๕

“ เมื่อคืนกลับมากี่โมง ” คุณสรวงสุดา ถาม ทันทีที่เห็นม.ร.ว. ศีตลา วันนี้เธอตื่นสายกว่าปกติและลงมาเอาตอนเกือบจะเก้าโมงครึ่ง หญิงสาวหัวเราะ จูบที่แก้มคุณสรวงสุดาอย่างที่เคยทำเป็นประจำ

“ คิดว่าจะเป็นสามทุ่มค่ะ ” คุณหญิงตอบเฉย

“ นี่อย่ามาเล่นลิ้นโกหกน้านะ ”

“ ก็หญิงไม่ได้ดูนาฬิกานี่คะ อ้อ ... อีกอย่างหญิงยังเวอจิ้นอยู่ ถ้าคุณน้าสงสัย ”

“ ยัยเด็กทะลึ่ง ”

หญิงสาวหัวเราะชอบใจ หันไปทางนางชมนาด

“ ป้าชมขา มีข้าวต้มกุ้งร้อน ๆให้หญิงกินไหม ? ”

“ คุณรบกลับมาสักชั่วโมง กินเสียเกลี้ยงก่อนเข้าไปนอนแล้วค่ะ ” นางชมนาดบอก

หน้ายิ้ม ๆ ของคุณหญิงเปลี่ยนไปนิด เขากลับมาเอาตอนเช้านี่เรอะ ?

“ งั้นป้าชม ทำข้าวไข่เจียวให้หญิงรองท้องสักจานสิคะ กลางวันมีอะไรกิน ”

“ คุณรบสั่งข้าวมันส้มตำไว้ค่ะ คุณหญิงจะเอาด้วยไหม ? ” นางชมนาดบอก

“ โอพระเจ้า บ้านฉันโดนนายเทวดานั่นยึดแล้วเหรอนี่ ” คุณหญิงแกล้งครางออกมา

“ เรียกพี่เขาให้สุภาพกว่านี้หน่อยหญิง ” คุณสรวงสุดาส่งเสียงปราม

ม.ร.ว. ศีตลา พยักเพยิดหน้าให้กับนางชมนาดพูดว่า

“ เห็นไหมป้าชม แตะลูกชายคนโปรดไม่ได้เชียว ”

“ นี่อย่ามาเฉไฉหญิง เล่าให้ฟังทั้งหมดอย่างละเอียดเลยนะว่าไปทำอะไรมาบ้างเมื่อคืน ”

“ โห ... จะให้เล่าอย่างละเอียดก็เขินแย่สิคะ บางอย่างมันก็ต้องจินตนาการเอาเองบ้างนะคะคุณน้าขา โอ๊ะ ... มาตีหญิงทำไมคะ ”

นางชมนาดเดินออกจากห้องพร้อมกับรอยยิ้มการต่อล้อต่อเถียงของทั้งคู่แม่เลี้ยงและลูกเลี้ยงเห็นได้เป็นประจำ ตอนท่านชายสุทธิศักดิ์แต่งงานใหม่ นางยังหวั่นใจอยู่ว่า หม่อมคนใหม่ จะร้ายกับคุณหญิงศีตลา แต่ก็ปรากฏว่าคุณสรวงสุดา เธอรักใคร่เอ็นดู คุณหญิงอย่างจริงใจ ก็แน่ละ เด็กน่ารักช่างประจบและแสนมีน้ำใจอย่างคุณหญิง ใครเห็นเป็นต้องรักต้องหลงทั้งนั้นแหละ จะมีก็แต่คุณโรมรันนั่นแหละ นางยังมองไม่ออกเลยจริง ๆ ตั้งแต่แด็กจนโตว่าโรมรันรู้สึกอย่างไรกับคุณหญิง

“ คุณน้าคุยเรื่องหุ้นโรงแรมเพริ์ลกับคุณรบแล้วยังคะ ?” ม.ร.ว.ศีตลาเอ่ยปากถามเรื่องที่เธอจดจ่อขึ้นมาก่อน เพราะไม่อยากให้คุณสรวงสุดาซักไซ้เรื่องเธอกับโรเจอร์ ขืนถามเรื่องเมื่อคืน เธอต้องเล่าที่โรเจอร์จะขอเธอแต่งงานให้ฟัง ซึ่งคงจะทำให้ผู้ที่เธอเคารพเสมือนมารดาต้องไม่ชอบใจแน่ และถ้าหากว่าเธอเล่าเรื่องที่เห็นโรมรันไปกับเด็กสาวคนหนึ่งก็มีหวังคุณสรวงสุดาต้องซักไซ้โรมรัน มันอาจจะทำให้เขาคิดว่าเธอสนในเรื่องของเขาก็ได้ ทั้งที่เธอไม่สนใจสักนิด

“ ยังไม่มีโอกาสได้คุย” คุณสรวงสุดาตอบ แต่มองลูกเลี้ยงสาวอย่างรู้ทันเหมือนกันว่าปิดบังบางอย่างในเรื่องเมื่อคืน

“ คุณรบอยู่วันนี้ คุยเลยสิคะ ”

“ ทำไมหญิงไม่คุยเอง ”

“ ขืนให้หญิงพูด มีหวังหาว่าหญิงทวงสมบัติคืนเท่านั้นเอง ”

“ ก็รึไม่จริง ”

“ อ้าว … ก็มันของหญิงนี่ ” ม.ร.ว.ศีตลาก็พูดออกมาอย่างหน้าเฉยเต็มที่เหมือนกัน

“ ถ้างั้นก็คุยเอง ” คุณสรวงสุดาตอบมาด้วยความหมั่นไส้

ม.ร.ว. ศีตลาทำหน้าเง้าพูดอย่างงอนๆ ว่า

“คุณน้าอย่าลืมนะคะว่าที่หญิงอยากได้คืน ก็เพราะตั้งใจเอาไว้ เป็นแผนสำรอง เวลาขอซื้อโรงแรมวินเน่อร์”

“ ไม่ต้องมาเตือนน้าหรอกน่า แค่เบื่อคนทำเก่งลับหลังเท่านั้น ทำไมไม่พูดกับเขาเองเลยล่ะ? ”

“เรื่องอะไรจะให้หญิงไปง้อเขา ในเมื่อเขาเป็นคนพูดเองว่าจะคืนทุกอย่างให้หญิง เขาก็ต้องทำตามนั้นสิ ถ้าไม่อยากรักษาคำพูดก็แล้วไป ใครจะไปทำอะไรเขาได้”

คุณสรวงสุดา มองหน้าคนพูดเหมือนจะจับสังเกตว่ามีอะไรอยู่เบื้องหลังคำพูดนั้นหรือเปล่า แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรนอกจากท่าทางเฉยๆ ทุกครั้งที่กล่าวถึงเรื่องนี้

“แปลกจัง ทำไมนายรบไม่เซ็นโอนหุ้นตัวนี้ ให้หญิงนะ”

“ ตอนเที่ยงก็ลองถามดูสิคะ ” คุณหญิงได้ที

แต่คุณสรวงสุดา ก็เงียบ ไม่รับปาก

******

โรมรันตรงต่อเวลาอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อเที่ยงตรง เขาก็เดินออกจากห้อง ผมของเขายังเปียกหมาด ๆ แต่ท่าทางสดชื่น สวนทางกับนางชมนาดเขาก็พูดว่า

“ ป้าชม ข้าวมันส้มตำผมละ ”

“ คุณผู้หญิงให้ตั้งโต๊ะ ที่ศาลา รออยู่แล้วค่ะ กำลังจะมาปลุกคุณรบอยู่พอดี ”

“ ทำไม่ต้องถ่อไปไกลด้วย ”

“ คุณรบก็..พูดเป็นเด็กขี้เกียจไปได้ เดินไม่กี่ก้าวเองค่ะ ”

โรมรันหัวเราะหึ ๆ กับนางชมนาดเขามีความนับถือไม่ต่างไปจากญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เพราะนางเป็นคนที่เอาใจใส่ดูแลเรื่องอาหารการกิน เสื้อผ้าให้กับเขาตั้งแต่สมัยเป็นเด็กเวลาที่เขามาพักที่นี่เสมอ บางครั้งยังเป็นคนคอยไกล่เกลี่ยข้อพิพาทระหว่างเขาและคุณหญิงศีตลาบ่อย ๆ เวลาลับหลังท่านชายสุทธิศักดิ์ และแม่ของเขา

ชายหนุ่มเดินไปตามทางแผ่นคอนกรีตที่พิมพ์ลายใบไม้ต่าง ๆ วางเป็นทางเดินตรงไปยังศาลาที่สร้างยื่นลงไปในสระบัวที่ มีต้นไม้ใหญ่ร่มครึ้มล้อมรอบ เมื่อก่อนมันดูออกจะรกเรื้อกว่านี้ และเป็นที่ ๆ เขาชอบมากที่สุด เพราะเป็นที่เดียวที่ยัยเด็กตัวอ้วนผมเปียไม่ค่อยจะกล้าเข้ามารบกวนเขา เพราะกลัวงู มันก็เคยมีหรอกนะ แต่เป็นเพียงงูเหลือมยาวแค่เมตรเศษ ๆ แต่ก็ทำเอาคุณหญิง ศีตลาในวัยเจ็ดขวบ ถึงกับร้องกรีด ไม่กล้าเฉียดเข้ามาใกล้ศาลาแห่งนี้อีกเลย แต่ตอนนี้ทางที่ทอดไปยังศาลามันถูกปรับปรุงใหม่ โปร่งตาไปเยอะ ต้นไม้ประเภทขิงแดง ปักษาสวรรค์ เฮลิโคเนีย ปลูกเป็นแนวตามทาง ให้บรรยากาศแบบไทย ๆ มีเสียงน้ำดังซ่า ๆ เดินไปถึง เขาจึงเห็นว่า ที่สระบัว มีน้ำพุ เพิ่มขึ้นมา

ม.ร.ว. ศีตลา กำลังป้อนหญ้าให้เจ้ากระต่ายตัวสีขาว ที่บันไดศาลา ส่วนมารดาของเขากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ด้านใน อีกด้านหนึ่งเด็กหญิงชดช้อย กำลังนั่งโบกพัดไปมาเหมือนไล่แมลงไม่ให้ตอมอาหารที่โต๊ะเตี้ย ๆ พอเขาเดินไปใกล้ คุณหญิงก็เงยหน้า พูดว่า

“ เดี๋ยว หยุดก่อน ”

โรมรันหยุดห่างจากเธอห้าหกก้าว ม.ร.ว. ศีตลาพยักหน้าเรียกเด็กชดช้อย

“ ช้อยมานี่ เอาเจ้าสำลีไปเก็บก่อนจะตาย ”

โรมรันทั้งฉุนทั้งขัน กับการกวนโทสะ ของ ม.ร.ว. ศีตลา ซึ่งจะทำใส่เขาอย่างนี้เสมอเวลาที่เขาเข้าไปใกล้สัตว์เลี้ยงของเธอ

“ เกินไปน่า… คุณหญิง ”

ม.ร.ว. สาวยักไหล่

“ ว่าได้เหรอ เอาไปใส่กรงไว้ดี ๆ นะ อย่าให้หลุดออกมาตายอีกละ ” เธอประชดเขาด้วยการกำชับกับเด็กชดช้อย ที่ตรงมาอุ้มเอากระต่ายออกไป

“ อยากจะให้ใช้คืนไหม จะส่งมาให้ ”

ม.ร.ว. ศีตลาเบ้ปากไม่ตอบเดินเข้าไปด้านใน

“ มาแล้วเหรอรบ ” เสียงคุณสรวงสุดาทักมา “ หิวไหม ป้าชมเขาตั้งโต๊ะรอเราแล้ว ”

“ หิวจนจะกินกระต่ายไปตัวแล้วครับคุณแม่ ”

เขาเดินไปทรุดตัวนั่งกับพื้นตรงข้ามมารดา มองอาหารที่เตรียมไว้

“ เอะ ป้าชมมีแถมขนมจีนน้ำเงี้ยวด้วยเหรอ รู้ใจจัง ”

“ ของดิฉัน ”

“ ดี ”

สั้น ๆ ง่าย ๆ จากปากเขา แล้วคุณหญิงศีตลาต้องเป็นฝ่ายมอง จานขนมจีนน้ำเงี้ยวที่เตรียมเอาไว้แล้วของตัวเองตกเป็นของโรมรัน ด้วยอาการเก็บอารมณ์ไว้อย่างเต็มที่

“รบหยุดเหรอวันนี้ ”

“ ไม่ครับ กินเสร็จแล้วจะออกไป ”

“ เมื่อคืนไปไหนมา ถึงได้มาแวะที่นี่เอาตอนเช้าละ ”

โรมรันชะงักกับคำถามแล้วก็ตอบว่า

“ ก็กลับมานอนพัก ”

“ ตอบไม่ตรงคำถาม ” มีเสียงแทรกขึ้นมา โรมรันหันไปทางคนพูด

“ แม่ลูกเขาจะคุยกัน เกี่ยวอะไรกับคุณหญิงด้วย ”

เจอคำพูดนี้ เล่นเอาม.ร.ว. ศีตลา ถึงกับอึ้ง คำพูดนี้มันกระทบใจเธอตั้งแต่เป็นเด็กแล้ว เพราะเบื้องหลังความหมายของมันก็คือคำพูดของเด็กชายตัวโตกว่าที่เคยย้ำเสมอว่า

“ ขี้ตู่ เอาแม่คนอื่นเป็นแม่ของตัวเอง ”

ไม่มีใครบอก แต่ด้วย ทิฐิทำให้เธอเปลี่ยนจากที่เคยเรียกคุณสรวงสุดา ว่าแม่ จึงต้องเปลี่ยนเป็นคุณน้าแทน และเมื่อถูกท่านพ่อถาม เธอก็โบ้ยเลยว่า

“ คุณรบว่าหญิงขี้ตู่ เอาแม่ของเขามาค่ะ ”

ท่านพ่อกับคุณสรวงสุดาถึงกับอึ้ง แต่แล้วท่านพ่อก็บอกกับคุณสรวงสุดาว่า

“ นายรบเขาไม่มีอะไรหรอก กำลังโต ต้องการความรักความเอาใจใส่จากคุณ ”

“ แต่ดิฉันก็ไม่เคยละเลยเขาเลยนะคะ ท่านชายเองก็ทรงโปรดดูแลเขาอย่างใกล้ชิด ทำไมถึงได้ก้าวร้าวอย่างนี้ ”

“ ก็คงอิจฉา กลัวคุณจะรักคนอื่นมากกว่าเขา แต่ไม่นานก็จะหาย เพราะพื้นนิสัยของเขาไม่ใช่คนแบบนี้ ”

ดังนั้นเธอจึงได้ประโยคเด็ด มาตอบโต้เขาว่า

คุณรบเป็นผู้ชายขี้อิจฉา เพราะขาดความรัก

นั่นทำให้เขาเงียบเสียงลงไป แต่เธอรู้ว่า เขาโกรธทุกครั้งที่พูดแบบนี้

คุณสรวงสุดา ทำหน้านิ่วใส่ลูกชาย เธอรู้ดีว่าโรมรันจงใจพูดให้ ม.ร.ว.ศีตลา ชายหนุ่มสบตามารดาแล้วก็ยักไหล่ เขาตักหมูย่างใส่จานให้ ม.ร.ว. ศีตลา แล้วก็พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า

“ ความจริง เมื่อคืนผมก็ไปเฝ้าคุณหญิงทั้งคืน ไม่ได้เล่าให้ฟังเหรอครับ ”

ถึงคราวที่คุณสรวงสุดาจะงงบ้าง เธอหันไปทาง ม.ร.ว. ศีตลา แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากถามอะไร โรมรันก็ต่อว่า

“ คุณแม่ไว้ใจได้เลย มิสเตอร์โรเจอร์เขาเป็นสุภาพบุรุษดี คุณหญิงเองก็ไม่ได้ทำตัวเสื่อมเสียอะไรหรอก แค่กินข้าว ฟังเพลง เต้นรำ แต่หลังจากคลับเลิกแล้วผมไม่รู้นะ ”

ไอ้รายงานตอนแรกก็ฟังดูดีอยู่เหรอก แต่สุดท้ายนี่สิ

“ ใครให้คุณสอดแนมดิฉันไม่ทราบ ”

“ คุณว่าผมอยากทำเองไหมละ ? ”

คุณหญิงไหวไหล่ แค่นเสียงว่า

“ เฮอะ ควงเด็กไปเที่ยวแล้วมาพูดเอาหน้า ถึงสิบแปดแล้วยังละนั่น ”

“ อ้าว พูดอย่างนี้ก็สวยสิ คุณหญิง ” โรมรันชักฉุน เขาไม่ชอบให้ใครกล่าวหาในเรื่องอย่างนี้ แต่ดูเหมือนคุณหญิงศีตลา จะวกมาอยู่เรื่อย คราวเด็กช้อยก็ครั้งหนึ่งแล้ว

“ จะให้คิดยังไง ในเมื่อป้าชมบอกว่าคุณมาถึงเอาเช้านี่ ” ม.ร.ว. ศีตลาพูดต่อหน้าเฉย ไม่สนอารมณ์โกรธเขา

“ นั่นมัน ... ” คำว่าน้องสาวยังไม่ออกจากปากของโรมรัน คุณสรวงสุดาก็ตัดบทขึ้นมาเสียก่อนว่า

“ พอแล้ว เลิกทะเลาะกันเสียที รำคาญ ”

แล้วคุณสรวงสุดาก็สังเกตเห็นอาการกวนของโรมรัน ที่เริ่มตักโน่นตักนี่ใส่จานให้ คุณหญิงศีตลาเรื่อย ๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็เขี่ยออกไปจนล้นขอบจาน

“ นี่เลิกทีได้ไหม ? ” ม.ร.ว. ศีตลาเอ่ยเพราะชักจะทนไม่ได้

เมื่อประสพความสำเร็จในการยั่วโทสะอีกฝ่ายแล้วโรมรันก็รวบช้อน ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“ อย่าเพิ่งลุกนะรบ แม่มีเรื่องจะคุยด้วย ” คุณสรวงสุดารีบพูดทันที เพราะเกรงว่าลูกชายจะปุบปับไปเสียก่อน

“ เรื่องอะไรครับ นานไหม ? สำคัญไหม ? ” โรมรันถามทันที

“ เรื่องหุ้นโรงแรมเพริ์ล รบลืมเซ็นให้หญิงใช่ไหม ? ”

โรมรันขมวดคิ้ว จริง ๆ แล้วเขาจำไม่ได้หรอก เพราะทุกอย่างให้พงษ์พันธ์เป็นคนจัดการความผิดพลาดคงไม่ได้อยู่ที่พงษ์พันธ์ อาจจะอยู่ที่เขาซึ่งคงจะทำตก ๆ หล่น ๆ ไป แต่ใครมันจะไปสนละ ในเมื่อมันผ่านมาตั้งสามสี่ปีแล้ว

เขาชำเลืองไปทางคุณหญิงศีตลา ก็เห็นก้มหน้ากินเฉย เหมือนไม่สนใจ

ชายหนุ่มยิ้มนิด ๆ อย่างสะใจ คุณหญิงนั่นอยากได้คืนเหรอ ... ได้เลย

“ ไม่ได้ลืม ผมจะเอา ”

นิ่งอึ้งไปทั้งคุณสรวงสุดา และม.ร.ว.ศีตลา ซึ่งฝ่ายหลังดูเหมือนจะโมโหขึ้นมาทีเดียว

“หมายความยังไง?”

“อ้าว ... แค่นี้ต้องแปลไทยเป็นไทยด้วยเหรอคุณหญิง” โรมรันลากเสียงกวนๆ มองตอบหญิงสาวที่เม้มปากแน่นตาวาว จ้องเขาเขม็ง

คุณสรวงสุดานิ่งมองหน้าลูกชายเพราะไม่คิดว่าจะได้คำตอบเช่นนี้จากเขา ปกติโรมรันไม่ใช่คนที่อยากได้ใคร่ดีกับทรัพย์สมบัติของใคร เท่าที่รู้มาเขาเองก็เป็นผู้รับมรดกทั้งหมดเพียงคนเดียวของตระกูลอัศวชาติจากนายพิชิต อัศวชาติผู้เป็นปู่ แม้แต่นายประภาสที่เป็นบิดาของโรมรัน ก็ยังไม่ได้รับอะไรสักอย่างจากนายพิชิต คนอื่นอาจ จะรู้ว่านายประภาส นั้นล้มละลาย แต่ไม่ใช่โรมรันแน่ เธอรู้ดีในเรื่องนี้ แต่เมื่อมองหน้าหนุ่มสาวทั้งคู่ที่ตั้งท่า จะทะเลาะกันขึ้นมาอีก จึงถามว่า

“ รบชอบโรงแรมนั่นเหรอลูก ”

“ ครับ ” โรมรันตอบขณะที่คิดในใจว่า “ มันอยู่ส่วนไหนของประเทศไทยวะ ”

ราวกับอ่านใจเขาได้ เมื่อ ม.ร.ว. ศีตลา ย้อนขึ้นว่า

“ ที่ว่าชอบน่ะ รู้ไหมว่าอยู่ที่ไหน ”

“ ทำไม คุณหญิงข้องใจอะไร ” เขารวนเอาเลยเพราะถูกรู้ทัน

“ ก็แค่สงสัย จะเอาไปทำไมในเมื่อมันไม่ใช่ของคุณ ”

เพราะคำว่า มันไม่ใช่ของคุณนี่ละ ที่ทำให้โรมรันถึงกับจ้องคนพูดเขม็ง

“ จะเก็บเป็นที่ระลึก สำหรับการแต่งงานครั้งแรกของผม เป็นไงเหตุผลเข้าท่าไหม ? ”

ม.ร.ว.ศีตลามองหน้าเขา รู้ดีว่านี่ไม่ใช่เหตุผล เขาเพียงแต่เริ่มจะกวนเท่านั้น จึงพูดอย่างข่มอารมณ์ว่า

“ ถ้าอยากได้เป็นที่ระลึก เปลี่ยนเป็นที่อื่นได้ไหม ? ที่นี่ดิฉันต้องการใช้ ”

“ เอะ ... ใจเราตรงกันครั้งแรกไหมนี่ ? ”

คำย้อนของเขา ทำให้ม.ร.ว.ศีตลารวบช้อน หยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มแล้วนั่งเงียบ

“ หญิง เขาอยากเอาหุ้นโรงแรมเพริ์ล ไปแลกกับโรงแรมวินเน่อร์ ” คุณสรวงสุดาพยายามอธิบาย “ ถ้ารบไม่ต้องการมันมากจริง ๆ แม่ก็ขอเถอะ ”

โรมรันแค่นเสียงในลำคอเมื่อได้ยินชื่อโรงแรมวินเน่อร์ มันอะไรนักหนากับโรงแรมนี้นะ นี่เป็น ปฏิบัติการล่าสมบัติเก่าคืน อีกอย่างหรือไง โรมรันคิดเซ็งๆ คุณแม่ก็ช่างเข้ากันดีกับคุณหญิงเหลือเกินท่านคงรู้ว่าเขาเองก็ไม่ได้ต้องการไอ้หุ้นบ้านี่หรอก แต่คุณหญิงนี่สิ เขาหันไปมองหน้าเรียบเฉยของเธอแล้วก็ย้อนถามมารดาว่า

“ รู้แล้วเหรอครับ ใครเป็นเจ้าของ ”

“ ยัง ”

“ ถ้างั้นเรื่องนี้เอาไว้พูดกับผมทีหลังแล้วกัน ” เขาตัดบทลุกขึ้นยืน

คุณสรวงสุดามองท่าทางลูกชายแล้วถามว่า

“ จะออกไปเลยเหรอ? ”

“ ไม่ครับ เดี๋ยวจะไปดูรถเสียหน่อย เมื่อคืนมันดึกเลยไม่ได้ดู ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า ”

“ รถเป็นอะไร? ” คุณสรวงถามงง ๆ

ชายหนุ่มหันไปทาง ม.ร.ว. ศีตลา

“ คุณหญิงไม่ได้เล่าให้ฟังเหรอครับ ”

“ มันเรื่องอะไรอีกละ? ” เสียงมารดาชักฉุน
“ ให้คุณหญิงเล่าแล้วกัน ผมไปละ ” โรมรันตัดบทแล้วก็ก้าวยาว ๆ ออกไป

“ มีเรื่องอะไรเหรอหญิง? ”

“ เมื่อคืนเด็กคุณรบขับชนท้ายค่ะ ”

“ เด็กคุณรบ เด็กอะไรที่ไหน ทำไม ไม่คุยให้ฟัง ”

“ อ้าว ก็หญิงนึกว่าน้าสรวงสนใจ แต่เรื่องหญิงกับโรเจอร์นี่คะ ”

ม.ร.ว. ศีตลาตอบเลี่ยงไปเฉย แล้วเธอก็ลุกขึ้น

“ หญิงขอไปคุยกับคุณรบก่อนนะคะ ”

คุณสรวงสุดามองตามหนุ่มสาวทั้งคู่ไป ในใจคิดไปถึงคำพูดของโรมรัน นี่เขาตามหญิงศีตลาทั้งคืนจริง ๆ เหรอ แล้วทำไมพูดเหมือนกับเป็นเพราะเธอเป็นคนให้ตามงั้นแหละ อีกอย่างคุณหญิงก็ไม่ปริปากเรื่องโรมรันให้ฟังสักคำ สองคนนี่ชักจะมีอะไรปิด ๆ บัง ๆ พูดอะไรก็ไม่บอกออกมาให้หมด

*****

นายบุญธรรมอยู่ในโรงรถพอดีตอนที่โรมรันเดินไปถึง ชายหน ุ ่มมองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่า โรงรถนี้ได้รับการปรับปรุงใหม่ แต่ค่อนข้างจะรกไปนิด เหมือนขาดคนเอาใจใส่

“ คันนี้คุณหญิงเพิ่งออกใหม่ คุณรบก็เอาไปเจิมเสียแล้ว ”

“ คุณหญิงเพิ่งออกใหม่เหรอ ”

“ ครับ ตอนแรกบีเอ็มที่คุณผู้หญิงขับอยู่ คลัชมันแข็ง คุณหญิงจะซื้อคันใหม่ให้ แต่คุณผู้หญิงบอกว่าจะใช้เบนซ์ คันนี้แทน ให้คุณหญิงซื้อคันใหม่เอาเองแล้วกัน ”

ชายหนุ่มยิ้มกับคำอธิบายของนายบุญธรรม ทั้งคุณผู้หญิง กับ คุณหญิงวุ่นกันไปหมด

“ ไอ้เกรย์คันนี้จองรออยู่สองเดือนเชียวนะครับ ”

“ ไอ้เกรย์ ? ”

“ คุณหญิงตั้งชื่อมันอย่างนี้ครับ ”

โรมรันนึกขัน นิสัยชอบตั้งชื่อ ให้ทั้งสัตว์ และสิ่งของ ของคุณหญิงศีตลายังไม่หายไปไหน นี่มันจะคู่กันไปกับการเป็นตัวทำลายของเขาหรือเปล่านะ อันไหนที่เป็นของเธอ ทำไมมันถึงได้รับความเสียหายจากน้ำมือเขาเสมอ แม้เรื่องรถจะไม่ใช่เพราะฝีมือการขับของเขาโดยตรง แต่มันก็ยากที่เขาจะเลี่ยงความรับผิดชอบไปได้

ไอ้เกรย์ สีเทามีรอยบุบถลอกที่ด้านหน้าซ้ายประมาณครึ่งฟุต ส่วนเบนซ์นั้น มีรอยข่วนนิดหน่อย หากจะซ่อมก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่คุณหญิงจะพอใจเรอะ ?

มิต้องซื้อคันใหม่ให้เจ้าหล่อนเหรอนี่ โรมรันคิดมัน ๆ ในใ จ

“ ใครเป็นคนดูแลรถ ”

“ ผมเองครับ ”

“ ทำไมลุงทำหลายอย่างนักล่ะ น่าจะจ้างสักคน เอาไว้เป็นคนขับให้คุณแม่ด้วย ”

“ คุณหญิงจะจ้าง แต่คุณผู้หญิงท่านไม่ยอมครับ ท่านจะขับเอง ”

แล้วนายบุญธรรม ก็ขยับถอยห่างเมื่อ เห็น ม.ร.ว. ศีตลา เดินเข้ามา

โรมรันแค่ชำเลืองมอง แล้วก็หันไปสนใจกับรถต่อ ไม่พูดอะไร รู้ว่าเธอต้องเป็นฝ่ายเริ่มเองแน่

“ เมื่อไหร่ ? ”

“ อะไรอีกละคุณหญิง ” เขาแกล้งถามเบื่อๆ

“ จะโอนหุ้นคืนให้เมื่อไหร่ ”

ชายหนุ่มยิ้มนิด ๆ ย้อนว่า

“ มีปัญหาอะไร กลัวผมไม่คืนให้รึไง? ”

ใบหน้าเธอยังเรียบเฉย เมื่อบอกว่า

“ ดิฉันรู้ว่าคุณไม่อยากได้ เพียงแต่อยากกวนโมโห ดิฉันเท่านั้นเอง ”

โรมรันเลิกคิ้วสูง ลากเสียงพูดว่า

“ อะไร จะรู้ใจกันขนาดนี้คุณหญิง ”

ให้ตายจริงๆ เธอเกลียดคำพูดลดเลี้ยวอย่างนี้ของเขาเหลือเกิน เพราะรู้ดีว่าคนพูดไม่เคยส่อความหมายไปในทางล้ำลึกอะไร นอกจากจะกวนโมโหเล่น

แต่โรมรันไม่สนใจในเรื่องที่เธอต้องการคำตอบ เขาชี้ไปที่รถ ถามว่า

“ แผลเท่านี้ จะเอาคันใหม่ หรือ จะให้ผมซ่อม ”

“ ถามทำไม ในเมื่อทุกครั้งที่คุณทำอะไรของดิฉันเสียหาย คุณก็ชดใช้ตามใจตัวเองอยู่แล้วนี่ ” น้ำเสียงของเธอรวนทีเดียวล่ะ ?

“ ก็รู้สึกว่าคุณหญิงจะไม่พอใจเสียทุกครั้ง ไม่ใช่เหรอ ทำไม่ไม่รู้สึกบ้างละ ว่าครั้งนี้ผมถามเพราะอยากตามใจคุณหญิง ”

ฉันอยากจะให้นายส่งกลับมาให้ฉันเป็นโหล ๆ น่ะสิ ฮึ ... ทีของแพงทำเป็นถาม

เหมือนเดาความคิดเธอออกเมื่อโรมรันพูดยิ้ม ๆ ว่า

“ รึคิดว่า เป็นล้าน ๆ อย่างนี้ ผมน่าจะส่งคืนสักโหลเป็นไง ”

“ ก็แล้วแต่คุณสิ ” ม.ร.ว. สาวกระชาก เสียง นึกฉุนเพราะเหมือนเขาจะเดาความคิดเธอ ออก

แต่โรมรันยิ้มกว้าง เมื่อหันไปพิจารณารอยบนรถนั้นใหม่

“ ถ้างั้นคันนี้ผมจะเอาไว้ใช้เอง คุณหญิงไปเลือกออกคันใหม่ตามใจผมจ่าย ส่วนเบนซ์นั่นของคุณแม่

ผมจะคุยกับท่านเอง ตกลงไหม ? ”

จากคำพูดเขา เลยกลายเป็นว่า ตอนนี้เธอไม่มีรถของตัวเองเสียแล้ว

“ ระหว่างรอคันใหม่คุณหญิงจะยืมรถผมไปใช้ก่อนก็ได้ แต่ระวังขับรถผมดี ๆ ล่ะ ผมหวง ”

คำพูด ผมหวง อย่างล้อเลียนของเขานี่ละ ทำให้ ม.ร.ว. สาวนึกฉุนกระชากเสียงว่า

“ ไม่ได้ ระหว่างที่รอคันใหม่ รถคันนี้ยังเป็นของดิฉัน ไม่ใช่ของคุณ ไปซ่อมมาให้ด้วย ”

โรมรันหัวเราะ ออกมาอย่างอดไม่ได้

“ โห ... ไม่เปลี่ยนเลยนะคุณหญิง ”

“ คุณไม่ต้องมาพูดมาก บอกมาจะโอนหุ้นให้เมื่อไหร่ ? ”

ชายหนุ่มยิ้มตาพราว ยากนักที่เธอจะเห็นเขาในอารมณ์แบบนี้ ม.ร.ว.สาวบอกกับตัวเองว่าเธอไม่ชอบมันเลย เพราะสัญชาตญาณบอกให้รู้ว่าเขากำลังจะเริ่มล่ะ? และต้องนิ่งขึงไปเลยทีเดียว เมื่อ โรมรัน ใช้มือปัดไรผมที่หน้าเธอ พูดเอื่อย ๆ ว่า

“ อยากได้อะไรจากผม จำไม่ได้เหรอว่าต้องทำยังไง ”

ม.ร.ว. สาว เหมือนจะสำลักลมหายใจตัวเอง เพราะไม่นึกว่า โรมรันจะเอ่ยถึงเรื่องนี้ เธอเกลียดตัวเองที่ใจสั่นไปเสียเฉยๆ ทำไมนะ ปฏิกิริยาทางเคมีในร่างกายของเธอมันถึงตอบรับแบบนี้

“ แล้วอย่ามาแกล้งทำเป็นโกรธตบหน้าผมล่ะ ผมรู้ทันลูกไม้นี้แล้ว ”

หญิงสาวเม้มปาก สูดลมหายใจเข้าหนัก ๆ จ้องหน้าเขาเขม็ง แต่แล้วก็หันกลับเดินจากไปไม่พูดอะไร

ชายหนุ่มยิ้มมองตามหลังเธอที่เดินขึ้นตึกไปอย่างพอใจ ความจริงเขาไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องนี้หรอก เธอเองก็น่าจะรู้ว่า เขาต้องคืนให้ แน่ แต่มันเรื่องอะไรมาทวงถามเอาอย่างนี้ อยากได้อะไร ต้องได้ทันใจเลยรึไง ?

เขากวาดสายไปรอบ ๆ แล้วก็ไปหยุดที่ผ้าคลุมรถสีเขียวซีดฝุ่นจับเขลอะ มันคลุมรถคันหนึ่งอยู่ ซึ่งเขาก็เดาออกว่าคือคันไหน ชายหนุ่มดึงผ้าคลุมมันออก นายบุญธรรมตรงเข้ามาช่วย แล้วรถเชฟโรแลตเปิดประทุนสีแดงก็เผยโฉมออกมา

“ คุณหญิงเอารถออกมาวิ่งบ้างเหลือเปล่า ” เขาถาม

“ ก็ไม่บ่อยครับ ขับเล่นอยู่ภายในบ้านเท่านั้น บางทีคุณผู้หญิงก็นั่งด้วย ”

“ เอากุญแจมาซิลุง ” น้ำเสียงโรมรันกระตือรือร้นขึ้นมาทีเดียว

“ กุญแจคันนี้ เก็บอยู่ที่คุณหญิงครับ ”

โรมรันชะงักแต่แล้วก็ยิ้มนิด ๆ สั่งว่า

“ ก็ไปขอคุณหญิงมาสิ ”

รถคันนี้ท่านชายสุทธิศักดิ์ กับเขา เห็นดีด้วยกันในการซื้อมาจากเต้นท์รถมือสองแห่งหนึ่งเอามาซ่อมและแต่งมันด้วยกัน มันเป็นช่วงเวลาอยู่ร่วมกัน ที่เขาปฏิเสธไม่ได้ว่า เขาชื่นชมท่านชายมาก ทั้ง ๆ ที่เขาไม่อยากจะรู้สึกเช่นนั้น

และตอนที่เขากับท่านชายปลุกปล้ำรถคนนี้อยู่ ม.ร.ว. ศีตลาก็มาป้วนเปี้ยนใกล้ ๆ อยากมีส่วนร่วม อยู่เหมือนกัน แต่จะคอยจะยุ่งเสียมากกว่า ท่านชายก็อดทนต่อเธอได้อยู่หรอก แต่กับเขานะสิ ไล่ไปเลย แต่เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย

“ เจ้าคันนี้มันชื่อ เดอะเร้ดพรินเซส นะคะ ท่านพ่อ ”

“ ไปแอบตั้งชื่อมันแล้วเหรอหญิง ”

“ คุณน้าก็เห็นด้วยค่ะ ท่านพ่อเก่งที่สุด แต่งรถได้สวยที่สุด . ให้หญิงลองขับด้วยนะคะ หญิงจะพาคุณน้าขับไปรอบ ๆ บ้านเท่านั้น ”

“ ลองถามพี่รบเขาก่อนสิ จะได้ไหม ? ”

“ ทำไมต้องขอคุณรบล่ะคะ ชื่อมันก็บอกอยู่แล้ว ต้องเป็นของหญิง ” เจ้าหล่อนตีขลุม เอาเฉย ซึ่งทำให้ทั้งท่านชาย และ แม่เขาหัวเราะอย่างเอ็นดู แต่เขา... หมั่นไส้

“ จะว่าไงละรบ เรารึอุตส่าห์ซ่อมมันเสียนาน เกิดมีเจ้าหญิงน้อย ๆ มาตู่ว่าเป็นของเขาแล้วสิ ”

เมื่อเขายังไม่ตอบ เจ้าหญิงน้อย ๆ ก็ตีหน้าใสซื่อ ยิ้มอย่างประจบ

“ นะคะ คุณรบให้หญิงขับหน่อย ไม่ต้องห่วงค่ะ หญิงไม่ยึดเอาไว้คนเดียวหรอก คุณรบมาเมื่อไหร่ก็ขับมันได้เลย ”

เขาจะพูดอะไรได้อีกละใน ความใจกว้าง ของเธอ ทั้ง ๆ ที่คิดว่ามันเหมือนเป็นของเขา เขาเลือก เขาซ่อม เขาทุ่มเทกับมัน แต่ในเมื่อรถคันนี้ท่านพ่อของเธอเป็นคนออกเงิน แถมตอนนั้นสายตาของท่านชาย และแม่ของเขาจ้องจับอย่างรอฟังคำตอบจากเขาอยู่ เขาจึงพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาเห็น สายตายิ้ม ๆ ที่ส่อเป็นผู้ชนะของ ม.ร.ว.ศีตลา แล้วเขาจะยอมให้เธอง่าย ๆ ได้อย่างไร

“ แต่ คุณหญิงจะขับได้ ก็ต่อเมื่อผมนั่งคุม ”

“ ตกลงค่ะคุณรบ ” เจ้าหล่อนตอบรับแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม

นั่นมันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเอง โง่ ขึ้นมาทีเดียว

เพราะสัญญาณที่ส่งมาให้พิเศษเฉพาะกับเขาเป็นที่รู้เลยว่า
กับเขา ...เธอไม่เคยคิดจะรักษาคำพูด

นายบุญธรรม ไม่ได้เป็นคนเดินกลับมา แต่เป็นคุณชมนาดที่เป็นผู้ส่งสารแทน ใบหน้าผู้สูงวัยยิ้มละไมถามว่า

“ คุณรบให้นายธรรม ไปเอากุญแจรถคันนี้เหรอคะ ”

“ ครับ ”

“ คุณหญิงบอกว่า ไม่ให้ค่ะ ”

เขาคาดคะเนได้อยู่แล้ว ตั้งแต่เห็นนางชมนาดเดินเข้ามา รายการหักหน้ากันอย่างนี้ ไม่เคยเกิดขึ้นต่อหน้าคนอื่น ยกเว้น กับนางชมนาดเท่านั้น

“ คุณรบจะใช้รถทำอะไรเหรอคะ ? ”

ชายหนุ่มยักไหล่ ตอบว่า

“ ตั้งใจจะขับกวนประสาทคนเล่น ดันรู้ทันเราเสียนี่ ”

นางชมนาดหัวเราะ

“ ทะเลาะอะไรกันคะ? คุณหญิงท่าทางหงุดหงิดทีเดียว ”

“ ก็ไม่มีอะไร แค่เอารถเขาออกไปชนน่ะ ” โรมรันตอบ เดินไปที่รถสปอร์ตสีเทา เปิดประตูเข้าไป

“ คุณรบจะออกไปเลยเหรอคะ? ”

โรมรันพยักหน้า

“ บอกคุณแม่ด้วยว่าผมกลับล่ะ ”

“ แล้วจะให้บอกคุณหญิงว่าไงคะ ? ”

“ จะกล้าเอาไปบอกจริง ๆ หรือเปล่า? ”

“ ก็บอกมาสิคะ ยังกับป้าไม่เคยเป็นคนส่งสารเวลาคุณสองคนอยากทะเลาะกันงั้นแหละ ”

โรมรันยิ้มสตาร์ทรถบอกว่า

“ ไปบอกเขา อีกทางเลือกหนึ่ง ...ผมสั่งให้เลิกกับแฟน ”

“ อ้าว ! สั่งให้คุณหญิงเลิกกับแฟน แล้วจะให้บอกว่าคุณรบจะรับผิดชอบชีวิตคุณหญิงเองด้วยไหมคะ? ”

นางย้อนยิ้ม ๆ มองหน้าเขาเหมือนท้านิดๆ แต่โรมรันหัวเราะหึๆ พูดก่อนจะออกรถว่า

“ ขืนป้าพูดอย่างนั้น นอกจากจะไม่เชื่อแล้วอาจจะชักตายเพราะโมโหด้วย ”

******

คำพูดของโรมรันทำให้นางชมนาดยังต้องอมยิ้ม แม้จะเดินกลับเข้ามาหา ม.ร.ว.ศีตลาที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแล้วก็ตาม

“ นายเทวดานั่นว่าไงคะ ” ม.ร.ว. สาวถามทันที

“ คุณหญิงพูดไม่เพราะ ”

“ ก็หญิงหงุดหงิดนี่คะ ทีเขาพูดไม่เพราะก็ไม่เห็นมีใครไปว่าเขาบ้าง ”

“ ก็คุณรบเขาเป็นผู้ชาย จะพูดก็ฟังดูไม่น่าเกลียด เท่าผู้หญิงพูด อันไหนไม่ดีก็อย่าเลียนแบบคุณรบเขานักสิคะ? อีกอย่างป้าไม่เคยได้ยินคุณรบเรียกคุณหญิงไม่เพราะสักครั้ง ”

“ สรุปเป็นหญิงผิดอีก ”

นางชมนาดมองหน้าเง้าๆ ของม.ร.ว.สาวแล้วก็ยิ้มส่ายหน้า ก็ไม่รู้ทำไมสินะ คุณหญิงศีตลา ถึงได้พยายามทำตัวแข่งกับโรมรันนัก

“ จริงๆ แล้วคุณรบก็ไม่ได้พูดอะไรมากมาย ”

“ เชื่อตายละ ยิ่งได้เปรียบออกอย่างนี้ ”

“ อย่างคุณหญิงนะเหรอคะ จะยอมเสียเปรียบคุณรบ ป้าเคยเห็นเมื่อไหร่กัน ”

“ ป้าชมไม่ต้องเข้าข้างเขาหรอก ตกลงเขาว่าไงคะ? ”

“ ก็แค่สั่งให้บอกคุณหญิงว่า อีกทางหนึ่งเลิกกับแฟนซะ ”

ม.ร.ว.สาวเม้มปากอารมณ์เริ่มกรุ่นขึ้น

“ มีอะไรอีกไหม? ”

“ ก็มีค่ะ แต่อันนี้ป้าถามเองว่าจะให้บอกคุณหญิงไหม แต่คุณรบสั่งไม่ให้บอก ”

หญิงสาวขมวดคิ้ว มองสีหน้ายิ้มๆ ของนางชมนาดแล้วก็พูดว่า

“ ดีแล้วค่ะ ไม่ต้องบอกหรอก หญิงไม่อยากฟัง ”

“ ดีค่ะ เพราะคุณรบว่าขืนพูดนอกจากคุณหญิงจะไม่เชื่อแล้วมีหวังชักตายเพราะโมโห ”

นางชมนาดพูดแล้วก็ทำท่าเหมือนจะเดินออกไป เสียงม.ร.ว.ศีตลา ก็ดังอย่างไม่สบอารมณ์ขึ้นว่า

“ ป้าชมอย่ามากวนหญิงนะ เขาพูดว่าไง? ”

แล้วนางชมนาดก็หันมากลั้นยิ้มตอบว่า

“ สั่งให้เลิกกับแฟนแล้วคุณรบจะรับผิดชอบชีวิตคุณหญิงเองค่ะ ”

ม.ร.ว.ศีตลาเม้มปากมองหน้านางชมนาด แล้วพูดว่า

“ เขาไม่มีวันพูดอย่างนั้น ”

“ ทำไมคุณหญิงมั่นใจนักละ? ”

“ ป้าลืมแล้วเหรอ คุณรบเขาขอหย่าหญิงทันทีเลยนะ ”

นางชมนาดถอนใจ ย้อนถามเบาๆ ว่า

“ ป้าไม่ลืม แต่ถ้าคุณหญิงหายโกรธแล้ว ไม่ลองคิดจะหาเหตุผลบ้างเหรอคะ ”

ม.ร.ว.ศีตลา สั่นหน้า แววตาวะวับขึ้น

“ หาทำไมคะ ในเมื่อหญิงรู้แล้ว ”

“ อะไรเหรอคะ? ” นางชมนาดย้อนถามยิ้ม ๆ

มองหน้ายิ้มๆ ของนางชมนาดแล้ว ม.ร.ว.ศีตลา ก็ฉุกคิด หลายครั้งที่นางชมนาดคอยตะล่อม คอยถาม คอยผลักดันเธอเรื่องนี้ อย่าหวังว่าตกหลุมได้ง่ายๆ

“ ก็ที่เขาประกาศปาวๆ ไงคะ อะไรที่ยกให้ผม ผมขอคืนให้คุณหญิงทั้งหมด ”

“ ก็นั่น คุณรบยังไม่รู้นี่คะ ว่าไอ้ที่จะยกให้น่ะ มีคุณหญิงด้วย ในเมื่อคุณรบได้พูดออกไปแล้ว เขาก็ต้องรักษาคำพูดสิคะ คุณหญิงก็น่าจะรู้ ลงคุณรบได้พูดอะไรออกมา เขารักษาคำพูดเสมอ ”

“ ก็นี่ไงคะ ป้าชมเองก็รู้แล้ว จะมาสงสัยอะไรอีกล่ะคะ ”

เจอย้อนมาอย่างนี้ นางชมนาดก็ใช่ว่าจะจน เพราะย้อนออกไปตรงๆ เลยว่า

“ คุณรบน่ะ ไม่สงสัยหรอกเพราะมีข้อแก้ตัวแล้ว แต่ที่สงสัยน่ะ อยู่ที่คุณหญิงต่างหากเพราะป้า ไม่เห็นคุณหญิงบ่นสักคำ ที่ต้องแต่งงานกับคุณรบ แล้วอย่าคิดนะว่าป้าจะเชื่อว่า คุณหญิงอยากได้สมบัติคืน ”

ม.ร.ว.ศีตลา มองหน้านางชมนาดยิ้มนิดๆ เมื่อย้อนถามเฉยว่า

“ ป้าคิดว่า หญิงรักคุณรบเหรอ? ”

นางชมนาดยังไม่ได้พูดอะไร ม.ร.ว.สาวก็ยักไหล่พูดต่อว่า

“ หญิงไม่สนใจนะคะว่า ใครจะคิดยังไง แต่สำหรับหญิง ท่านพ่อสั่งไว้สองอย่าง หนึ่งแต่งงานกับคุณรบ และสองหาทางเอาโรงแรมวินเน่อร์กลับมาเท่านั้น ตอนนี้เสร็จไปแล้วหนึ่ง เหลืออีกหนึ่ง ”

นางชมนาดมองตามร่างระหง ที่เดินเชิดขึ้นบันไดไป แล้วส่ายหัว

จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน ทั้งคู่

แต่อย่างน้อยวันนี้ คุณหญิงก็พูดถึง ความรัก ล่ะ

:+:+:+:+:+: