ดั่งไฟรัก โดย ฟีลิปดา |
|---|
๑
รถคันนั้นวิ่งเร็ว บีบแตรเสียงดัง ตรงดิ่งเข้ามาไม่ได้ชะลอลงเลย คนเฝ้าประตูเลื่อนแผงกั้นออกแทบไม่ทัน คนขับลดกระจกลงมา
ยังช้าเหมือนเดิมนะลุง
คุณรบก็ยังใจร้อนเหมือนเดิมนะครับ
รู้น่า
ระวังนะครับมี ...
ไม่ทันจะได้พูดจบ คนขับก็พุ่งรถออกไป เหมือนฉายหนังซ้ำสี่ปีก่อน เมื่อเสียงรถเบรคดังสะนั่นขึ้น
โรมรันเปิดประตูรถลงมา แล้วก็จุปากส่ายหัวอย่างเซ็ง ๆ
ตัวอะไรอีกละนี่
เจ้าน้ำตาล กระต่ายของคุณหญิงครับ เพื่อนส่งมาให้ จากออสเตรเลีย เป็น ของขวัญวันเกิด
นายบุญธรรมที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาบอก
เข้าใจมาตายที่เมืองไทยนะ เอามันออกไปที เขาสั่งแล้วขึ้นรถ
นายบุญธรรม ก้มลงไปที่ใต้ท้องรถ คว้าร่างเจ้ากระต่ายเคราะห์ร้ายออกมา ทำตาปริบ ๆ มองตามท้ายรถที่วิ่งไปจอดที่หน้าตึก ก้มมองเจ้าตัวในอ้อมแขน ก่อนจะเดินอ้อมไปทางตึกหลังเล็ก อันเป็นโรงครัวที่เหล่าคนรับใช้รวมตัวกันอยู่
คุณรบมาแล้วเหรอนายธรรม คุณชมนาดที่เป็นแม่บ้านถาม เมื่อเห็นนายบุญธรรมอุ้มซากเจ้าน้ำตาล เข้ามา
ครับ
ก็สั่งให้ขังมันไว้ดี ๆ แล้วนี่หลุดออกไปได้ยังไง ก็รู้อยู่แล้วว่าคุณรบจะมา เฮ้อ ... ให้มันได้อย่างนี้ทุกครั้งสินะ น้ำเสียงตอนท้ายเหมือนจะบ่นกับตัวเองอย่างอิดหนาระอาใจ
ทุกครั้ง มันเป็นยังไงหรือคะป้า สาวรุ่นที่เพิ่งจะเข้ามาอยู่ใหม่กระเซ้าถาม
ก็ที่คุณหญิงเคยพูดคุณรบมีดวงฆ่าสัตว์นะสิเธอ อีกคนที่เคยอยู่มาก่อนตอบแทน
อย่าพูดมาก เรื่องของ เจ้านาย คุณชมนาดส่งเสียงปราม แล้วพยักหน้าให้นายบุญธรรม
เอาไปใส่กล่องไว้ รอคุณหญิงกลับมาก่อน
เป็นที่รู้กันดีว่า ม.ร.ว.ศีตลา ฝังซากสัตว์เลี้ยงทุกตัวทุกครั้งที่มันตาย และส่วนมากที่ตายก็เพราะน้ำมือของโรมรันทั้งนั้น
ในวัยเจ็ดขวบ ม.ร.ว.หญิงศีตลาถึงกับร้องไห้จ้า เมื่อเห็นซากเจ้าหนูขนฟูในอุ้งมือของโรมรัน
ไม่ได้ตั้งใจ แค่หยิบขึ้นมาดู โรมรันพูด
แต่คุณหญิงตวาดแว้ด
จับเฉย ๆ มันจะตายเหรอ เกลียดคนใจร้าย มาบ้านหญิงทำไม ออกไป
ฉันไม่ได้อยากมา
แล้วผู้ใหญ่ซึ่งคือท่านชายสุทธิศักดิ์และคุณสรวงสุดาก็จะปรามออกมาเกือบจะพร้อม ๆ กันว่า
หญิงพูดไม่เพราะนะลูก ขอโทษพี่เขาซะ
รบ ทำไมพูดกับน้องอย่างนั้น เราเป็นพี่นะ
แต่สิ่งที่ผู้ใหญ่ทั้งคู่ไม่ได้ยิน ก็คือคำพูดก่อนจะกลับของโรมรันว่า
ฉันไม่ได้อยากมาหรอก ถ้าพ่อเธอกับแม่ฉันไม่ขอให้ฉันมา ไม่อยากเห็นหน้าเด็กขี้แย
เด็กหญิงน้ำตาคลอ เม้มปาก กำมือแน่น ด้วยความเจ็บใจ หนูของเธอตาย นอกจากไม่มีใครลงโทษโรมรันแล้ว ท่านพ่อยังตำหนิว่าเธอพูดไม่เพราะอีก
แต่ครั้งร้ายแรงที่สุดเห็นจะเป็นตอนที่ โรมรันขับรถชนเจ้าพูเดิ้ลแสนรักของคุณหญิงเมื่อตอนรุ่นสาว เธอขุดหลุมฝังมันด้วยน้ำตานองหน้า โรมรัน จะเข้าช่วย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อ เสียเย็นเยียบบอกว่า
เกลียด ไม่ต้องมายุ่งได้ไหม ?
โรมรันกลับไป สามสี่วันต่อมา เจ้าพูเดิ้ลวัยเดียวกับที่ตายสองตัว ถูกส่งมาที่คฤหาสน์เทวัญ คุณหญิงกรีดกราดใหญ่เมื่อกลับจากโรงเรียนมาเจอ แต่พอรู้ว่ามาจากโรมรัน ก็หน้าเชิด
เอาไปปล่อย หญิงไม่เลี้ยง
ซึ่งมันก็แปลกจริง ๆ กับเรื่องสัตว์เลี้ยงของคุณหญิงกับโรมรัน เพราะทุกครั้งที่เขามาหามารดา ไม่ตัวใดตัวหนึ่งก็ต้องจบชีวิตเพราะเขา ไม่ว่าจะเป็น หมา แมว นกหงส์หยก หนูถีบจักร ฯลฯ หรือแม้กระทั่งเจ้าปลาเงินปลาทองที่เลี้ยงอยู่ในอ่างแก้ว ยังตกมาแตก ปลาตายเพราะเขา จนคุณหญิงถึงกับพูดประชดว่า
นายคนนี้ มีดวงฆ่าสัตว์
แต่ก็เป็นประโยคเดียวที่ไม่มีใครกล้าเอ่ยต่อหน้าโรมรันอีกเลย แม้แต่เจ้าของสัตว์เลี้ยงเอง เพราะจากครั้งล่าสุดที่เกิดการตายของเจ้า มัมมี่ แมวตัวอ้วนของคุณหญิง เพียงเพราะประโยคนี้แว่วสู่หู แมวห้าสิบตัวที่ทั้งสี และพันธุ์ที่คล้ายคลึงเจ้ามัมมี่ก็ถูกส่งมาที่คฤหาสน์เทวัญ พร้อมกับกระดาษที่เขียนโดยลายมือหนัก ๆของโรมรันว่า
เผื่อจะมาที่นี่บ่อย ๆ
แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยมาดูความวุ่นวายที่ส่งมาให้เลย
และคนเดียวในบ้านที่หัวเราะก้องอย่างชอบใจในการกระทำของโรมรัน ก็คือ ท่านชายสุทธิศักดิ์ วงษ์เทวัญ ผู้เป็นประมุขของบ้านเท่านั้น
โรมรันเดินตรงเข้าไปในห้องนั่งเล่น ยังไม่ทันจะได้ยกมือไหว้คุณสรวงสุดาก็พูดขึ้นก่อนว่า
ตัวสีขาวหรือน้ำตาลละรบ
น้ำตาลครับ คุณแม่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่
เดือนกว่าแล้ว นั่นคุณหญิงเพิ่งได้มาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเอง
ก็แค่กระต่ายตัวเดียว โรมรันพูดง่าย ๆ
รบไม่เคยเลี้ยงสัตว์เหรอ ถึงไม่เข้าใจหัวอกเจ้าของที่เขารัก เขาหวงน่ะ มารดาถามอย่างอ่อนใจกับอาถรรพ์สัตว์เลี้ยงของลูกเลี้ยงสาว กับโรมรัน
ผมมีแต่น้องสาวสองคนให้ดูแล ไม่มีเวลาเลี้ยงสัตว์เล่นหรอก อีกอย่างผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ เขา
ตอบขรึม ๆ เดินเลยไปที่เคาน์เตอร์บาร์รินน้ำใส่แก้วกลับมาหามารดาถามว่า
คุณแม่มีธุระอะไร ถึงได้ตามผมมา
คุณสรวงสุดาขมวดคิ้ว
ทำไม แม่อยากจะเจอรบต้องคิดว่ามีธุระด้วยเหรอ ?
ไม่รู้สิครับ ก็ถามไปงั้นเอง
ไม่เจอรบเสียนาน ดูคล้ำลงไปนะ ได้ข่าวว่ากลับมารับราชการใหม่แล้วเหรอ
ชายหนุ่มหัวเราะ แม้จะไม่เจอกันสี่ห้าปี เพราะเขาทำงานตะลอนไปเรื่อย พอ ๆ กับแม่ก็ไม่ค่อยจะอยู่เมืองไทย เขาอาจจะไม่รู้เรื่องราวข่าวคราวของแม่ แต่น่าทึ่งที่แม่กลับรู้เรื่องของเขาเกือบทุกอย่าง จะว่าไปมันก็แน่อยู่แล้ว ในเมื่อ แม่สามารถเข้าถึงพงษ์พันธ์ เบ็ญจรงค์ ซึ่งตอนนี้กลายมาเป็นคนดูแลผลประโยชน์ทุกอย่างของเขาแทนไปแล้ว
รบได้แวะไปเยี่ยมหม่อมย่าบ้างไหม ?
ไม่กี่ครั้งหรอกครับ คุณศศีวิมลไม่ค่อยชอบหน้าผม โรมรันตอบ
เมื่ออาทิตย์ที่แล้วแม่แวะไปกับหญิง ท่านก็ถามถึงนะ แปลกจังที่ท่านดูจะชอบรบมากกว่า นายศรุต หลานชายจริง ๆ ของท่านเสียอีก
โรมรันนิ่ง เขาไม่รู้หรอกว่าหม่อมย่าจะชอบเขา มากแค่ไหน แต่เวลาท่านพูดท่านถาม วาจานั้นก็ไม่ต่างจากท่านชายสุทธิศักดิ์ ลูกชายของท่านนักหรอก
ยังถามเลยว่า เมื่อไหร่รบจะแต่งงาน ใหม่
โรมรันยิ้มไม่ตอบเมื่อมารดาจงใจเน้นคำว่า ใหม่ ใส่เขา การที่เขาเซ็นใบหย่าให้กับคุณหญิง เล่นเอาแม่โกรธไปนานทีเดียว
แม่เลยตอบว่า แม่ไม่รู้หรอก เห็นทำแต่งาน ไม่ค่อยจะสุงสิงกับผู้หญิงที่ไหน อย่างนั้นใช่ไหมลูก
ระดับไหนละครับถึงจะเรียกว่าสุงสิงหรือไม่สุงสิง เขาย้อนถาม
ก็ระดับที่คิดจะแต่งงานด้วย มีแล้วยัง ?
ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นครับ โรมรันตอบตรง ๆ
คุณสรวงสุดา ถอนใจแล้วพูดว่า
หญิง ... ศีตลา เขามีคู่หมายแล้วนะ บอกกับแม่เมื่อสองสามวันนี้เอง
ก็ดีแล้วนี่ครับ โรมรันพูดยกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วย้อนไปที่เดิมรินเหล้าลงไป
แต่แม่ไม่ชอบ น้ำเสียงคุณสรวงสุดาหงุดหงิด เมื่อเห็นโรมรันมานั่งโซฟาตรงข้ามด้วยความกิริยาเฉยเมย เน้นเสียงต่อว่า
เป็นฝรั่งแม่ไม่ชอบ
ชายหนุ่มหัวเราะท่าทางหงุดหงิดของมารดา
คุณแม่จะไปกะเกณฑ์ อะไรกับเรื่องหัวใจคนอื่น ละครับ
คุณสรวงสุดาตอบกลับอย่างมีอารมณ์เลยว่า
แต่รบก็รู้นี่ ท่านชายต้องการให้คุณหญิงแต่งงานกับรบ
ชายหนุ่มยักไหล่
ก็แต่งแล้ว หย่าแล้ว นี่ครับ จะเอาอะไรอีก
แม่หมายถึงการแต่งงานจริง ๆ นะรบ ไม่ใช่เล่น ๆ อย่างที่พากันทำมา ท่านชายหวังจริง ๆ นะที่จะให้รบแต่งกับหญิง
ผมรู้ และไม่คิดจะลบหลู่คนตายนะครับ ที่จะขอบอกว่า ผมไม่ยอมให้ใครมากะเกณฑ์เรื่องนี้กับผม อีกอย่างคุณหญิงก็อายุไม่ใช่น้อยแล้ว ผมว่าคุณแม่อย่ายุ่งเรื่องความรักของเธอดีกว่า
คุณสรวงสุดาถอนใจยาวอีกครั้ง
รบ แม่จะไม่ยุ่งเลยนะ ถ้าคุณหญิงจะแต่งงานกับใครเพราะรัก แต่นี่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรหายใจเข้าออกเป็นงาน ควงแต่ละคนก็มีสเปคว่าต้องเป็นนักธุรกิจชั้นนำ ต้องฉลาด ต้องเหมาะสม
โรมรันนิ่ง เขาไม่รู้จะพูดอะไร เพราะไม่รู้จริง ๆ
แต่ให้ตาย ... ถ้ารู้ว่าแม่เรียกเขามาเพราะเรื่องยัยคุณหญิงนี่ เขาคง ...
นี่จู่ ๆ ก็มาบอกว่า อยากจะหมั้น
อยากจะหมั้น ? โรมรันทวนยิ้ม ๆ ใครละครับเหยื่อของคุณหญิง
รบ มารดาเรียกเป็นเชิงปรามก่อนจะพูดต่อว่า ชื่อมิสเตอร์โรเจอร์ คาลวิน รู้จักกันไม่ทันเท่าไรเลย
น้ำเสียงแสดงความกังวลตอนท้ายของมารดา ทำให้โรมรันต้องพูดเป็นเชิงปลอบทั้งที่คิดว่าไม่จำเป็นว่า
คุณแม่อย่าห่วงเลยครับ อาจจะเจอเนื้อคู่จริง ๆ ก็ได้ คนจะรักกัน บางทีมันก็ไม่ต้องใช้เวลามากนักหรอก
แต่แม่รู้ว่ามันไม่ใช่รบ แม่เลี้ยงเธอมาตั้งแต่เด็กรู้จักนิสัยคุณหญิงดี คุณสรวงสุดาพูดอย่างมั่นใจ
แต่ก็ไม่วายจะถามลูกชายต่อว่า
รบคิดว่ายังไง ? เรื่องนี้
ไม่ทราบครับ ก็ถ้าขนาดคุณแม่รู้จักเธอดีอยู่ใกล้กันแค่นี้ กับผมห่างเป็นกิโล จะให้คิดอะไรได้
ละครับ โรมรันตอบตรง ๆ ลุกขึ้นเดินไปที่เคาน์เตอร์อีกครั้ง เหมือนจะนึกได้ เขาหันมาถามมารดาว่า
คุณแม่รู้แล้วยังว่า คุณพ่อท่านเสียแล้ว
คุณสรวงสุดาอึ้งไปครู่ก่อนจะตอบว่า
รู้ ยังให้ส่งหรีดไป รบไม่เห็นเหรอ
ผมไม่อยู่ ไปต่างประเทศกลับมาคุณรัตนาก็เผาแล้ว ไม่ได้รอ
นี่เป็นเรื่องที่โรมรันโกรธแม่เลี้ยงเขา เสียจนไม่แวะเวียนไปที่บ้านเดิมอีกเป็นนาน
แม่นั่นคงจัดการทุกอย่างเสียเรียบนะ เหลืออะไรเป็นของรบกับฟ้าหรือเปล่า
ร่วมสิบกว่าปีที่เขาเพิ่งได้ยิน แม่เอ่ยถึงลูกสาวอีกคน
ผมไม่ได้สนใจ แต่คิดว่าคงไม่มีอะไรมากเพราะคุณพ่อท่านกำลังแย่ตอนนั้น
ก็พอจะรู้อยู่หรอก เสียดายตอนขายโรงแรมวินเน่อร์ แม่ไม่อยู่ เลยหลุดมือ เป็นสมบัติเก่าของวงษ์เทวัญ คุณหญิงเขาก็อยากได้คืน เพราะท่านชายเคยพูดถึง นี่กำลังหาเจ้าของตัวจริงอยู่เหมือนกัน รบพอจะรู้ไหม ว่าใครซื้อไป
ก็นึกว่าท่านจะถามถึงทุกข์สุขของลูกสาวที่ทิ้งมาตั้งแต่เด็ก กลายเป็นพูดถึงสมบัติเก่าของวงษ์เทวัญเสียนี่ การเป็นอัศวชาติร่วมสิบปีไม่ได้ทำให้ผู้เป็นมารดา ผูกพันธ์เท่ากับการเป็นวงษ์เทวัญเลย
ผมไม่สนใจ โรมรันตอบเซ็ง ๆ เปลี่ยนเรื่องถามว่า
คุณหญิงยังไม่กลับเหรอครับ
ยัง ไม่รู้จะกลับดึกอีกหรือเปล่า หมู่นี้ออกไปดินเน่อร์กับมิสเตอร์โรเจอร์เขาบ่อย ๆ รบอยู่ทานข้าวเย็นกับแม่สิ เดี๋ยวจะให้แม่ครัวเขาทำของโปรดให้
ก็ได้ครับ
ค้างสักคืนก็ดีนะ มารดาเสริม
โรมรันเลยยิ้ม เย้าว่า
ถูกลูกสาวคนโปรดทิ้งให้เหงา รึไงครับนี่
ไม่ใช่ แม่อยากปรึกษาเรื่องหญิงศีตลาเขาอีกต่างหาก คุณสรวงสุดาตอบจริงจัง
ถ้างั้นก็เอาไว้ตอนทานข้าวนะครับ ผมขอพักก่อน กลับจากใต้ก็มาหาคุณแม่เลย เหนื่อยเต็มที
ชายหนุ่มบ่นในตอนท้าย ก่อนจะเดินตรงไปยังห้อง ที่ถูกจัดเอาให้เขาเป็นส่วนตัวเหมือนหนึ่งเขาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของบ้านหลังนี้
รบ เดี๋ยว มารดาเรียกไว้
เขาหันมาเป็นเชิงถาม
หญิง เขาสั่งตกแต่งห้องใหม่ตอนปรับปรุงบ้าน อย่าโวยวายนะถ้าไม่ถูกใจ
ใครจะกล้าไปด่าเจ้าของบ้านละ โรมรันตอบ
แต่คุณสรวงสุดา ก็รู้ว่า ลูกชายนั้นกล้าเสียยิ่งกว่ากล้าอีก
เปิดประตูห้องเข้าไป โรมรันก็ไม่ได้สนใจความแปลกใหม่ในห้อง เพียงแต่กดรีโมตเปิดแอร์ แล้วก็ถอดเสื้อ กางเกง เหลือแต่บอกเซอร์ตัวเดียวติดกาย นอนขวางลงบนเตียงหลับไปในทันที
เวลาผ่านไปไม่รู้เท่าไหร่ โรมรันต้องตื่นตัวเมื่อมีร่าง ๆ หนึ่งยื่นมือเข้ามาใกล้ใบหน้า สัญชาตญาณทำให้เขากระชากมือนั้นล้มลงที่กลางอก ชายหนุ่มพลิกตัวคร่อมร่างนั้นไว้ เอามืออีกข้างกดลำคออีกฝ่ายไว้แน่น แต่เมื่อเห็นสลัว ๆ ว่าเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเขาก็รีบปล่อย แต่ร่างนั้นเมื่อถูกปล่อยก็กรีดเสียงร้องลั่น โรมรันจึงเอามือปิดปากหล่อนไว้ พร้อมสั่ง
หยุด
แต่ร่างนั้นยังดิ้นรนทั้งมือทั้งเท้า ถีบปัดป้องตัวเอง จนชายหนุ่มต้องคร่อมร่างเอาไว้ สั่งเสียงห้วนอย่างโมโหอีกครั้งว่า
หยุดได้แล้ว
แล้วไฟในห้องเปิดสว่าง พร้อมเสียงถามอย่างวางอำนาจดังขึ้น
นั่นคุณทำอะไรน่ะ
ร่างหญิงสาวในชุดล้ำสมัยเดินเข้ามา ข้างหลังยังตามมาด้วยอีกสามสี่คน และที่สะดุดตาก็คือบุรุษหนุ่มร่างสูงชาวต่างประเทศที่ยืนห่างอยู่หน้าประตู โรมรันมองเพียงผ่าน ๆ อย่างไม่สนใจ หันมาพูดเรียบ ๆ กับร่างที่อยู่เตียงนอนว่า
ถ้าฉันปล่อยมือ แล้วห้ามร้องอีก เข้าใจไหม ?
เด็กหญิงพยักหน้าหงึก ๆ น้ำตาไหลเพราะความเจ็บ พอถูกปล่อยก็รับวิ่งมาอยู่หลังคุณหญิงศีตลาทันที
คุณทำอะไรชดช้อยน่ะ คำถามนั้นก็ส่อแววไปพร้อมกับสายที่มองกวาดเขาขึ้นลง
จะให้คิดอะไรได้มากไปกว่านี้ละ กับเสียงหวีดร้อง และร่างที่กึ่งเปลือยของโรมรันที่คร่อมร่างเด็กสาวไว้อย่างนั้น
ไปถามกันเอาเอง รำคาญ โรมรันตอบกวน ๆ
ถ้าคิดจะมาทำอะไร เลว ๆ ในบ้านหลังนี้ ...
ผมทำอะไร พูดดี ๆ นะ โรมรันตาขุ่น เพราะเข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวคิด
มีอะไรเหรอหญิง โรมรัน เสียงคุณสรวงสุดาถามพร้อมกับก้าวเข้ามากลางห้อง
ไม่มีอะไรครับ โรมรันตอบ แต่สายตายังจ้องอยู่ที่ ม.ร.วสาว ที่สบกลับอย่างไม่พรั่นพรึงพอกัน
แล้วใครละ ส่งเสียงกรีดร้องลั่นบ้าน
หนูค่ะ เด็กชดช้อยตอบเสียงอ่อย
เป็นอะไร คุณสรวงสุดาซัก
เด็กหญิงมองไปทางโรมรันอย่างหวาด ๆ คุณหญิงศีตลาเลยสำทับว่า
มีอะไร ก็บอกไม่ต้องกลัว
ป้าชม บอกให้เข้ามาดูว่า คุณตื่นแล้วยัง หนูเลยเข้ามา เห็นนอนเงียบไม่หายใจหนูนึกว่าตาย ก็เลยเอามือจะรองจมูกดูว่าหายใจอยู่ไหม คุณเขาก็ดึงหนูลงไป บีบคอหนูเสียแน่นหายใจไม่ออก พอปล่อยหนูก็เลยร้อง คุณเขาก็เอามือปิดปากหนูไว้ แล้วคุณหญิงก็เข้ามา เขาถึงยอมปล่อย หนูกลัวหนูตายค่ะ
คำบอกเล่าซื่อ ๆ ของเด็กหญิงทำเอา คุณสรวงสุดาถึงกับเปิดปากหัวเราะออกมา ผิดกับโรมรันที่ทำหน้าชอบกล ทุกคนที่เข้ามาในห้องดูจะมองมาที่เขาเป็นจุดเดียว
ก็จำไว้ก็แล้วกัน เวลาฉันนอน ใครก็ไม่ต้องมาปลุก ถึงเวลาจะตื่นเอง เดี๋ยวจะเจ็บตัว เขาบอกเรียบ ๆ
เอ้า ...ไม่มีอะไรแล้วออกไปได้ รีบไปตั้งโต๊ะซะ จวนจะได้เวลาแล้ว รบก็รีบอาบน้ำลูก จะได้ทานข้าวกัน
มิสเตอร์โรเจอร์เชิญทางนี้ค่ะ คุณสรวงสุดาหันไปทางหนุ่มต่างประเทศแล้วเดินนำออกไปก่อน
คุณหญิงเดี๋ยวสิ โรมรันเรียกไว้
ม.ร.ว. ศีตลา หันกลับมาด้วยทีท่าปั้นปึ่ง
มีอะไร
สี่ห้าปีที่ไม่ค่อยจะเจอกันนัก อาจจะเปลี่ยนให้ม.ร.ว. ศีตลาเป็นสตรีที่สวยสง่า น่าเกรงขาม สำหรับคนอื่น แต่ในสายตาของเขา เธอเป็นเพียงผู้หญิงที่เจ้าอารมณ์ เอาแต่ใจตัวอยู่เหมือนเดิม
ก่อนจะปรักปรำใครก็ให้รู้จักถามไถ่เสียก่อน
ฉันไม่ได้ว่าอะไรคุณสักคำนะ
ก็ที่คิดปรักปรำอยู่ในใจไง
อย่างคุณ ไม่มีอะไรให้ฉันคิดอยู่ในใจหรอก เธอเชิดหน้าตอบ
งั้นก็ดีแล้ว ที่ไม่คิด ถ้าหากคิดละก็ ...เปลี่ยนเป็นเจ้านายเด็กช้อยนั่นก็ไม่แน่ อาจจะเสร็จผมไปแล้วก็ได้
ม.ร.ว. สาวไม่พูด ได้แต่มองหน้าเขาด้วยสายตาเยียบเย็นก่อนจะเดินคอตั้งตรงออกไป
โรมรันยักไหล่ เขาละหมั่นไส้ท่าปึ่งชาของเธอจริง ๆ
**********
โรมรันถูกแนะนำให้รู้จักกับ โรเจอร์ คาลวิน ที่โต๊ะอาหาร เขาไม่รู้สึกแปลกใจเลย หาก ม.ร.ว. ศีตลา จะหลงรักผู้ชายแบบนี้ เพราะ โรเจอร์เป็นชายหนุ่มที่หล่อ และสะดุดตาเอามาก ๆ เทียบชั้นกับดาราฮอลลีวู้ดได้เลย และ แม้โรเจอร์จะดูเนี้ยบไปทั้งตัวเหมือนคนเจ้าสำอาง แต่ประกายตาที่สบกัน โรมรันรู้ว่า บุรุษนี้ ไม่ได้อ่อนเหมือนเครื่องแต่งกายเขาแน่ มันมีอะไรที่แข็งแกร่งกว่านั้น จัดเข้าประเภทเดียวกับ พงษ์พันธ์ เบ็ญจรงค์ ที่มีมาดเหมือนหนุ่มเจ้าสำอาง แต่ซ่อนคมเอาไว้ภายใน ความสุภาพที่โรเจอร์แสดงออกก็ดูเป็นธรรมชาติ สมเหตุสมผล และมักจะวกการสนทนากลับมาให้เขาเข้าร่วมบ่อย ๆ
ใครเป็นเจ้าของบ้านกันแน่วะ โรมรันคิดขำ ๆ พยายามรักษาความสุภาพเอาไว้ แต่กระนั้นความเงียบของเขา ก็ทำให้อีกฝ่าย เลิกรา หันไปคุยอย่างถูกคอกับคุณหญิงศีตลา และมารดาเขาแทน จวบจนได้เวลาเกือบ สี่ทุ่ม โรเจอร์จึงได้เอ่ยขอตัวกลับ
รบคิดว่าไง นายโรเจอร์คนนี้ คุณสรวงสุดาถามทันที ที่ม.ร.ว. ศีตลาเดินออกไปส่งโรเจอร์
ก็ดีนี่ครับ หล่อ สุภาพ และไม่เว่อร์จนเกินไป ถ้าคุณแม่อยากรู้รายละเอียดมากกว่านี้ ผมจะให้เด็กที่
ทำงานจัดการให้ โรมรันตอบ แต่ดูเหมือนท่าทางคุณสรวงสุดาจะไม่ชอบใจในคำตอบนัก
รบ เห็นดีด้วยเหรอ ? ที่หญิงเขาจะมีแฟนเป็นฝรั่งน่ะ
อ้าว ... นี่คุณแม่ยังไม่ชอบเขาอยู่อีกเหรอครับ เห็นคุยกันถูกคอ
คุณสรวงสุดาส่ายหน้า แล้ว จ้องหน้าลูกชาย พูดตรง ๆ ว่า
มีผู้ชายคนเดียวที่แม่เห็นด้วยว่าเหมาะกับหญิงศีตลา คือ รบ เท่านั้น
โรมรันหัวเราะส่ายหน้าแล้วพูดว่า
อย่าพูดให้เขาได้ยินนะครับ เดี๋ยวจะกลั้นใจตาย ถ้ารู้ว่าคุณแม่คิดหักหลังเขาแบบนี้
หญิงเขารู้มาตลอด และมันเป็นความตั้งใจของพ่อเขาด้วย
พูดออกไปแล้ว คุณสรวงสุดาก็รู้ตัวว่าทำพลาดที่กล่าวถึงท่านชายสุทธิศักดิ์ เพราะโรมรันถึงกับหน้าขรึม พูดว่าเสียงหนักว่า
ผมว่า เรื่องนี้ ผมกับคุณหญิงคิดตรงกันนะครับว่า อย่ายุ่ง
โรมรันอาจจะเป็นลูกชายของเธอ เขาอาจจะเชื่อฟัง หรือ ทำในสิ่งที่เธอสั่งให้ทำได้ง่าย ๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เขาต่อต้าน เขาก็ไม่ทำหรือไม่ก็รวนเอาง่าย ๆ เหมือนกัน และเรื่องหนึ่งที่โรมรันต่อต้านทุกครั้งคือ การพูดถึงความปรารถนา ของท่านชายสุทธิศักดิ์ แต่เธอก็ไม่คิดจะยอมแพ้ ให้โรมรันปลีกตัวออกจากเรื่องนี้ได้ง่าย ๆ เหมือนกัน
ถ้างั้นแม่จะไม่พูดถึงเรื่องรบกับหญิงศีตลาอีก แต่อยากจะให้รบช่วยหน่อย นายโรเจอร์คนนี้ แม่ไม่ชอบ เป็นส่วนตัว แต่คงเอาเหตุผลนี้ไปคุยกับหญิงไม่ได้ ทำยังไงก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่ผู้ชายคนนี้
โรมรันถอนใจ กับการขอร้องของมารดา มันเป็นภาระที่เขาไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวด้วยเลยจริง ๆ เพราะรู้นิสัยที่ซ่อนเร้นอย่างแท้จริงของ ม.ร.ว. ศีตลาได้ดี คือ ถ้าเขาบอกซ้าย เธอต้องขวาทันที ไม่ใช่เหตุผลอะไรหรอก ก็เพียงเพื่อจะไม่ให้เหมือนเขาเท่านั้นเอง มันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เด็ก ซึ่งเขาก็งงมาก ที่ทั้งแม่และท่านชายสุทธิศักดิ์ มองไม่เห็นหรืออย่างไร ? แต่คิดอีกที จะไปโทษพวกท่านก็ไม่ได้หรอก เพราะทั้งเขาและคุณหญิงเองก็มักจะปกปิดความไม่ร่องรอยนี้เอาไว้ ไม่แสดงออกต่อหน้าคนอื่นเหมือนกัน
จะช่วยแม่ได้ไหม รบ คุณสรวงสุดาย้ำถาม เมื่อเห็นลูกชายเงียบไป
จะให้ผมไปแทรกลงตรงไหนละครับคุณแม่ โรมรันตอบขัน ๆ ท่าทางคุณหญิงเขามีความสุขจะตายเวลาพูดคุยกับนายโรเจอร์ รัศมีแห่งความสุขแผ่ออกมาจนผมเองยังชื่นชมไปด้วยเลย อีกอย่าง เชื่อเถอะคุณหญิงเขารู้ตัวว่าเขาทำอะไร คุณแม่เลี้ยงเขามาน่าจะรู้ นิสัยเขานะ
ที่ห่วงอยู่ก็เพราะรู้นิสัยนี่ละ ว่าแต่รบจะมาที่นี่ให้บ่อยขึ้นอีกหน่อยได้ไหม ? คุณสรวงสุดา ไม่ละความพยายาม
ไว้ผมว่าง จะมาครับ โรมรันรับปากส่ง ๆ แล้วก็อ้าปากหาว ลุกขึ้นยืน
ผมจะกลับละ
อ้าว...ไม่นอนเสียที่นี่ละดึกแล้ว
ไม่หรอกครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะสาย กลับมายังไม่เจอหัวหน้าเลย มาหาคุณแม่เสียก่อน
โรมรันรีบยกมือไหว้มารดาแล้วก็เดินออกมาไม่เปิดโอกาสให้ท่านได้พูดอีก
ชายหนุ่ม สวนทางกับ ม.ร.ว. ศีตลา ตรงบันไดหน้าตึก ใบหน้าแช่มชื่นของอีกฝ่ายทำให้อดไม่ได้ที่จะพูด
มีเรื่องจะคุยด้วย เดินมาส่งหน่อย
น้ำเสียงขรึม ๆ ที่พูดโดยไม่หยุดเดิน ทำให้ม.ร.ว. ศีตลา ที่แม้จะไม่ชอบหน้าของเขาเท่าไร แต่ก็ต้องหวนกลับเดินตามเผลอพูดอีกว่า
นึกว่าจะค้างเสียอีก
อ้าว นึกถึงผมแล้วเหรอ
ฮึ คุณหญิงแค่นเสียง
เดินใกล้จะถึงรถ ม.ร.ว. ศีตลา ก็พูดว่า
มีอะไรว่ามา
โรมรันกวาดสายตาเร็ว ๆมอง สีหน้าและท่าทางของ ม.ร.ว. ศีตลา ก็ดูปั้นปึ่งเหมือนเดิม แต่จะเชิดแค่ไหน เขาก็ไม่สน
ข้อแรก คุณแม่ไม่สบายใจเรื่องแฟนคุณหญิงนะ
ดิฉันรู้แล้ว เธอเชิดหน้าตอบ และนั่นทำให้โรมรันเลือกใช้วิธีพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า
ผมก็ไม่ชอบ ผู้ชายไทยมีออกเยอะแยะเลือกเอาสักคนสิ ถ้าอยากจะรักจะชอบใครสักคนจริง ๆ
ม.ร.ว. ศีตลา ถึงกลับเบิกตามองเขา
จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้ไปจ่ายตลาดซื้อของนะจะได้เลือกเอาง่าย ๆ จะคบกับใครสักคนมันก็ต้องเป็นคนที่ใช่ นะถึงจะอยู่ร่วมกันได้
โรมรันมองหน้าเธอนิ่ง ๆ
ถ้างั้นข้อสอง อย่าหาว่าสอนนะคุณหญิง ถ้าผู้ชายเขามีความรัก แววตามันจะร้อนกว่านี้ เวลามองผู้หญิงที่เขารัก
ม.ร.ว. ศีตลายักไหล่ โต้ว่า
โรเจอร์ เขาเป็นสุภาพบุรุษ คงจะเปรียบกับผู้ชายทั่วไปไม่ได้หรอก
ก็ขอให้จริงเถอะ กลัวแต่จะหลอกตัวเองเท่านั้นแหละ
น้ำเสียงดูถูกของโรมรัน จุดอารมณ์ให้ม.ร.ว.ศีตลาเธอพูดอย่างเชื่อมั่นในตัวเองว่า
ถ้าฉันรัก ฉันทำให้เขาร้อนได้แน่ คุณไม่ต้องห่วงหรอก
ผมไม่ได้พูดให้คุณหญิงมาทำประชดผมนะ
ฉันจะทำประชดคุณไปทำไม อย่าสำคัญตัวผิดนักเลย คิดว่าตัวเองเป็นใคร หญิงสาวย้อนอย่างไม่ยี่หระ
โรมรันหัวเราะหึในลำคอ พูดเสียงเอื่อย ว่า
ก็เป็นผม โรมรัน อัศวชาติ อดีตสามี ที่คุณหญิงเคยรู้จักนั่นแหละ
คำพูดนี้เหมือนมันไปจี้จุดเจ็บบางอย่างในใจ ใบหน้าของ ม.ร.ว.ศีตลาจึงเครียดขึ้นทันที
ดิฉัน ไม่เคยคิดว่า เรารู้จักหรือเคยเป็นอะไร มาก่อนด้วยซ้ำ
แสดงว่าที่ผ่านมาไม่เคยสำนึกบุญคุณเลยใช่ไหมที่ผมหย่าให้คุณหญิงเป็นอิสระทันทีน่ะ
หญิงสาวไหวไหล่ไม่ตอบ ซึ่งกิริยาก็ส่งผลต่ออามรณ์ของอีกฝ่ายได้ไม่แพ้กัน
ผมไม่สนว่า คุณหญิงจะคิดยังไง แต่ยังมีอีกเรื่องที่คุณหญิงติดค้างผม
อะไรอีกล่ะ ?
ผมโกรธที่คุณหญิงกล่าวหาว่า ผมข่มขืนเด็ก และเชื่อเถอะ ผมเอาเรื่องนี้เป็นเหตุ เข้าไปยุ่งกับชีวิตคุณหญิงได้แน่
ใบหน้าของ ม.ร.ว. ศีตลา ถึงกับเครียดขึ้นทีเดียว
อย่ากวน ได้ไหมโรมรัน
ก็เลิกกับนายนั้นก่อนแล้วกัน เขายื่นข้อเสนอที่รู้ว่าถูกปฏิเสธแน่ และก็จริงเมื่อเธอศอกกลับทันควันว่า
ฝันไปเถอะ
โรมรันจ้องหน้าที่เชิดหยิ่งของเธอแล้วเข้าไปนั่งในรถปิดประตูปัง
ม.ร.ว. ศีตลา หันกลับถอยออกมาเมื่อเขาสตาร์ทรถ แล้วต้องสะดุ้งเมื่อโรมรันกระแทกเสียงแตร ลดกระจกลงมาพูดห้วน ๆ ว่า
ข้อสาม ไอ้ตัวสีน้ำตาล มันตายแล้ว
แล้วเสียงล้อรถครูดไปตามถนนก็ดังขึ้นตามอารมณ์คนขับ
ม.ร.ว.ศีตลาคอแข็ง มองตามด้วยความแค้นใจไม่เจอกันนาน แต่โรมรันก็ไม่เคยเปลี่ยน โดยเฉพาะเรื่องสัตว์เลี้ยงของเธอ
คำขอโทษสักคำก็ไม่มี ซ้ำร้ายยังมาข่มขู่อีก
ช่างอวดดีแท้ ๆ คิดได้ยังไงถึงบังอาจมาสั่งเธอให้เลิกกับโรเจอร์
มีอะไรเหรอหญิง คุณสรวงสุดา ถามเมื่อเห็นสีหน้า ของ ม.ร.ว. ศีตลา
เปล่าค่ะ แค่คุณรบบอกไอ้น้ำตาลตายเท่านั้น ม.ร.ว. ศีตลาตอบ หญิงขอตัวนะคะ
คุณสรวงสุดามองตามหลังหญิงสาวที่เธอรักเหมือนลูกแท้ ๆ แล้วถอนใจ ถ้าเป็นเมื่อยังเด็ก หญิงศีตลาต้องสะอื้นไห้ กอดเธอไว้แน่น รำพันว่า
คุณรบฆ่ามันอีกแล้ว
พี่เขาไม่ได้ตั้งใจลูก
ทุกครั้งที่มาเลย ใจร้ายเหลือเกิน
แล้วน้าจะซื้อให้ใหม่ นะจ้ะคนดี
แล้วคุณรบก็ทำมันตายอีก ไม่ให้คุณรบมาที่บ้านไม่ได้เหรอคะ แววตาเด็กหญิงอ้อนอย่างมีความหวัง
แล้วหญิงไม่อยากมีพี่ชายเหรอจ้ะ
ไม่อยากมีอย่างคุณรบค่ะ ชอบดุ แล้วว่าหญิงขี้แย
หญิงก็อย่าขี้แย ให้พี่เขาว่าได้สิ ต้องรู้จักอดทน อย่าร้องไห้ง่าย ๆ
หญิงไม่ชอบคุณรบ มาบ้านหญิงแท้ ๆ แต่ทำวางโต คอยให้ใคร ๆ เอาใจ ยิ่งท่านพ่อโปรดมากกว่าหญิงที่เป็นลูกอีก คุยกับเขาทั้งวัน
ท่านพ่อไม่ได้โปรดมากกว่าหญิงหรอกจ้ะ แต่บางครั้งผู้ชายเขาก็มีเรื่องคุยกันตามประสาผู้ชายเท่านั้น
งั้นน้าสรวงอย่ารักเขามากกว่าหญิงนะคะ เราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน
ความเป็นเด็กที่ฉลาดช่างฉอเลาะ ของคุณหญิงทำให้เธอเป็นที่รักของทุกคน ยกเว้น อยู่คนเดียวก็คือ โรมรัน ซึ่งคุณสรวงสุดา ก็พอจะรู้สาเหตุ เพราะยิ่งเห็นคุณหญิงอ้อนเธอมากเท่าไหร่ ก็สังเกตเห็นลูกชายแกล้งคุณหญิงมากขึ้นเท่านั้น โรมรันเป็นเด็กที่หวงในสิ่งที่เป็นของตนเอง เขาไม่อยากแบ่งปันแม่ให้กับคุณหญิง และเข้าใจเรื่องการหย่าร้างน้อยมาก สิ่งที่เขาสงสัยคือทำไมแม่ไม่อยู่ที่บ้านกับเขาและน้อง มาอยู่ที่นี่ทำไม แต่เมื่อย่างเข้าสู่วัยรุ่น รู้เรื่องมากขึ้น ควบคุมตัวเองได้มากขึ้น แต่ เขาไม่ค่อยมาที่คฤหาสน์วงษ์เทวัญถ้าไม่เรียกไป คุณสรวงสุดารู้ว่าลูกชายไม่ใช่คนใจร้ายใจดำอย่างที่คุณหญิงคิด โดยเฉพาะท่านชายยิ่งแล้ว โปรดเขาไม่ต่างจากลูกแท้ ๆ
แต่นั่นมันเป็นตอนเด็ก พอโต ๆ กันอายุขนาดนี้แล้ว ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลงรอยกันได้เลย
นี่จะเป็นเรื่องเจ้าน้ำตาลตายอย่างเดียว หรือมีอะไรอื่นอีกก็ไม่รู้
เสียดาย ... ท่านชายสุทธิศักดิ์ อุตส่าห์เปิดทางไว้ให้ ก็ไม่มีใครยอมเดินตาม
ซ้ำร้าย ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
มีหรือที่คุณสรวงสุดาจะไม่รู้ว่า ทุกวันนี้ ลูกเลี้ยงสาวของเธอ รั้นนักเรื่องนี้ เพราะใคร ?
แต่โรมรันก็ทำเกินไปแท้ ๆ
ทิ้งใบหย่าให้ทันทีที่จดทะเบียน จงใจหยามกันชัด ๆ
ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นแม่ ยังอยากจะตบลูกชายให้หน้าหันไปเลย
- - - - -- -
นวนิยาย ดั่งไฟรัก เสร็จสมบูรณ์พิมพ์เป็นพอคเก็ตบุ้ค จำหน่ายในราคา 265 บาท
ที่เว็บเท่านั้น
นวนิยาย ดั่งไฟรัก เสร็จสมบรูณ์ ในรูปแบบ E-book แล้ว
สนใจ คลิก
© ลิขสิทธิ์ตามกฏหมายโดย ฟีลิปดา
๑๐๐ คำถามสร้างนักเขียน นวนิยายคุณเขียนได้ด้วยตัวเอง |
|
|---|---|
ดั่งไฟพิศวาส นวนิยายรักเร้าอารมณ์ |
|
