ประโยคนี้ใครเอ่ยจำไม่ได้
แต่จับใจในคำสื่อความหมาย
จริง ๆ แล้วเขียนไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องน่าอาย
แต่คุณมีความท้่าทายที่จะลองแล้วหรือยัง
เฮ้อ ... กว่าจะลากให้จบกลอนได้แทบแย่ ครั้งแรกสุดที่เขียนกลอน
คือตอนอยู่มัธยม คุณครูให้แต่งส่งเป็นการบ้าน ๑ บท
จำไม่ได้แม่นนักหรอก แต่มันน่าจะออกมาอย่างนี้
เสียงเซ็งแซ่แผ่ร้องก้องไปทั่ว ด้วยออดรัวรีบฟื้นตื่นจากฝัน
ขยี้ตาลุกขึ้นยืนเร็วพลัน เดี๋ยวไม่ทันเพื่อนพ้องต้องรีบไป
( ไม่รู้เป็นไง ชอบหลับในเวลาเรียน แล้วก็มาสะดุ้งตื่นเอาตอน
เสียงออดหมดเวลา แล้วก็ตาลีตาลานไปอีกห้อง
เรียนวิชาอื่นเพื่อจะง่วงต่อ คุณเคยเป็นไหม ?)
พอเข้ามหาวิทยาลัย ก็ไม่เคยคิดว่าชีวิตจะยุ่งเกี่ยวกับกลอนอีก
มันเหมือนเป็นเรื่องไกลตัว ไม่รู้จะเขียนไปทำไม
( ไม่มีความโรแมนติคในหัวใจเล้ย... เรานี่ )
แต่พอ เห็นเพื่อนบางคนเขาเขียน หรือเขาสะสมบทกลอน ก็คิดสนุกเขียนบ้างก็ไม่ได้มีมากมายเป็นเล่ม ๆ หรอก
และก็ไม่ได้เก็บเอาไว้เสียด้วย ( ให้นึกเสียดายในตอนนี้จริง ๆ )
ที่พอจะจำได้ก็อันนี้
ถึงจะเจ็บเท่าไรก็ไม่หวั่น
ดีเหมือนกันจะได้รู้ทนได้ไหม
ถึงจะรักแสนรักสัำกเพียงใด
จะฝืนไว้ไม่ให้รู้ เราผู้แพ้
( คนหัดเขียนกลอนที่ไม่เกี่ยวกับความรักนี่ ยังไม่เคยเห็นเลยนะว่าไหม? )
อุตส่าห์บอกเล่าเรื่องเฉิ่ม ๆ ให้อ่านอย่างไม่อาย ก็เพื่อจะบอกว่า
ใช่ว่าทุกคนจะทำได้ดีทั้งหมด หรือ
ไม่มีใครที่จะทำอะไรเป็นเสียทุกเรื่อง
แต่ทุกคนเริ่มต้นได้
จุดประสงค์ก็แค่อยากให้คุณที่ยังไม่เคยเขียนกลอนมาเลยในชีวิต ให้ลองเขียนมันขึ้นมาบ้างเท่านั้น
การเขียนกลอนเป็นสิ่งที่ท้าทายมาก การจะหาคำคล้องจองกันมารวมกัน
ในรูปแบบที่กำหนด
แถมยังต้องสื่อความหมายบางสิ่งบางอย่างอีกด้วย
ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลยนะ
แต่ไม่ว่าชาติภาษาไหน เขาก็จะมีคำประพันธ์ที่บ่งบอกเอกลักษณ์ของชาติ
เขาเสมอ นี่ก็ี่กำลังจะบอกว่า คุณรักษาเอกลักษณ์ของชาติไว้ได้
ด้วยการเขียนกลอน ( เข้าใจหาความสำคัญให้ตัวเองนะ )
เวปหน้านี้ต้องการให้ผู้อ่านเขียนกลอนส่งมาในอารมณ์ของคุณเอง เท่าที่คุณทำไ้ด้ และอยากทำ ไม่จำเป็นว่ามันจะเลิศลอยหรอก เวปที่นี่ไม่ตัดสินงานเขียนของใึคร เพราะถือว่า มันดีที่สุดสำหรับคนเขียนแล้วในเวลานั้น
ในชีวิตหนึ่ง ถ้ายังไม่เคยเขียน ก็ลองเขียนขึ้นมาสักบทหนึ่งเถอะ
ส่งมาให้อ่านด้วยนะ ที่
forwriter.com . © 2005 All rights reserved.