้งอยู่ เขามองไม่เห็นใคร แต่เมื่อเดินเข้าไปใกล้ สตรีนางหนึ่งก็โผล่ขึ้นมาจากใต้โต๊ะ
อุ๊ย ! ... หล่อนส่งเสียงตกใจเมื่อเห็นเขา
คุณหญิง อยู่ไหม ?
สายตาเจ้าหล่อนกวาดไปทั่วร่างเขาอย่างรวดเร็ว ไอ้เสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ง่าย ๆ ของเขาที่ละมัง ทำให้เธอไม่คิดเลยที่จะตอบว่า
ไม่อยู่ค่ะ
ไปไหน ก็นัดผมมานี่นา
รอยยิ้มอย่างรู้ทัน ผุดขึ้นมาบนใบหน้าที่แต่งจัดนั้น
คงรอไม่ไหวมังคะ ออกไปเมื่อสิบนาทีนี่เอง
โรมรันขมวดคิ้ว มองหน้าก็รู้ละว่าโกหก หน้าห้องคุณหญิงศีตลานี่ไม่เบาเลย มีบางอย่างที่เขาสะกิดใจ เมื่อเปรียบเทียบกับเสื้อผ้าที่คงเป็นเครื่องแบบที่เรียบง่ายนั้น ... ผู้หญิงคนนี้ แต่งหน้าเหมือนจะปกปิดตัวเอง
ต่อโทรศัพท์คุณหญิงให้ผมซิ เขาสั่ง
ไม่มีเบอร์คุณหญิงเหรอคะ เธอย้อน
ผมไม่ได้มาตามจีบเจ้านายคุณนี่ จะได้จำเบอร์เอาไว้
แล้วประตูห้องก็เปิดผัวะ พงษ์พันธ์เดินออกมา เขาชะงักเมื่อเห็นโรมรัน
อ้าว ... มาทำอะไรที่นี่ โรมรันทักขึ้นก่อน
คุณหญิงโทรไปเรียกมาครับ
เรื่องอะไร ... ถามแล้วก็ชะงัก ส่ายหัวเพราะนึกได้ ม.ร.ว.ศีตลานี่ไวจริง ๆ แค่คุยกับเขาเมื่อคืนเช้านี้ก็เรียกพงษ์พันธ์มาเสียแล้ว
พี่รบมาพอดี จะเซ็นเลยไหมครับ พงษ์พันธ์แกล้งถามยิ้ม ๆ
โรมรันมองตาขุ่น ถามกลับว่า
อยู่ข้างในใช่ไหม ?
โดยไม่รอคำตอบโรมรันเดินไปที่ประตู ทันที หน้าห้องสาวทำท่าจะไปขวาง พงษ์พันธ์เลยเตือนเสียงนุ่ม ๆ แต่ได้ผลว่า
ระวังตกงานนะครับ
ม.ร.ว. ศีตลา ถึงกับเก็บอาการแปลกใจไม่อยู่เมื่อเห็นโรมรันเปิดประตูเข้ามา นอกจากจะเจอเขาที่บ้านแล้ว ก็ไม่เคยคิดว่าจะเจอเขาที่ไหนได้อีก แต่เมื่อเห็นท่าทางหน้าห้องที่ตามเข้ามาด้วยท่าทางตื่น ๆ เธอก็พยักหน้าให้ออกไปโดยไม่พูดอะไร
คุณรบมาทำอะไรที่นี่
กินกาแฟมัง โรมรันตอบรวน ๆ ทิ้งตัวโครมลงที่โซฟา รับแขกของเธอ
ม.ร.ว. สาวยิ้ม กับท่าทางโรมรันออกจะหงุดหงิดนิด ๆ เธอกดโทรศัพท์ติดต่อสั่งกาแฟให้เขา แล้วเดินมานั่งตรงข้าม
คุณรบมีธุระอะไรกับดิฉันหรือเปล่า
มี โรมรันตอบแล้วควักโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา ยื่นให้
บันทึกเบอร์คุณหญิงให้ผมซิ เดี๋ยวลืม
หญิงสาวหัวเราะ เบา ๆ รับมาแล้วล้อว่า
มาขอเบอร์โทร เหรอคะ ?
โรมรันมองท่าทางอารมณ์ดีของเธออย่างขวางตา
หน้าห้องคุณหญิงทำหน้าดูถูกเชียวที่รู้ว่าผมไม่รู้เบอร์คุณหญิง
เดี๋ยว เอากาแฟเข้ามา จะให้ขอโทษคุณรบ
ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอก แต่หน้าตาเขาคุ้น ๆ นะ ผมว่าต้องเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแน่ ๆ
อยากได้ประวัติไหมคะ เธอล้อเล่น แต่ต้องแปลกใจที่โรมรันตอบรับว่า
ก็ดี มันติดอยู่ในใจไม่อยากผ่านไป
จะเอาเดี๋ยวนี้เลยไหม ?
ไม่ต้อง วันหลังก็ได้
ประตูเปิดหญิงสาวที่เป็นข้อสนทนาถือถ้วยกาแฟเข้ามา สีหน้าเธอเรียบเฉย เมื่อเอามาวางตรงหน้าโรมรัน
นี่คุณโรมรัน มาเมื่อไหร่ ให้ผ่านเข้าได้เลยนะ ม.ร.ว. ศีตลาบอก
ค่ะ
ท่าทางไม่ชอบเสริฟกาแฟนะ โรมรันพูดขึ้น แต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าเฉย ๆ ชายหนุ่มมองตามจนเธอเดินออกจากห้อง แต่เมื่อหันกลับมาก็สบสายตาแปลก ๆ ของ ม.ร.ว. ศีตลา
ไม่น่าเชื่อว่าคุณรบจะติดใจผู้หญิง จนต้องมองเหลียวหลังเลยนะ
ประเภทติดใจจนไปถ่างตาเฝ้าทั้งคืนผมก็เคยทำ
โรมรันประชดเข้าให้ ม.ร.ว.สาวเลยโยนโทรศัพท์คืนให้เขา อย่างไม่สนใจว่าจะรับได้ไหม เดินไปที่โต๊ะทำงานตัวเอง
มีอะไรว่ามา จะได้ทำงานต่อ
โรมรันยกกาแฟขึ้นดื่ม มองใบหน้าเรียบเฉย แต่คงความเรียบเก๋ของอีกฝ่าย ที่ก้มนิด ๆ เหมือนจะอ่านอะไรบางอย่าง ท่าทางเธอเปลี่ยนเป็นเอาการเอางานทีเดียว แต่ไม่ว่าหญิงสาวจะอยู่ในบุคลิกไหน สำหรับเขาแล้วก็ยังมองเห็นความเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองและงอนหยิ่ง ๆ เอาไว้ไม่เปลี่ยนเหมือนตอนเป็นเด็กอยู่เช่นเดิม
จะมาชวนคุณหญิงไปเที่ยว
ไม่ว่าง
ไปเที่ยวเกาะสวรรค์ของคุณหญิง
หน้ามรสุมไม่ไป
ฝนตกโรแมนติกดีออก
ไม่สน
ไปสักสามวัน เป็นไง ?
ไม่ไป
อารมณ์เสียเรื่องอะไร ?
ไม่รู้ ... อุ๊ย
โรมรันหัวเราะ ปากกาในมือม.ร.ว. ศีตลาเลยปามาโดนอกเขาอย่างจัง
ผมแค่จะมาถามว่าคุณหญิง รู้จักเกาะคนแคระที่อยู่แถวนั้นไหม ? โรมรันเริ่มเข้าเรื่อง
ไม่รู้จัก แต่มีเกาะหนึ่งชื่อเกาะเตี้ย เธอตอบตรงกับคุณสรวงสุดา
อยู่ตรงไหน วาดให้ผมดูหน่อย
คุณรบอยากรู้ไปทำไม?
จะไปซื้อ เปิดบ่อนคาสิโน แย่งลูกค้าโรงแรมเพิร์ลของคุณหญิง
ถ้างั้น ... ไม่บอก
ถ้าให้ผมต้องจับมือมือเขียน ระวังเรื่องหุ้นคุณหญิงต้องจับมือผมเซ็นบ้างนะ
เฮอะ ... ก็ได้
เอาเกาะสวรรค์เป็นศูนย์กลางนะ เขาสั่ง ยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้ง มองดูหญิงสาวก้มหน้าก้มตาขีดเขียนลงกระดาษ สักครู่ก็เงยหน้า
เอ้า ... เสร็จแล้ว
โรมรันลุกขึ้นเดินไปดู ภาพลายเส้นของเธอเขียนได้ไม่เลวทีเดียว
ถ้านั่งเรือไปจากเกาะสวรรค์ ประมาณกี่ชั่วโมง
ไม่ถึง ราวสี่สิบห้านาที
คุณหญิงเคยไปไหม ?
เคย
เป็นไง?
ก็ไม่เป็นไง ถามทำไม ?
โรมรันมองหน้าเธอ ก่อนจะวางกระดาษลงบนโต๊ะ แล้วหยิบมือถือขึ้นมา ถ่ายรูป ปากก็ถามว่า
คุณหญิงเคยขึ้นเกาะไหม ?
เคยหนหนึ่ง มีแต่ภูเขาโขดหิน ไม่ค่อยมีต้นไม้
ใครสอนคุณหญิงขับเรือ
ท่านพ่อ
ดำน้ำเป็นไหม ?
ไม่
แล้วจะสอนให้
ว่างไม่ตรงกันหรอก
โรมรันมองหน้า
รู้ได้ไง ?
ม.ร.ว. ศีตลายักไหล่ ไม่ตอบ แล้วเสียงใส ๆ ของหน้าห้องก็ดังขึ้นทางโทรศัพท์ภายในว่า
คุณสรวงสุดาโทรมาค่ะ
ม.ร.ว. ศีตลา กดสายที่กำลังกระพริบอยู่ สายตาก็มองโรมรันที่ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบไฟแช็กขึ้นมา เปิดจ่อเข้าที่กระดาษเธอวาดให้เขาเมื่อครู่
หญิงค่ะ ... ค่ะ เหรอคะ ? คุณรบอยู่นี่ค่ะ ... ได้ค่ะ ... ค่ะ ...
มีถังขยะไหม ?
หญิงสาวเพยิดหน้า ไปด้านหนึ่ง โรมรันเดินเอาเถ้ากระดาษไปทิ้งมองจนแน่ใจว่าไฟดับแล้ว เดินกลับมาก็พอดีคุณหญิงวางสาย
คุณแม่โทรมาทำไม?
ติดประชุมคณะกรรมการหาทุนเด็กด้อยโอกาส เกรงว่าจะไปดูเพชรไม่ได้ ให้ดิฉันไปแทน
โรมรันพยักหน้า ถามว่า
ที่โรงแรมเพิร์ลของคุณหญิงได้เก็บรายชื่อแขกเข้าพักย้อนหลังไปสักปีสองปีไหม?
มีเก็บไว้ ทุกโรงแรม ถามทำไม ? ม.ร.ว. ศีตลาถามอย่างไม่สนใจนัก เธอเริ่มที่จะทำงานที่ค้างอยู่บ้าง
มีศูนย์ข้อมูลเชื่อมต่อคอมพิวเตอร์ดูจากที่นี่ได้เลยไหม ?
คุณรบอยากรู้ไปทำไม?
ทำไมต้องถามกลับทุกครั้งด้วยนะ
ถ้าไม่อยากตอบคำถาม ก็ไปเอาหมายศาลมา
ทำเป็นหัวหมอ ระวังจะเจอสอบบัญชี
ม.ร.ว.ศีตลาไหวไหล่
กลัวนักนี่
โรมรันเดินไปเท้าแขนที่โต๊ะ โน้มตัวไปใกล้
คุณหญิงผมไม่ถามชวนคุยนะ ทำเป็นเล่นไปได้ อยากให้มากวนทุกวันรึไง ?
คุณก็อย่าวางท่า ใหญ่โตนักสิ หมั่นไส้ นี่มันที่ทำงานดิฉัน
โรมรันมองหน้าเธอนิ่ง ๆ แล้วก็พูดขึ้นว่า
คุณหญิงศีตลาครับ กรุณาให้ความร่วมมือกับทางราชการหน่อยครับ
รอยยิ้มอย่างหนึ่งผุดที่ใบหน้าของ ม.ร.ว. ศีตลา ซึ่งมันทำให้โรมรันอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้
รอสักครู่ เธอบอก
แล้วหญิงสาวก็ง่วนอยู่กับจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า ไม่สนใจโรมรันที่นั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเธอ ครู่หนึ่งก็ พูดว่า
ดูได้แล้วค่ะ
โรมรันลุกขึ้นเดินมาข้างเธอ
คุณหญิงถอย ซิ เขาสั่งกลาย ๆ
ม.ร.ว.ศีตลาเลยถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ ที่ต้องเสียเก้าอี้ทำงานให้เขา แล้วรอยยิ้มก็สว่างวาบขึ้นเมื่อมีเสียงติดต่อว่า
มิสเตอร์โรเจอร์ สายสองค่ะ
โรมรันปรายตามามองท่าทางยินดีของเธอ ก่อนจะหันไปหมกมุ่นที่หน้าจอ แล้วเขา ก็ลุกขึ้นเดินไปโทรศัพท์เป็นครู่ก็กลับมา
คุณหญิงจะไปร้านเพชรกี่โมง?
นัดไว้บ่ายสาม
โรมรันดูนาฬิกาใกล้จะเที่ยงเท่านั้นแต่เขาก็ชวนว่า
ออกไปตอนนี้เลยไหม ไปกินกลางวันด้วยกัน ผมเลี้ยงเอง
ไม่ค่ะ ดิฉันมีนัดกับโรเจอร์ที่ร้านอาหารข้างล่างนี่ค่ะ คุณรบจะร่วมด้วยก็ได้นะ เธอพูดน้ำเสียงราบเรียบธรรมดา ตีหน้าซื่อทั้ง ๆ ที่ระหว่างที่พูดโทรศัพท์กันโรเจอร์ยังอยู่ระหว่างการล่องเรืออยู่เลย แต่ก็อยากจะลบท่าทางวางโตของเขานั่นเอง
โรมรันหรี่ตามองหน้าเธอพูดว่า
แสดงว่าไม่สนใจคำเตือนผมเลยใช่ไหมนี่?
ก็คุณรบแค่อยากกวนโมโหดิฉันเท่านั้นเอง จะสนใจไปทำไม
โรมรันยิ้มนิด ๆ นึกชมที่เธอฉลาดพูดเลี่ยงออกตัวได้ง่าย ๆ ว่ามันเป็นเพราะเขาไม่คิดเอาจริง ไม่ใช่เธอไม่ฟังเขา และถ้าหากเขาจะยืนยันให้เธอทำตาม เธอก็คงจะย้อนว่า มันเรื่องอะไรของเขา เขามีสิทธิ์อะไร ซึ่งเขาก็คงตอบไม่ได้แน่ ๆ และที่สำคัญ ไม่มีความจำเป็นใด ๆ ที่เธอจะต้องมาแคร์เขา เธอเป็นของเธออย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ถ้างั้น ขอยืมรถคุณหญิงหน่อย เดี๋ยวจะกลับมารับไปร้านเพชรด้วยกัน
มันเรื่อง เธอย้อนยักไหล่ปฏิเสธ แต่โรมรันกลับเน้นเสียงพูดว่า
เลือกเอาจะให้กุญแจรถผม หรือว่าจะให้ผมกินข้าวกับคุณหญิงพร้อมนายโรเจอร์นั่น
ม.ร.ว.ศีตลาเม้มปาก กับท่าทางขู่เข็ญกลาย ๆ ของเขา และในที่สุดก็ต้องเป็นฝ่าย ยื่นกุญแจรถให้เงียบๆ เพราะประเมินแล้วว่า ขืนโรมรันบ้านึกอยากกวนขึ้นมาจะอยู่กินกลางวันกับเธอ ก็จับไต๋เธอได้เท่านั้นเอง
ร้านเพชรที่ม.ร.ว.ศีตลา ต้องมาเลือกนั้นเป็นร้านใหญ่ตั้งเดี่ยว ๆ อยู่ บนถนนที่จอแจ หาที่จอดรถยากแต่ม.ร.ว. ศีตลาไม่เดือดร้อนเรื่องที่จอดรถ เพราะเธอมาแท๊กซี่ โรมรันไม่ได้กลับไปรับเธอตามนัดแต่อย่างใด
หญิงสาวแทบจะเก็บอารมณ์ไม่อยู่เมื่อเดินเข้าไปในร้านเพชร ก็เห็นโรมรันนั่งอยู่ที่ก่อนแล้ว ท่าทางเขาขะมักเขม้นก้มหน้าขีดเขียนอะไรอยู่ หญิงสาวเดินเข้าไปใกล้อย่างจะเอาเรื่อง แต่ก็พอดีกับ เจ้าของร้านออกมาทักเธอพอดีว่า
คุณหญิงมาแล้วเหรอคะ เมื่อครู่คุณสรวงสุดาเพิ่งโทรมาถามนี่เองว่าคุณหญิงมาแล้วยัง
ม.ร.ว. ศีตลา เกลื่อนใบหน้าที่ไม่พอใจเมื่อครู่เป็นการยิ้มรับ
คุณจันทร์เตรียมเอาไว้ให้ ไม่ทราบว่ามีชุดไหนบ้างคะ ?
เชิญคุณหญิงด้านในเลยดีกว่าค่ะ
หญิงสาวตวัดสายตาไปยังโรมรัน เขาสบตาเธอแว่บหนึ่ง แล้วก็ก้มไปยังสิ่งที่ทำค้างอยู่ เหมือนไม่สนใจหรือไม่ได้รู้จักกัน ม.ร.ว สาวเก็บความโกรธเอาไว้ เดินตามเข้าไปในห้องรับรอง ที่ดูเป็นสัดส่วนแปลกแยกออกไปจากหน้าร้าน แต่เมื่อได้ชมความสวยงามของ อัญมณี ที่ทางร้านเตรียมเอาไว้ ทำให้เธออารมณ์ดีขึ้น หญิงสาวพิจารณาสร้อยแต่ละเส้นด้วยความพิถีพิถัน ขณะที่เธอกำลังคัดเลือกอยู่นั้น พนักงานก็เข้ามาพูดว่า
คุณจันทร์คะ ลูกค้าที่จะสั่งทำสร้อยเพชร ให้มาถามว่า จะเสร็จภายในสองอาทิตย์ได้ไหม ?
คุณหญิงอยู่คนเดียวก่อนนะคะ ดิฉันขอออกไปดูลูกค้าหน่อย คนนี้ใจร้อนค่ะ ครั้งก่อนก็มาสั่งทำเข็มกลัดเพชรจะเอาภายในอาทิตย์เดียว ต้องเร่งให้ทันจนหายใจไม่ทัน แต่ดีหน่อยไม่เคยเกี่ยงราคา
ชั่วครู่คุณจันทร์เพ็ญก็กลับเข้ามา ในมือถือกระดาษเข้ามาด้วยแผ่นหนึ่ง เธอวางเอาไว้ที่โต๊ะ ชวนคุยว่า
ใครเป็นแฟนผู้ชายคนนี้ละก็...น่าอิจฉาตายเลยค่ะ จะซื้อสร้อยเพชรให้แฟน ก็ออกแบบให้เอง ย้ำนักย้ำหนาต้องเหมือนกับแบบทุกประการนะ โถเราก็มืออาชีพอยู่แล้ว ทำไมจะทำไม่ได้ละคะ แต่ก็ออกแบบได้สวยนะคะ นี่ถ้าไม่เร่งเอา ดิฉันจะยืมไปออกงานอีกต่อหนึ่งเลยนะคะนี่ คุณหญิงดูสิคะ
ม.ร.ว. ศีตลา มองภาพนั้นอย่างอดไม่ได้ เธอไม่อยากเรียกว่าสร้อย น่าจะเรียกกำไลคอมากกว่า เพราะโรมรันวาดมันเหมือนเป็นห่วงสามเส้นซ้อนกัน ที่เส้นกลางจะมีเพชรรูปข้าวหลามตัดเล็ก ๆ ติดอยู่เป็นระยะตรงกึ่งกลางจึงเป็นหลามตัดเม็ดใหญ่ มีเส้นต่อลงมาประมาณสองสามนิ้วเป็นจี้รูปเหมือนนางฟ้ากางปีก
ก็ไม่เห็นว่ามันจะสวยตรงไหนเลย หญิงสาวคิดอย่างอคติ อารมณ์ขุ่นขึ้นมาตงิด ๆ ไอ้สร้อยเส้นนี้มันไม่มีวันเป็นของเธอหรอก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า โรมรันจะสนใจเรื่องพรรค์อย่างนี้ด้วย ครั้งที่แล้วสั่งทำเข็มกลัดเพชรยังงั้นหรือ? เอาไปกำนัลสาวที่ไหนกันล่ะ? มีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือจะเป็นเด็กสาวน่ารักที่เขาควงไปกินข้าววันนั้น ?
ครั้งก่อนแค่สั่งทำเข็มกลัด แต่หนนี้เสร้อยพร้อมจี้เลย รูปนางฟ้า นางกินรีเหมือนครั้งที่แล้ว วาดได้ละเอียดดีนะคะ คุณหญิงว่าไหม?
คุณจันทร์เพ็ญ ยังชวนคุยจ้อ ไม่ได้สนใจสีหน้าของอีกฝ่าย ที่เลื่อนเอากล่องสร้อยเพชรที่เลือกไว้มาวางรวมตรงหน้า
บอกหญิงเพชรก็แล้วกันว่า ดิฉันเลือกสามเส้นนี้ไปโชว์ ส่วนเส้นนี้ ให้เอาเข้าประมูล
พูดแล้ว ม.ร.ว.สาวก็ลุกขึ้น
แล้วคุณหญิงจะกลับเลยหรือไม่เลือกสักเส้นไปใส่เล่นก่อนเหรอคะ? คุณจันทร์เพ็ญถาม
ม.ร.ว.สาวเหมือนจะคิดขึ้นได้ เธอเปิดกระเป๋ายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้
คุณจันทร์ลองขึ้นแบบให้ดูก่อนได้ไหม? เพื่อนเขาเคยออกแบบไว้ให้นานแล้ว
คุณจันทร์เพ็ญ เอาออกมาคลี่ดู แล้วอุทานว่า
สวยจังค่ะคุณหญิง
ม.ร.ว.ศีตลายิ้ม นึกในใจว่า คงไม่มีอะไรไม่สวยสำหรับคุณจันทร์เพ็ญกระมัง
แล้วหญิงจะแวะมาดูผลงานนะคะ
พอออกมาด้านนอก ม.ร.ว. ศีตลาก็ถึงกับฉุนกึก เมื่อโรมรันเอ่ยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า
คุณหญิง ช่วยจ่ายเงินมัดจำให้ผมหน่อย ลืมกระเป๋าไว้ใน รถ
ให้ลงบัญชีคุณน้าเอาไว้
ไม่อยากให้คุณแม่รู้ เดี๋ยวถามเรื่องมาก ลงบัญชีคุณหญิงก็แล้วกัน ไม่เท่าไหร่หรอก
ม.ร.ว. ศีตลา ต้องข่มอารมณ์ เป็นอย่างมาก เขาปล่อยให้เธอรอเป็นนาน เลยเวลานัดหมายเกือบชั่วโมงจึงโทรไปบอกว่า ให้มาเจอกันที่ร้านเลย แต่พอมาเจอเขาก็ทำเฉย แล้วตอนนี้จะมาให้เธอจ่ายเงินมัดจำให้ก่อน เหมือนทุกอย่างเป็นไปตามปกติ เหมือนไม่รู้ว่าเธอโกรธเขาแค่ไหน เหมือนไม่สนใจว่าตัวเองจะเป็นฝ่ายผิด แต่เพราะ เธอก็ไม่ต้องการแสดงความรู้สึกนี้ให้ใครเห็น จึงต้องยิ้มพูดกับคุณจันทร์เพ็ญ ซึ่งดูเหมือนจะงงๆ ว่า เธอกับเขารู้จักเขากันหรืออย่างไร
ถ้างั้นคุณจันทร์ก็ลงบัญชีดิฉันเอาไว้แล้วกัน หญิงสาวบอกแล้วเดินเร็วไปยังประตู พอกับที่โรมรันรับลุกเดินตาม เมื่อผลักประตูออกไป ม.ร.ว. ศีตลา เกือบจะชนเข้ากับบุรุษผู้หนึ่ง ซึ่งหากเขาไม่เบี่ยงตัวหลบให้เสียก่อนเธอต้องชนแน่ หญิงสาวจึงยิ้มให้เป็นเชิงขอโทษ
จะรีบไปไหน รู้รึเปล่าว่ารถจอดอยู่ไหน? .
เสียงโรมรันเอื่อย ๆ ตามหลัง ทำเอา ม.ร.ว.สาวต้องหันมามองหน้าตาวาว เม้มปากนิ่งไม่พูดอะไร แต่สายตาอย่างนี้ ก็บอกให้รู้ล่ะว่าเธอ โกรธ ซึ่งโรมรันก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าเรื่องอะไร
ผมติดประชุมด่วน พอเสร็จก็รีบเอารถมาส่งคุณหญิงที่นี่เลย เขาบอกน้ำเสียงเรียบ ๆ ก่อนจะเดินนำหน้าเธอไปยังรถที่จอด เลยห่างออกไป เมื่อถึงโรมรันก็เปิดประตูรถ ก้มหยิบเอาโทรศัพท์และกระเป๋าเงินที่วางไว้คู่กันขึ้นมา แล้วยื่นกุญแจรถให้หญิงสาว
คุณหญิงขับกลับเองนะ ผมมีงานต้องทำ
แล้วเขาก็เดินเลยไปยังรถอีกคันหนึ่งที่จอดต่อท้ายอยู่ เปิดประตูเข้าไป ประตูยังรถยังไม่ปิดเลยด้วยซ้ำ เมื่อรถคันนั้นกระชากออกไป เหมือนรีบร้อนเสียเหลือเกิน
ม.ร.ว. ศีตลามองตามอย่างด้วยความโมโห ปนสงสัยเพราะตั้งใจที่จะเล่นงานเขา ให้เต็มที่เมื่อขึ้นรถ แต่นี่เขาดันชิ่งหนีไปเลย
หญิงสาวเข้าไปในรถ เมื่อผ่านครู่หนึ่ง อารมณ์ที่ขุ่นโกรธก็ลดลงเมื่อปลงได้ว่า กับโรมรัน ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้ยินคำขอโทษออกจากปากเขา แค่เขามานั่งรอบอกเหตุผลก็นับว่า เป็นเรื่องที่เขาทำได้ดีที่สุดแล้ว จากท่าทีที่รีบเร่งออกไปเมื่อครู่ ก็เหมือนเขาจะมีงานด่วนอย่างที่ว่าจริงๆ
ถึงโรมรันจะไม่เคยขอโทษ แต่เขาก็ไม่เคยโกหกหรือแก้ตัว เขาเป็นคนหยิ่งเกินไปที่จะทำอย่างนั้น และที่สำคัญ มันไม่จำเป็นอะไร ที่เขาจะมาแคร์ความรู้สึกของเธอ
หลายต่อหลายครั้งที่เขาทำให้เธอโกรธ คำขอโทษก็ไม่เคยออกจากปาก
ขอโทษทำไม ยังไง ๆ คุณหญิงก็ไม่สนใจจะให้อภัยอยู่แล้ว นี่เป็นคำพูดที่เธอได้ยินเขาตอบกลับคุณสรวงสุดา เมื่อครั้งที่ถูกผู้เป็นมารดาเคี่ยวเข็ญให้ขอโทษเธอ ถ้าไม่ใช่อย่างนี้ก็จะเป็น
ขอโทษทำไม ผมไม่ได้เป็นคนเริ่ม ถามเจ้าตัวเขาเองสิ
หากจะคิดอย่างยุติธรรมสักนิด มันก็พอ ๆ กับเธอนั่นแหละ คำสุภาพสามคำ ที่ควรใช้ติดต่อกับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันคือ สวัสดี ขอโทษ ขอบคุณ มันไม่เคยใช้ติดต่อกันเลย ระหว่างเธอกับโรมรัน
และมันเป็นสิ่งที่รู้อยู่แก่ใจกันดีทีเดียว ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร ต้องปล่อยให้ทุกอย่างผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเท่านั้น
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร เธอก็ไม่ควรจะไปคิดถึงมันจริง ๆ
ยิ่งตอนนี้มีเจ้าของสร้อยเพชร รอรับมอบจากเขาอยู่แล้ว ยิ่งไม่ต้องคิดถึง
:+:+:+:+:
นวนิยาย ดั่งไฟรัก เสร็จสมบูรณ์พิมพ์เป็นพอคเก็ตบุ้ค จำหน่ายในราคา 265 บาท
ที่เว็บเท่านั้น
นวนิยาย ดั่งไฟรัก เสร็จสมบรูณ์ ในรูปแบบ E-book แล้ว
สนใจ คลิก
© ลิขสิทธิ์ตามกฏหมายโดย ฟีลิปดา
๑๐๐ คำถามสร้างนักเขียน นวนิยายคุณเขียนได้ด้วยตัวเอง |
|
|---|---|
ดั่งไฟพิศวาส นวนิยายรักเร้าอารมณ์ |
|
