ห้องกว้างใหญ่แห่งนั้นมืดสลัว เพราะม่านหนา หนักยังรูดปิดสนิททุกด้าน แม้ความร้อนจากเตาผิงใกล้แท่นบรรทมยังจำกาย อบอุ่น หากความกว้างของห้องและความหนาวเย็นจากภายนอกทำให้กระแสความร้อนคลายลง.จากที่ใดที่หนึ่งมีเสียงบานทวารเปิดออก เสียงฝีเท้าเบาๆ ครั้นแล้ว ม่านหนา หนัก ด้านมุมสุดก็เปิดออกเพื่อให้แสงสว่างค่อยเลื่อนไล่เข้ามาปลุกพระบรรทม ทว่าแม้ม่านอันหนาชั้นนอกเผยออกแล้ว แต่แสงสว่างยังมัวสลัว เพราะอากาศภายนอกเองก็มืดครึ้มหม่นมัวเช่นกัน

 

ฟ้ามืดมัวตั้งแต่ยังไม่ตรู่ พอแสงเงินแสงทองมีโอกาสได้ฉายเรืื่องขึ้นแว่บหนึ่ง คณะนักทัศนาจรต่างก็นำบัตรไปขึ้นเบอร์ที่นั่งเรียบร้อย จัดเสร็จสิ้นว่ากลุ่มไหนคณะไหนอยู่รถคันไหน

รถทั้งหมดมีสี่คัน

 

คาร์ดิเนีย 1835

มกุฎราชกุมารแห่งคาร์ดิเนียชะงักพระบาทขณะย่างเข้าสู่ห้องด้านหน้าของห้องบรรทม แมกซิมิเลียน ดาเนฟฟ์รอเข้าเฝ้าพระองค์อยู่ที่นั่นตามลำพัง เป็นการเตือนถึงวัยหนุ่มของเจ้าชาย และการลงโทษที่พระองค์จะได้รับ ซึ่งบางครั้งก็สมควรและบางครั้งก็ไม่สมควร เมื่อใดก็ตามที่พระองค์ถูกเรียกตัวมารับคำติเตือนในการกระทำที่ไม่ดีงาม มันจะต้องเป็นในห้องนี้ โดยไม่มีผู้ใดมาเป็นสักขีพยาน..นอกจากเคาน์ดาเนฟฟ์ ที่มักจะทำหน้าที่เป็นกันชนระหว่างคนอารมณ์ร้อนสองคน ขณะนี้เคาน์ดาเนฟฟ์เป็นนายกรัฐมนตรี ทว่าแม้ก่อนเขาจะขึ้นมายืนอยู่ในตำแหน่งนี้ เขาก็เป็นเพื่อนและที่ปรึกษาของกษัตริย์

 

คืนนั้นฟ้าคะนองพายุใหญ่เพิ่งจะหมดฤทธิ์ คงเหลือแต่ฝนซึ่งตกพรำอยู่มิขาดสาย หมู่ม้าขี่บังคับทั้งแปดตัวกำลังควบจากถนนดินแดงอันยาวเหยียด มุ่งตัดลงสู่ทางเกวียนลุ่มที่เต็มไปด้วยหลุมและหล่ม

ทั้งสองฟากมืดทึบด้วยต้นไม้ปกคลุม แม้ว่าผู้ชำนาญทางลัดจะมีในหมู่นั้นอย่างน้อยสามคนก็ตาม ยังมิอาจพาให้เลี่ยงหลีกกิ่งไม้หนามที่ระอยู่ข้างทางหรือสะดุดรอยเกวียนที่ขังน้ำโคลนไปได้ แต่ความลำบากทั้งหลายหาหยุดชะงักการเดินทางอันเร่งรีบได้ไม่

ชั่วขณะหนึ่ง ที่ชายหนึ่งผู้แปลกหน้าและแปลกถิ่นคนเดียวในกลุ่มฉุกกคิดว่า

 

“ รับเถอะน่า ” อักษร ภูมิประเสริฐ เร้า “ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย มีแต่ทางได้ ไม่มีทาง เสีย ”

“ ก็เสียเวลานะคะ ”

“ คิดเสียว่าไปเที่ยว ”

จารุเนตร โสภณา ใช้นิ้วชี้ดันแว่นตากรอบใหญ่กว้างให้ขึ้นไปอยู่ชิดสันจมูกข้างบน มือเท้าค้างข้างหนึ่ง

หล่อนเป็นผู้หญิงร่างสูงใหญ่ ผมดำดกหนาของหล่อนย้อยลงมาเป็นม่านไหมถึงไหล่ มีคนคิดว่าหล่อนผมสวยน่าอิจฉา

 

อังกฤษ 1818

“ คุณหนูกลัวเรอะเจ้าคะ ”

โรสลีนท์ ชาดวิคก์ เบือนหน้าจากหน้าต่างรถม้าและทิวทัศน์สองข้างทาง ซึ่งเหม่อมองทั้งจิตใจเลื่อนลอยตลอดชั่วโมง สุดท้าย....กลัวเรอะ

ตอนนี้แทบกล่าวได้ว่าหล่อนตัวคนเดียวในโลกไร้คนดูแล ไร้ญาติสนิทที่พอจะเอ่ยถึงได้ ต้องละทิ้งทุกสิ่งที่คุ้นเคยแล้วก้าวสู่อนาคตไม่แน่นอน

กลัวเรอะ ? นั่นยังน้อยไปด้วยซ้ำ หล่อนผวาต่างหาก

 

กษานติ์ บุญอร่าม นักเขียนหนุ่มใหญ่จัดงานวันเกิดครบรอบ 55 ปี ตอนต้นเดือนมีนาคม 2533 ในอพาร์ตเมนต์ชั้น 5 อันกว้างขวางที่ถนนอโศก ตั้งแต่แดดร่มลมตกเป็นต้นไปโดยไม่มีกำหนดปิดงาน

 

สร้อยคอชนะประกวดที่ทาบแนบอยู่บนเนื้อเนียนของสาวคอสวยอกเต็มบนปกนิตยสาร ดูแปลกตาด้วยภาษาของความคิดชวนให้เข็มเพรชนิ่งคะนึงถึงความบันดาลใจของนักออกแบบ...

อย่างคนชอบลองคิดลองรู้ รวมไปถึงลองดี อันเป็นวิธีลับสมองที่หล่อนไม่เคยขาดทุน สร้อยสายนี้มีลีลาลดเลี้ยวแลดูยักเยื้องเรื่อยลงมา ชวนให้นึกถึงร่องธาราอันเป็นรอยยามลมพลิ้วหรือคล้ายงูเล็กที่กำลังเลื้อยเร็ว แม้กระทั่งเกลียวผมอันหยิกลู่ของสาวสวยแห่้งยุคสมัย

 

เมื่อเสียงเครื่องโทรศัพท์เครื่องนั้นดังขึ้น ไม่มีใครในห้องรับแขกอันโอ่โถงห้องนั้นแสดงปฏิกิริยาอย่างใดแม้แต่น้อย สาวน้อยผมดำยาวนั่งครึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้นวมบุหนังตัวใหญ่และกว้างยังไม่ละสายตาจากภาพหนังสือแฟชั่นเล่มหนาในมือหล่อน ส่วนมารดาของหล่อนซึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้นวมบุผนังที่ย่อมกว่าก็แสดงอาการประหนึ่งว่ารายการวิทยุโทรทัศน์ที่กำลังโลดเต้นอยู่บนจอเบื้องหน้า เป็นปัจจัยการดำรงชีวิตที่สำคัญที่สุด จะขาดแม้แต่วินาทีเดียวก็ไม่ได้

 

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีการโต้เถียงกันระหว่างรับประทานอาหารเช้าที่บ้านเลขที่สี่ ซอยพรีเว็ต นายเวอร์นอน เดอร์สลีย์ ตื่นขึ้นมาแต่เช้าตรู่เพราะเสียงร้องฮูกๆดังมาจากห้องนอนของแฮร์รี่หลานชาย

“ หนที่สามแล้วนะ อาทิตย์นี้ ” เขาคำรามข้ามโต๊ะ “ ถ้าแกควบคุมเจ้านกฮูกไม่ได้ ก็ต้องปล่อยมันไป ”

“ เหินฟ้า! เหินฟ้า! ” เสียงตะโกนกู่จากเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง ซึ่งยืนเด่นอยู่บนยอดผานั้นดังปลิวไปในอากาศ ล่องลอยผสมเข้ากับกระแสลม และเสียงครั่นครืนจากฟ้า ความอลวนปั่นป่วนของพายุในหุบเขาแห่งนั้นแล้วมันก็กลายเป็นดุจเสียงเรียก เหินฟ้า! เหินฟ้า !อันเป็นเสียงอำนาจยิ่งยงสะท้านสะเทือนกระจายออกกว้างและไกล ดุจเสียงเรียกจากอำนาจเหนือมนุษย์

 

จุดที่สายตาของนิสิตหญิงกลุ่มหนึ่งของมหาวิทยาลัยแห่งนั้นทอดไปจับอยู่เป็นตาเดียว คือรถยนต์เก๋งขนาดใหญ่สีทองคันนั้นกระจกพ่นสีชาอ่อนใสกลมกลืนกับสีรถ ผู้ขับเป็นหนุ่มน้อยอายุเกินวัยรุ่นไปไม่กี่ปีเท่าที่มองเห็นบนใบหน้าของเขาเพียงแวบเดียวก็บอกได้ว่า เขาเป็นบุรุษผู้มีโชคดี ด้วยรูปลักษณะอันเป็นที่ต้องตาเพศตรงกันข้าม ยิ่งในยามที่เขานั่งวางท่าโก้มาในรถยนต์คันหรูหราราคาแพงด้วยแล้ว ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตัวเขาจะไม่กลายเป็นเสมือนแม่เหล็กดึงดูดสายตาทุกคู่ของผู้ที่อยู่ในบริเวณนั้นให้แลตามไปได้โดยไม่รู้ตัว

 

ประตูหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่นั้นเปิดกว้างอยู่ทั้งสองบานมองผ่านเข้าไปเห็นสภาพภายในกำลังโกลาหลวุ่นวายอยู่กับการตกแต่งสถานที่ บุรุษหลายต่อหลายนายเดินขวักไขว่ บ้างก็กำลังประดับเฟื่องและสายรุ้ง บ้างก็กำลังแขวนสายไฟตามรั้วและพุ่มไม้

 

หม่อมเจ้าหญิงอุมารังษี เม้มริมโอษฐ์แน่น หัตถ์ที่กุมปริญญาบัตรไว้สั่นระริก แววเนตรจับจ้องอยู่บนใบหน้าของหม่อมมารดา บ่งถึงความเจ็บช้ำและผิดหวังจนเห็นได้ชัด

“ มีความจำเป็นเหลือเกิน จนแม่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้แล้วหรือจ๊ะนอกไปจากการแต่งงานกับนายเม้ง ”

 

เขาได้เฝ้าติดตามเธอมาเป็นเวลาถึงสามวันแล้ว...เฝ้าติดตามความเคลื่อนไหว เฝ้ารอเวลา...

ซึ่งเมื่อมาถึงตอนนี้ เขารู้ซึ้งถึงกิจวัตรและการกำหนดการประจำวันของเธอหมดแล้ว เขารู้ว่าตอนเช้าเธอตื่นกี่โมง ในระหว่างวันเธอได้พบกับใครบ้าง ไปจนกระทั่งถึงว่าเธอเข้านอนตอนกี่โมง เขารู้ด้วยว่าก่อนนอนเธอจะต้องอ่านหนังสือในเตียงมีหมอนซ้อนเรียงหนุนหลัง เขารู้ยิ่งกว่านั้น รู้ว่าหนังสือที่เธอกำลังอ่านอยู่ชื่ออะไร และเธอจะคว่ำหน้าหนังสือลงไว้ก่อนจะดับไฟนอนเพื่อกันลืมว่าอ่านถึงไหนแล้ว

เมอร์เซเดสเบนซ์แบบ 500 สีน้ำเงินเข้มคันนั้นคลานออกจากบริเวณทำเนียบรัฐบาลมา โดยมีจักรยานยนต์คันหนึ่งแล่นตามมาเช่นเคย เจ้าหน้าที่รัษาความปลอดภัยที่ประตูทำเนียบรู้ด้วยความเคยชินว่าชายสูงอายุรูปร่างค่อนข้างเตี้ยแต่สมบูรณ์ ตัดผมสั้นเรียบร้อยในเครื่องแต่งกายสากลสีเทา ที่นั่งอยู่ในตอนหลังของรถยนตร์นั่งเยอรมันคันโอ่โถงนั้นคือใคร

 

“ เฮ้ย...จา ตกลงพรุ่งนี้ตีสี่...ว่าไงวะ ”

จามิกรกำลังจะออกรถอยู่แล้ว แต่พอเพื่อนทั้งสี่เดินเข้ามาห้อมล้อม เขาเลยยั้งมือที่กำลังจะเข้าเกียร์เอาไว้ แต่ทว่าไม่ได้ดับเครื่อง

“ ยังไม่รู้ซี่ เราว่าคืนนี้เราโทรฯบอกนายดีกว่า...โย ”

“ น่ากลัวเหลวมากกว่าว้า ไอ้จามันขี้ขลาด ”

 

เขาเป็นชายเฒ่าซึ่งจับปลาตามลำพังด้วยเรือบตในกัลฟ์สะตรีม และเขาออกมาแปดสิบสี่วันนี่แล้วโดยไม่ไดปลา้เลยซักตัว เมื่อสี่สิบวันแรกเด็กหนุ่มคนหนึ่งมากับเขาแต่ครั้นหลังจากสี่สิบวันโดยไม่ได้ปลาเลยสักตัวเดียว พ่อแม่ของเด็กหนุ่มบอกลูกว่าเวลานี้เป็นที่แน่นอนและเด็ดขาดแล้วว่าชายเฒ่า ซาเลา ซึ่งมีความหมายว่าโชคร้ายที่สุดและโดยคำสั่งของพ่อแม่ ...

 

ฝนที่ตกหนาเม็ดเพิ่งจะซาลง เหลือแต่เพียงพรำๆ ถนนซอยในยามดึกปราศจากรถราโดยเหตุที่เป็นเพียงถนนซอย แม้จะค่อนข้างกว้างก็ออกจะมืดครึ้ม เพราะไม่มีเสาโคมไฟข้างถนนดังถนนใหญ่ ขณะนั้นรถยนต์คันหนึ่งแล่นค่อนข้างเร็วมาแต่ไกล แสงไฟจากโคมหน้ารถส่องสว่างจ้า