ดั่งไฟรัก โดย ฟีลิปดา |
|---|
๑๓
ม.ร.ว. ศีตลา ตื่นแต่เช้ามืด งานเมื่อคืนผ่านพ้นไปด้วยดี แขกทุกคนต่างสนุกสนานและกล่าวชื่นชมไม่ขาดปาก เช้านี้เธอมีนัดว่ายน้ำกับราล์ฟ แต่ก็ตั้งใจว่าจะไปเดินเล่นที่ชายหาดคนเดียวเสียก่อน หญิงสาวเปิดประตูห้องออกมาแล้วต้องชะงัก เพราะฟาริดาก็เปิดประตูห้องที่เยื้องห่างออกไปเพียงสองห้องออกมาเหมือนกัน หล่อนยิ้มและไหวไหล่ให้ ม.ร.ว. ศีตลาอย่างไม่แคร์ ติดจะยิ้มในหน้าอย่างผู้ชนะด้วยซ้ำ ก่อนจะผละเดินไปทางห้องตัวเอง
เลือดในกายม.ร.ว.ศีตลาเย็นเฉียบ ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจ เดินไปยังทิศทางที่ตั้งใจไว้ แต่ความรู้สึกบางอย่างมันก็พุ่งวูบขึ้นมาอีกอย่างอดไม่ได้ มันคือความผิดหวัง หดหู่ ไม่คิดว่าโรมรันจะทำสิ่งน่าขยะแขยงอย่างนี้
บอกรักผมสิ
ให้ตาย ... แล้วเธอเคลิ้มไปกับคำพูดของเขาได้ไงนะ มันน่าอายตัวเองจริง ๆ
น่าจะรู้อยู่แล้วว่า ไอ้เรื่องพูดจาทำนองนี้กับโรมรันน่ะ จะถือเป็นเรื่องจริงจังได้ยังไง เธอยังพูดเล่นกับเขา ทำไมเขาจะย้อนเธอเล่นไม่ได้ เขาไม่เคยมีวันคิดกับเธออย่างนั้นหรอก นอกจากจะยั่วเย้า เอาชนะเธอเท่านั้น
แล้วนี่มันก็เรื่องของเขา เธอไม่มีสิทธิ์อะไรไปยุ่ง แม้แต่จะคิดว่ามันเป็นเรื่องน่าขยะแขยงด้วยซ้ำ เขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องรักษาพรมจรรย์เอาไว้ให้ใคร
หญิงสาวสะบัดหน้าแรง ๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้า ออกไปที่ชายหาด เธอต้องการดื่มด่ำกับความสดชื่นในเช้าที่สดใส ไม่ยอมให้อะไรหรือใคร มาทำลายบรรยากาศของเธอได้หรอก
แล้วสายตาของเธอก็มองเห็นเงาตะคุ่มของใครคนหนึ่งที่ยืน เหม่อมองท้องทะเลอยู่ ทำให้เธอเร่งฝีเท้าไปหาอย่างไม่ลังเล
เอะ เรานัดกันที่สระว่ายน้ำไม่ใช่เหรอครับ?
ม.ร.ว. ศีตลายิ้ม กับคำทักทายของราล์ฟ ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะมายืนอยู่ที่หาดทรายก่อนหน้าเธอด้วยซ้ำ
อยากดูพระอาทิตย์ขึ้นค่ะ
เหมือนผม เกาะนี้สวยนะครับ
เริ่มสนใจขึ้นมาไหมคะ ?
ราล์ฟยิ้ม คุณอยากฟังข้อเสนอของผมไหม ?
ดิฉันไม่เริ่มงานก่อนแปดโมงค่ะราล์ฟ เธอบอกเขาล้อ ๆ ทำเอาราล์ฟหัวเราะ
ค่อยยังชั่วหน่อย ที่คุณยิ้มออกมาได้ รู้ไหมเวลาคุณเผลอตัวทีไร ดูเหมือนคุณจะอยู่คนเดียวในโลกงั้นแหละ เหมือนคนอกหัก
ผมไม่ยอมรับข้อกล่าวหาของคุณ ราล์ฟบอก
ควรจะเป็นอย่างนั้นค่ะ ถ้าคุณยังไม่ได้สู้จนถึงที่สุด เพื่อคนที่คุณรัก
ราล์ฟมองหน้าเธอ
ผมยังไม่รู้เลยว่านี่ใช่ รักหรือเปล่า
ม.ร.ว. ศีตลา หัวเราะ
ลงเธอทำให้คุณเป็นได้ถึงขนาดนี้ อย่ามัวสงสัยเลยค่ะ ว่ารักหรือเปล่า คว้าเธอเอาไว้ก่อนที่คนอื่นจะเอาเธอไปก็แล้วกัน
หือ ... นี่ปรัชญาความรักของคุณหญิงเหรอ
ม.ร.ว. ศีตลาส่ายหน้า
ฉันไม่มีปรัชญาอะไรหรอกค่ะ เพียงแต่คิดว่า คนไหนบอกได้ว่าความรักคืออะไรละก้อ โง่ชะมัด มาทางนี้ดีกว่า ดิฉันจะพาคุณไปดูมุมพระอาทิตย์ขึ้นที่สวยที่สุดของเกาะนี้
เธอดึงแขนเขาอย่างสนิทสนม ไปยังทิศทางที่มีโขดหินเกะกะ มุ่งไปยังภูเขาขนาดย่อมที่ดูเหมือนจะกั้นปิดพรมแดนเอาไว้
ธรรมชาติสร้างไว้อย่างวิเศษเลยค่ะ ตรงภูเขานี่จะมีช่องเล็ก ให้คุณลอดออกไปสู่ชายหาดเล็ก ๆ ส่วนตัวของคุณได้ นี่ถ้าไม่เพราะคุณเป็นคู่เดทของดิฉัน จ้างให้ก็ไม่พามา
ราล์ฟลอดผ่านช่องออกมาแล้วก็ต้องทึ่งกับความงดงามที่ธรรมชาติสร้างสรรค์เอาไว้ มันเป็นอ่าวเล็ก ๆ ที่มีหาดทรายสีขาว ตัดกับน้ำทะเลสีฟ้าใส แต่นั่นไม่ใช่จุดเด่นที่ของมัน สิ่งที่ทำให้ราล์ฟต้องตะลึงมองก็คือภูเขาเขาที่โอบรอบมันไม่ได้สูงทะมึน แต่มันเหมือนกับมีคนเอาอะไรสักอย่างไปเจาะที่วะง่อนให้เกิดช่องวงกลมเรียงกันลงมาอยู่สี่ห้าวง และตอนนี้ลำแสงอาทิตย์กำลังสาดผ่านเข้ามาเป็นรังสีสีทอง วูบวาบสวยงามจนราล์ฟต้องพูดว่า
วิเศษอะไรอย่างคุณหญิง
มันเป็นที่ ๆ เดียวที่คุณจะมานั่งมองพระอาทิตย์ขึ้น และพระอาทิตย์ตกได้งดงาม และมีมนตร์ขลังสวยสุด ๆ ดิฉันหลงเสน่ห์มันทุกครั้งที่มา ไม่อยากจากไปเลย หญิงสาวเอ่ยเหมือนต้องมนตร์มันเช่นกัน
นี่ผมหลงกลคุณหญิงหรือเปล่านี่ ราล์ฟถึงกับครางออกมา กับอารมณ์ตอนนี้ของผม คุณหญิงปั่นราคาได้ตามใจเลยนะครับ
ม.ร.ว. ศีตลาหัวเราะสดใส ดวงตาเป็นประกายบอกเขาอย่างจริงจังว่า
ฉันอยากได้มัน แลกกับการขายโรงแรมวินเน่อร์ให้ฉันค่ะ
ราล์ฟเงียบ สีหน้าของเขามีแววเครียดอย่างลืมตัว ม.ร.ว.ศีตลาจับความรู้สึกของเขาได้ จึงไม่ได้ซักไซ้อะไร ทอดสายตาไปยังสิ่งรอบตัวอย่างพึงใจ
ท่ามกลางแสงอาทิตย์ที่กำลังสว่างเข้มขึ้น มีเสียงเครื่องยนต์แว่วมา แล้วเรือลำหนึ่งก็แล่นเข้ามาจอดที่ชายหาด ในระยะที่ไม่ไกลเกินห้าสิบเมตร ม.ร.ว.ศีตลา เห็นโรมรันกระโดดออกจากเรือลำนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนพูดอะไรบางอย่างกับเขา ซึ่งทำให้โรมรันหันกลับอย่างรวดเร็ว ดึงเอาเจ้าหล่อนตกลงมาล้มลงไปในน้ำทั้งคู่ แล้วดูเหมือนทั้งคู่จะปลุกปล้ำต่อสู้กันอยู่ในน้ำ ชั่วครู่จนโรมรันเป็นฝ่ายเดินขึ้นฝั่ง ผู้หญิงคนนั้นตามมา แต่เมื่อมีชายคนหนึ่งโผล่ออกมาจากเรือเรียกเอาไว้ เธอจึงหันกลับปีนขึ้นเรือ เรือลำนั้นย้อนกลับไปทางที่มันมา โรมรันเดินดุ่มมาทางที่เธอและราล์ฟยืนอยู่ เพราะมันเป็นทางเดียวที่จะย้อนกลับไปยังโรงแรม
ดูพระอาทิตย์ขึ้นเหรอคุณหญิง เขาทัก สายตามองไปที่ราล์ฟเยาะ ๆ ระวังไอ้หน้ามืดนี่หน่อยก็แล้วกัน
เมื่อถูกก้าวร้าวเอาซึ่งหน้าอย่างนี้ มีหรือราล์ฟจะไม่โต้กลับ
ฉันไม่เคยทำถ้าผู้หญิงไม่เต็มใจ
เห็นชัดเลยละวะ
จะรู้ได้ไง ว่าผู้หญิงเขามีรสนิยมแบบนั้น
เท่านั้นแหละ กำปั้นของโรมรันก็ซัดโครมเข้าที่หน้าของราล์ฟอย่างถนัด อีกหมัดก็ที่ท้อง ราล์ฟตัวงอ
หยุดนะคุณรบ ม.ร.ว. ศีตลา ตะโกนห้าม ฉุดแขนโรมรันเอาไว้ และนั้นทำให้เธอถึงกับถลาล้มเมื่อถูกโรมรันเหวี่ยงออกไป และเมื่อรู้ตัวโรมรันก็รีบเข้ามาเหมือนจะประคองให้เธอลุก
เจ็บไหมคุณหญิง
แต่คำตอบที่ได้ก็คือ ม.ร.ว. ศีตลาสะบัดฝ่ามือใส่หน้าเขา
ฉาด
ปฏิกิริยานี้ ทำเอาตะลึงนิ่งไปทั้งคู่ โรมรันมองเธออย่างไม่เชื่อสายตา แต่น้ำเสียงราบเรียบเมื่อพูด
แสดงว่าไม่เจ็บเท่าไหร่
แล้วเขาเดินจากไป เงียบ ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ม.ร.ว.ศีตลามองตามหลังโรมรันไป หากโรมรันจะงง ว่าทำไมเธอถึงตบหน้าเขา ก็คงต้องงงล่ะ เพราะเธอเองก็ไม่รู้ตัวเลยว่า ทำลงไปได้ยังไง ในชีวิตเธอไม่เคยคิดว่าจะทำได้ด้วย แล้ว ม.ร.ว สาวก็หันมาทางราล์ฟ มองเลือดที่ไหลออกจากจมูกของเขาอย่างกังวล
คุณเป็นไงบ้างราล์ฟ
หมัดหนักน่าดู
ราล์ฟตอบมองตามหลังที่เดินอาด ๆ จากไป หากจะมีศัตรูสักคน เขาก็ไม่อยากจะเลือกผู้ชายคนนี้เลยจริง ๆ แต่ให้ตาย สังหรณ์ในใจมันบอกว่า เขาไม่มีสิทธิ์จะเลือกเสียแล้วสิ
โชคดีนะ เขาไม่ซัดโครมฉันเข้าให้เหมือนกัน ที่บังอาจไปตบเขาแบบนั้น ม.ร.ว.ศีตลาพูดติดตลก แต่แววตานั้นตรงข้าม
เขาไม่ทำหรอก
ว่าได้เหรอ ท่าทางเขาเหมือนจะฆ่าคนได้เลยนะนั่น
นั่นเขาเก็บไว้ให้ผม ไม่ใช่คุณ
ม.ร.ว. ศีตลา มองหน้าราล์ฟ
แปลกจัง ทำไม เขาถึงทำท่าหาเรื่องคุณอยู่ตลอดเวลาอย่างนั้น
อย่าอยากรู้เลยครับ อย่างน้อยภาพพจน์ผมอาจจะยังดีอยู่ในสายตาคุณ
ม.ร.ว.ศีตลา ยิ้มน้อย ๆ พูดว่า
ฉันเชื่อว่า คุณไม่ผิดหรอกค่ะราล์ฟ
ราล์ฟเงียบ ความผิดบางครั้งมันได้ถูกพิพากษาด้วยกฎหมายเท่านั้น มันยังถูกตัดสินด้วยจิตสำนึกของคนทำด้วย และราล์ฟก็รู้ดีว่า เขาผิดแค่ไหน ยิ่งมาเห็นโรมรันที่นี่ มันก็เหมือนจะตอกย้ำ แม้ว่าเรื่องที่เขาถูกโรมรันซ้อมที่สถานีตำรวจ จะถูกเก็บเงียบเอาไว้ ด้วยความเต็มใจของเขาเอง แต่ใครจะไปคิดว่าเขาจะต้องมาพบโรมรันที่นี่อีก มิหนำซ้ำนายนี่ ก็ไม่ได้ปกปิดความเกลียดชังในตัวเขาเอาไว้เยี่ยงอารยชนที่ดีเลย
โรมรันเปิดประตูห้องเข้าไปก็เจอศรุตนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง
พี่รบไปไหนมา ผมมารอทั้งคืน
ไปธุระ เขามองไปรอบ ๆ ถามว่า พาใครมาดื่มในห้อง
แขกของพี่รบนั่นแหละครับ เธอมาหาพี่ แต่พีดันไม่อยู่ ผมเลยต้อนรับแทน
เล่นต้อนรับกันถึงบนเตียงแบบนี้ รุตต้องรู้จักมากกว่าพี่แน่
ศรุตหน้าแดง ลุกจากเตียง
พี่รบรู้ได้ยังไง
โรมรันหัวเราะหึ ๆ ไม่ตอบ สังเกตเห็นแววตาของศรุตดูสดใส มีชีวิตชีวา ไม่เซ็งๆ เบื่อ ๆ เหมือนครั้งก่อน แล้วโรมรันก็หยิบกระเป๋าเดินทางออกมา ม้วนเสื้อผ้ายัดเข้าไป
จะไปไหนเหรอครับ?
กลับไปทำงาน
ดูไม่ค่อยจะว่างเลยนะครับ
ก็ยังนี้ละ โรมรันตอบอย่างไม่ใส่ใจ มีธุระอะไรกับพี่รึเปล่า?
ก็มีครับ แต่ถ้าพี่รบรีบ เอาไว้ทีหลังก็ได้
ไม่รีบ เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จ ไปคุยตอนกินกาแฟก็ได้
โรมรันใช้เวลาในห้องน้ำไม่ถึงยี่สิบนาที ก็ออกมา ศรุตยังครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียงมองดู หนุ่มรุ่นพี่แต่งตัวอย่างอิจฉานิดๆ ในรูปร่างหน้าตา ไม่ได้ มันเรื่องอะไรที่เขาจะคิดไม่ออกว่า ฟาริดา มาหาโรมรันทำไมเมื่อคืนนี้ เพียงแต่เขาคิดไม่ถึงเท่านั้นแหละว่า โรมรันก็มีเรื่องผู้หญิงแบบนี้เหมือนกัน แถมงานนี้ หญิงศีตลา ก็อยู่ที่นี่เสียด้วยสิ โรมรันไม่คิดอะไรบ้างเลยเหรอ?
คิดถึงตรงนี้ ศรุต ก็นึกไม่พอใจขึ้นมานิด ๆ เพราะโดยความรู้สึกลึก ๆของเขาแล้ว โรมรันคือผู้ชายสำหรับ ม.ร.ว.ศีตลา ญาติของเขาเท่านั้น แม้ทั้งคู่ดูจะไม่พอใจ ที่ถูกหมายให้ผูกติดกันก็เถอะ
โรมรันโยนผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่ใช้เช็ดผมลงในตระกร้ามุมห้องได้อย่างเหมาะเหม็ง หยิบนาฬิกาขึ้นมาสวมยัดกุญแจลงกระเป๋ากางเกงแล้ว คว้ามือถือ หันมาพยักหน้าให้ศรุต
ไปเถอะ
ศรุตลุกขึ้นพูดว่า
แปลกนะพี่รบเป็นตำรวจ ทำไมไม่พกปืน ส่วนมากผมเห็นแบบนั้น
แต่คำตอบที่ได้จากโรมรัน ทำเอาศรุตแปลกใจยิ่งกว่า เพราะเขาตอบหน้าเฉยว่า
พี่ทำมันตกทะเลเมื่อคืน
คำตอบของโรมรัน ทำให้ศรุตรู้สึกดีขึ้น เพราะประมวลความคิดออกมาได้ว่า โรมรันจะต้องไปทำอะไรสักอย่างกลางทะเลมาแน่นอน และไม่ได้กลับมาจนเช้านี้ แสดงว่า โรมรันไม่ได้นัดฟาริดาเอาไว้ สิ่งที่เขาคิดจะพูดกับโรมรันวันนี้จึงออกจะสะดวกใจขึ้น
ห้องบุฟเฟ่ต์ในตอนเช้า มีแขกไม่กี่คน ตอนโรมรันกับศรุตเดินเข้าไป
โห ... หญิงนี่เขารสนิยมชาวต่างประเทศจริง ๆ ศรุต พูดเมื่อเห็นม.ร.ว.ศีตลา นั่งอยู่กับมิสเตอร์ราล์ฟ
พูดจาให้สุภาพรุต โรมรันเตือนเสียงหนัก เดินนำไปนั่งที่โต๊ะ ที่ห่างออกไป
ศรุตเดินตามยิ้มนิด ๆ เขามีความรู้สึกว่า โรมรันชอบคุณหญิงศีตลา แต่พอจะเอาจริง ๆ มันก็เหมือนไม่ใช่ จึงสร้างความมั่นใจให้ไม่ได้เลยว่า ทั้งคู่ รู้สึกอย่างไรต่อกัน
ถ้าจำไม่ผิด ผมเคยเห็นหมอนี่เป็นข่าวตกเป็นผู้ร้ายฆ่าข่มขืนอยู่นี่นา หญิงไปรู้จักเขาได้ยังไง
เป็นเจ้าของโรงแรมวินเน่อร์ โรมรันตอบสั้น ๆ
มิน่า ... หญิงถึงเทคแคร์ใหญ่ สงสัยคงอยากซ้อโรงแรมคืน หล่อไม่เบาเหมือนกันนะ แต่ถ้าจะให้คะแนน ผมว่านายโรเจอร์ ดูดีกว่าเยอะ พี่รบว่าไง
โรมรันหงายถ้วยกาแฟ พยักหน้าให้บริกรมาเติม ตอบว่า
คนนี้พี่ไม่ชอบเป็นส่วนตัว แต่นายโรเจอร์นั่น คุณแม่ไม่ชอบ
ศรุตหัวเราะ
อ้าว ... อย่างนี้หญิงมิแย่เหรอครับ คนหนึ่งพี่รบไม่ชอบ คนหนึ่งป้าสรวงไม่ชอบ เลือกใครก็ไม่ได้
ใครเขาจะไปห้ามคุณหญิงได้ ถ้าเขารักเขาชอบเอาจริง ๆ นี่เล่นควงไม่เลือก แล้วมาโทษเอาว่าเราขัดขวางความรักเขาต่างหาก
โห ... พี่รบนี่รู้ทันหญิง สมกับเป็น อ ... คำว่าอดีตสามีไม่กล้าเอ่ยจากปาก เพราะสบเขากับตาดุ ๆ ของอีกฝ่าย ทำเอาศรุตยิ้มแหย ๆ เอ่ยว่า
ขอโทษครับ ปากมันจะเสียอยู่เรื่อย
มีธุระอะไรว่ามา เขาถามทันทีที่บริกรเดินมาเติมกาแฟผ่านไปแล้ว
ศรุตอึกอัก ก่อนที่พูดออกมาว่า
ผมอยากจะขายหุ้นที่ได้จากท่านลุงให้พี่รบทั้งหมด
มีปัญหาอะไร ?
ผมจะไปเรียนต่อ
ก็ไม่จำเป็น ต้องขาย มีปัญหาอะไร เขาถามย้ำคำเดิมอีก
ผมต้องการใช้เงิน
จะเอาไปทำอะไร มากขนาดนั้น
ศรุตชักอึดอัด
ลงทุน หุ้น ใช้หนี้การพนัน ถูกแบลคเมล์ โรมรันพูดเรื่อย ๆ
พี่รบนี่สมกับเป็นตำรวจจริง ๆ ซักไซ้เป็นบ้า พูดแล้วศรุตก็ควักบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ
ตกลงข้อไหน
อุตส่าห์เลือกพี่รบเพราะนึกว่าจะไม่สนใจแล้วนะ ไม่บอกได้ไหม ?
ป้าศศิเหรอ ?
ศรุตถอนใจ พ่นควันยาว
พี่รบเห็นเฉย ๆ นี่รู้ไปหมดนะครับ
ปรึกษากับป้าศศิแล้วยังเรื่องจะขายหุ้น
ยัง ... คุณแม่นึกว่าผมมีตลอด และไอ้ที่ผมบริหารอยู่ มันจะเจ๊งไม่เป็นท่าอยู่แล้ว ดีแต่หญิงเขาอุดไว้ให้ตลอด แต่เห็นจะให้เขาช่วยมากก็ไม่ไหว ผมเลยอยากขายเท่าที่มีให้พี่รบ เพราะไม่อยากให้มันเอิกเกริกไป คงต้องสารภาพกับท่านตรง ๆ แล้วละครับ เพราะเบื่ออยากกลับไปเรียนต่อจริง ๆ
โรมรันพยักหน้าเรียกบริกรมาเติมกาแฟให้เขาอีก
อยากได้เท่าไหร่ เอากับพี่ไปก่อนแล้วกัน เรื่องหุ้นเก็บเอาไว้เถอะเพราะไม่รู้จะเอามาทำอะไรเหมือนกัน ไม่มีเวลาไปดูแลหรอก
ศรุตมองหน้าเขา
แปลกนะ ตอนเด็กผมไม่ค่อยชอบพี่รบนักหรอก อิจฉาน่ะ ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นญาติทางสายเลือดแท้ๆ แต่ท่านน้ากับหม่อมยายรักพี่รบมากกว่าผม หญิงศีตลา นั่นยิ่งแล้วใหญ่ อิจฉาพี่รบ ที่เป็นทั้งลูกป้าสรวงสุดา แล้วท่านน้าก็ใช้เวลากับพี่รบมากกว่าเขาเสียอีก ตอนท่านน้าจะสิ้น ท่านสั่งผมต่อหน้าคุณแม่เลย ถ้ามีปัญหาอะไรให้ไปหาพี่รบ ผมไม่เชื่อนักหรอก ก็แค่ลองดูเท่านั้น ไม่คิดว่าพี่รบจะช่วยง่าย ๆ แบบนี้ แต่ผมไม่เอาหรอกนะครับ ผมต้องการขายหุ้นให้พี่รบ ไม่ได้มาขอเงิน พูดเสร็จเขาก็ลุกขึ้น แต่โรมรันเหนี่ยวไหล่เอาไว้
อย่าเพิ่งใจร้อน พี่จะซื้อเอาไว้ก็ได้ แต่มีข้อแม้ว่าเราต้องบริหารงานต่อให้พี่
ศรุตส่ายหน้า
ผมทำไม่ได้หรอกที่รบ ผมไม่ชอบเจ๊งแน่
โรมรันยิ้มพูดว่า
งั้นก็ให้ป้าศศิไปทำ
คราวนี้ศรุตถึงกับอึ้งแล้วก็หัวเราะแค่น ๆ
คุณแม่คงไม่เข้าไปทำหรอกครับ
ทำไม เมื่อก่อนท่านดูแลอยู่ไม่ใช่เหรอ
ศรุตถอนหายใจ
ก็ตั้งแต่เรื่องพินัยกรรมมาแล้ว คุณแม่โกรธท่านน้า ไม่ยอมยุ่งด้วยเลย
โรมรันเคาะนิ้วอย่างใช้ความคิดสักครู่ก็บอกว่า
เอางี้ บอกท่านไปตามความจริงทุกอย่างเลยนะ ว่ารุตขายหุ้นให้พี่แล้ว และพี่อยากให้ท่านเป็นคนบริหาร มีอำนาจเต็มที่ แต่ถ้าท่านไม่ยอม บอกไปเลยว่าพี่จะโอนหุ้นทั้งหมดให้คุณแม่พี่ เป็นคนดูแลเอง
คราวนี้ศรุตถึงกับตาเหลือก
ถ้ารู้ว่าให้น้าสรวงมาคุม คุณแม่กระอักเลือดแน่
เรื่องการเป็นไม้เบื่อไม้เมาระหว่างแม่ของเขา กับคุณสรวงสุดา คุณแม่ของโรมรัน มันเกิดขึ้นตั้งแต่เขาเป็นเด็กแล้ว แต่โรมรันหัวเราะหึ ๆ ลุกขึ้น
บอกไปอย่างนี้ละ ทำก็ทำไม่ทำก็ไม่ทำ แล้วเรื่องหุ้นพี่จะให้คนติดต่อในวันสองวัน เห็นจะต้องไปแล้ว อ้อ ... มีอีกเรื่อง ฝากเตือนป้าศศิ ระวังจะถูกจับกลางบ่อนด้วยล่ะ
ศรุตมองตามหลังโรมรันไปแล้วก็ยิ้มขำ ขืนบอกแม่แบบนั้น เป็นต้องเจอคุณแม่กรีดแน่ แม่ไม่ชอบหน้าโรมรันเอามาก ๆ เพราะโรมรันอาจจะไม่ให้ความเคารพท่านเท่าที่ควร แต่จะไปโทษโรมรันก็ไม่ได้ เพราะที่เขาเห็นโรมรันก็เป็นอย่างนี้กับทุกคน ไม่ว่าจะเป็นหม่อมยาย หรือน้าสรวงสุดา และมันเป็นสิ่งหนึ่งที่เขาอิจฉาโรมรันจริง ๆ ที่กล้าจะทำอะไร ๆ ตามใจตัวเอง โดยไม่แคร์ใคร ไม่สิ จะว่าไม่แคร์ก็ไม่ได้ แคร์ แต่ในแบบที่เขาเห็นสมควรเท่านั้นเอง
คุยอะไรกับคุณรบเหรอรุต
ม.ร.ว. ศีตลา ถามนั่งลงตรงหน้าเก้าอี้ที่โรมรันเพิ่งจะลุกไป
คู่ควงเราไปไหนแล้วละ?
ไม่ต้องยุ่ง เมื่อกี้คุยอะไรกับคุณรบ เธอถามย้ำ
ศรุตยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ
จะขายหุ้นที่รับจากมรดกท่านน้าให้พี่รบ
อะไรนะ?
ศรุตตอบซ้ำทำเอาม.ร.ว. ศีตลา ถึงกับขมวดคิ้ว
ขานั้นสนใจกับเขาด้วยเหรอ ?
ไม่สนหรอก แต่ก็รับจะซื้อไว้งั้นแหละ
คิดยังไงถึงขายให้คุณรบ ทำไมไม่ขายให้หญิง
จะเอาไปทำไม จะเจ๊งอยู่รอมร่อแล้ว
ไม่หรอก แค่ขาดเงินสดหมุนเวียนเท่านั้นเอง ประคองตัวอยู่สักสองสามปีก็รอด ม.ร.ว. ศีตลาพูดอย่างรู้สถานการณ์ดี แต่ศรุตส่ายหน้า
ก็รู้ ๆ กันอยู่ เงินมันรั่วไปทางไหน อีกอย่างหญิงก็ตึงอยู่ไม่ใช่เหรอช่วงนี้
สนอะไร เครดิตหญิงยังเพียบ
ศรุตหัวเราะ แค่น ๆ
ยังไง ๆ มันก็จะเข้าอีหรอบเดิมนั่นแหละ ให้คุณแม่รู้ซะ เลยดีกว่าว่ามันไม่มีแล้ว เผื่อจะหยุดได้บ้าง อีกอย่าง พี่รบคิดได้มันเป็นบ้า ...
อะไร
จะให้คุณแม่เข้าไปบริหารเองนะสิ
ให้ป้าศศินะเหรอ เข้าไปทำ
ก็งั้น ถ้าคุณแม่ไม่ทำ ก็จะโอนหุ้นทั้งหมดให้น้าสรวงสุดาไปทำแทน
แต่ม.ร.ว. ศีตลา ไม่เห็นสนุกไปด้วย เธอกังวลใจด้วยซ้ำ
คิดได้ยังไง จะให้ผู้ใหญ่เขาทะเลาะกันอีกแล้ว
มีอารมณ์ขันหน่อยหญิง ถึงไม่มีเรื่องนี้ เขาก็ไม่ชอบหน้ากันอยู่นั่นแหละ
ก็เธอไม่ได้อยู่ตรงกลาง เหมือนฉันนี่ ม.ร.ว. ศีตลาพูดเซ็ง ๆ
ศรุตหัวเราะออกมา แล้วสายตาก็เบนไปยังหญิงสาวที่ก้าวฉับ ๆ เข้ามา
หญิง เห็นคุณโรมรันไหม ? ฟาริดาเอ่ยถาม ไม่แม้แต่จะมองมาทางเขา
เพิ่งเห็นออกไปตะกี้ ไม่สวนทางกันเหรอ
บ้าจัง ก็นัดกันไว้แล้วนี่ ทำไมไม่รอนะ น้ำเสียงเธอกระเง้ากระงอด
ม.ร.ว. ศีตลานิ่งขึง แต่แล้วก็หันไปพูดกับศรุตว่า
รุตรู้จักเพื่อนหญิงแล้วยัง ฟาริดา แต่เราเรียกกันว่าฟรีดา นี่ศรุตลูกพี่ลูกน้องของฉัน
ฟาริดาชายตามามองเขา แล้วก็เห็นรอยยิ้มหมิ่น ๆ ของศรุต
หือ ... ชื่อเพราะนี่ครับ ฟรี ...ดา ถ้ามีนัดกับพี่รบละก้อ รีบวิ่งตามไปที่ท่าเรือ สิครับ มาดาม อาจจะทันก็ได้
ฟาริดาตาขุ่น คอแข็ง สะบัดหน้าเดินออกไปทันที
ทำไมไปพูดกับเขาอย่างนั้น ม.ร.ว. ศีตลาหันมาใส่ทันที
ฉันพูดอะไร ?
ก็...ให้ตายสิรุตอย่ามาทำหน้าซื่อไม่รู้ตัวนะ ว่าพูดอะไรไม่เหมาะ
ศรุตยักไหล่ตอบสบาย ๆ ว่า
อาจจะไม่สุภาพหญิง แต่เชื่อเถอะ ว่ามันเหมาะ
ม.ร.ว. ศีตลา หรี่ตาถามว่า
รู้จักกันมาก่อนใช่ไหม ?
ศรุตไม่ตอบแต่ถามว่า
คุณแม่พักห้องไหน
จะไปคุยกับป้าศศิตอนนี้เลยเหรอ ? ม.ร.ว.ศีตลาย้อน
ก็งั้น กลับไปกรุงเทพฯเดี๋ยวไม่ได้คุย
ม.ร.ว. ศีตลาหัวเราะ
เออ ดีนะอยู่บ้านไม่ได้คุยกัน ต้องถ่อมาคุยกันที่นี่ มาไปด้วยกัน ป้าศศิพักอยู่ห้องเดียวกับหญิง
อ้าว งานนี้น้าสรวงไม่ได้มาด้วยเรอะ?
ศรุตถามอย่างแปลกใจ เพราะปกติทั้งคุณสรวงสุดา และม.ร.ว. ศีตลา จะเป็นเงาตามตัวกันเสมอ เป็นแม่เลี้ยงลูกเลี้ยงที่สนิทเหมือนเพื่อนเสียมากกว่า
เปล่า น้าสรวงไม่ค่อยสบาย
มิน่า เลยส่งพี่รบมาคุมแทนละสิ
บ้า มาคุมที่ไหน นั่นอยู่ ๆ ก็โผล่มาเหมือนกัน
เอะ ... แปลก มาทำงานหรือเปล่า เมื่อคืนไปนอนรอที่ห้องทั้งคืนก็ไม่กลับ
ม.ร.ว.ศีตลาชะงักเท้า
ว่าไงนะ ไปนอนรอคุณรบทั้งคืนเหรอ ?
ก็งั้น ทำไม สงสัยอะไรเหรอ ศรุตย้อนถาม
ก็แสดงว่า เรามาตั้งเมื่อวานแล้วใช่ไหม ? ทำไมไม่เห็นตอนงานเลี้ยง ม.ร.ว. ศีตลาเลี่ยงถามไปทางอื่น
เซ็งน่าเบื่อ ไปนอนกินเหล้าห้องพี่รบสบายกว่า โชคดีนะที่ไปนอนรอที่นั่น ไม่งั้นมีหวังไม่ได้คุยหรอก ไม่รู้ไปไหนมาทั้งคืนโผล่มาตอนเช้า ก็จะกลับเลยทีเดียว
คำพูดของศรุตทำให้ ม.ร.ว.ศีตลา ต้องขมวดคิ้ว แล้วหันไปมองหน้าศรุต อย่างสงสัย
มีอะไร?
เปล่า ม.ร.ว.ศีตลา ปฏิเสธโดยอัตโนมัติ ทั้งที่ใจคิดว่า หากโรมรันไม่กลับมาทั้งคืน เขาไปไหน? แล้วที่เห็นฟาริดาออกมาจากห้องเขาเช้ามืดนี่ล่ะ? ท่าทีของศรุตกับฟาริดาเมื่อครู่ ก็ดูมีพิรุธ เป็นไปได้ยังไง? คู่นี้รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่? ม.ร.ว.ศีตลาชักสงสัย
แต่แม้จะไม่ได้คำตอบ ม.ร.ว.สาวก็รู้สึกว่า บางสิ่งบางอย่างที่กดทับอยู่ที่หัวใจคลายไปทีเดียว
แล้วความกระจ่างชัดในเรื่องที่โรมรันหายไปไหนทั้งคืน ก็ชัดเจนขึ้น เมื่อทั้งคู่เข้าไปพบกับ คุณศศิวิมลที่ กำลังนั่งดูโทรทัศน์ในห้องอยู่
คุณแม่ดูข่าวอะไรครับ
ข่าวจับอาวุธสงคราม เกาะนี่มันอยู่ใกล้ ๆ เรารึเปล่าหญิง
ห่างออกไปไม่เท่าไหร่ค่ะ ม.ร.ว. ศีตลาตอบดูภาพข่าวที่ฉายให้เห็นหน่วยจู่โจมที่ปิดหน้าปิดตามิดเข้าไปทลายแหล่งเก็บซ่อนอาวุธ เธอมั่นใจว่าต้องมีโรมรันอยู่ด้วยแน่ๆ เพราะเกาะนี้โรมรันถึงกับเคยไปหาข้อมูลเอากับเธอถึงที่บริษัท และการที่เขามาอยู่ที่นี่ก่อนหน้าเธอจะมาเสียด้วยซ้ำก็บอกให้รู้ได้ว่าเขามาปฏิบัติภารกิจ ไม่ได้มาคุมเธออย่างที่เขาอ้าง และเมื่อเช้าเธอเห็นเขากระโดดลงจากเรือแสดงว่า เขาอาจจะเพิ่งกลับมาจากการปฏิบัติภารกิจก็ได้
ม.ร.ว.ศีตลากลืนน้ำลาย การที่เธอเห็นฟาริดาออกจากห้องเมื่อเช้า เป็นความเข้าใจผิดจริง ๆ ท่าทางโรมรันทั้งงงทั้งโกรธเชียวละที่เธอตบหน้าเขาเมื่อเช้า ขอให้เขาคิดว่าเป็นเพราะเขาผลักเธอล้มเสียเถอะ อย่ารู้เลยว่าเพราะอะไร เพราะเธอจะไม่ยอมให้เกิดความรู้สึกนั้นกับเธออีกเหมือนกัน
หญิงสาวลุกขึ้น เดินไปที่ตู้เสื้อผ้า คว้าชุดว่ายน้ำออกมา หลบเข้ามุมเปลี่ยนเสื้อผ้า
จะไปไหนเหรอหญิง คุณศศิวิมลถาม
มีนัดที่สระน้ำกับมิสเตอร์ราล์ฟค่ะ
ระวังหน่อยนะ มิสเตอร์คนนี้ พี่รบไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขา ศรุตแซวขึ้นมา แต่คนตอบกลับเป็น คุณศศิวิมล
จะมาสะเออะยุ่งอะไรกับหลานฉัน
ม.ร.ว. ศีตลายิ้มแล้วยักไหล่ ให้กับศรุต
นายรุตเขามีอะไรจะคุยกับคุณป้าค่ะ เธอทิ้งท้ายบอกให้ก่อนจะออกจากห้อง วันนี้เธอนัดคุยเรื่องหุ้นกับราล์ฟที่สระน้ำ และก่อนที่เขาจะเดินทางกลับ เธอจะต้องให้เขารับปากตกลงเรื่องการขายโรงแรมวินเน่อร์ให้ได้ แม้จะเสียดายโรงแรมเพริ์ลแห่งนี้มากแค่ไหนก็ตาม
*****
มันเป็นยังไงเล่าให้แม่ฟังซิเรื่องนี้ คุณสรวงสุดาถามโยนหนังสือพิมพ์ให้ลูกชายที่นอนเอกเขนก อยู่ไม่ห่างเธอนักดู
อะไรครับคุณแม่
ก็เรื่องหญิงกับนายราฟาเอลนี่ยังไง
คุณสรวงสุดา ชี้ที่รูปภาพให้ดู มันก็เป็นรูปที่ทั้งคู่อยู่ในชุดว่ายน้ำ ที่สระน้ำ พร้อม กับข้อความซุบซิบ ที่โรมรันขี้เกียจจะอ่าน เพียงแต่มองภาพนั้นเขม็ง และรู้สึกไม่ชอบเอามาก ๆ
ก็คุณหญิงเขาพยายามเอาใจนายนี่ เพื่อโรงแรมวินเน่อร์ที่ต้องการกันนะสิ
เดี๋ยวก็เป็นข่าวนายโรเจอร์ เดี๋ยวก็เป็นข่าวกับนายนี่ ชักจะเอาใหญ่แล้วหญิงนี่ ทำไมรบไม่อยู่ที่นั่นก่อน จะได้คอยปราม ๆ ไว้หน่อย
ไม่รู้ครับ งานผมเสร็จ ผมก็กลับ จะให้ไปเฝ้าเขาอยู่ทำไม ?
โรมรันพูดแล้วก็หัวเราะหึ จะล้มตัวลงนอนเหมือนเดิม การกินอาหารเที่ยงอยากถูกปาก และอยู่ภายในศาลากลางสระ ที่มีลมธรรมชาติพัดเอื่อยเฉื่อยอย่างนี้ ทำให้เขาอย่างจะหลับให้สนิทสักงีบ หลังจากที่ ปฏิบัติภารกิจที่เฝ้าติดตามมาร่วมครึ่งปีสำเร็จลง
ก็น่าจะเป็นหูเป็นตาแทนแม่บ้าง
ป้าศศิวิมลก็อยู่ นายรุตก็อยู่ ไม่มีอะไรต้องวิตกหรอก ถ้าคุณหญิงเขาไม่อยากเป็นข่าว เขาคงไม่ทำ นี่แสดงว่าเขาต้องการให้เป็นอย่างนี้ ใครจะไปห้ามเขาได้ละครับ
คุณสรวงสุดามองหน้าลูกชาย กับน้ำเสียงกึ่งประชดอย่างนี้ โรมรัน กับคุณหญิงศีตลา มีเรื่องทะเลาะอะไรกันอีกหรือเปล่านะ ตอนแรกเธอไม่รู้หรอกว่า โรมรันไปที่เกาะนั่น แต่เป็น ม.ร.ว.ศีตลา โทรมาคุยให้ฟังว่าเจอกับโรมรัน น้ำเสียงลูกเลี้ยงสาวก็ฟังสนุกสนาน สดชื่นไม่มีวี่แวว ว่าจะมีอะไรผิดใจกัน เธอเข้าใจว่าโรมรันอาจตามไป เพราะคิดว่าเธออยู่ที่นั่น แต่จู่ ๆ เมื่อคืนโรมรันก็ขับรถเข้ามาในบ้านท่าทางเหนื่อยอ่อนเพลิย เขาตื่นเสียสายก่อนจะมานั่งทานอาหารเที่ยงกับท่านที่ศาลานี้ ซักถามจึงได้รู้ว่าเขาไปปฏิบัติภารกิจที่นั่น อยู่ก่อนหน้าที่ ม.ร.ว.ศีตลาจะไปเป็นอาทิตย์แล้ว
ส่วนโรมรันแม้จะนอนเงียบเหมือนไม่สนใจ แต่ความจริงเขากำลังคิดถึงเรื่อง คุณหญิงตบหน้าเขาในวันนั้น ทำเอาเขา งง และหงุดหงิดใจเอามาก ๆ ความตั้งใจที่จะพักอยู่ที่นั่นต่อหมดไป จึงผลุนผลันกลับมาทันที ความจริงเขาไม่ใช่คนแบบนี้ แต่ ม.ร.ว.ศีตลา ทำให้เขาขาดสติได้บ่อยครั้งเหมือนกัน
วันนี้หญิงน่าจะกลับได้แล้วนะ เย็นนี้จะต้องไปงานเลี้ยงประมูลเพชรอยู่ด้วย
เสียงมารดาเหมือนกังวลใจ ความผูกพันธ์ รักใคร่ระหว่างแม่ของเขา และ ม.ร.ว.ศีตลา มีมากเหลือจน โรมรันอดจะคิดไปถึง อัปสรศิริน้องสาวของเขาไม่ได้ แม่ของเขาลืมไปหรือยังไงนะว่า ท่านยังมีลูกสาวอีกคน เขารู้ว่าแม่ไม่ถึงกับทอดทิ้งอัปสรศิริเสียทีเดียว ในวันเกิด วันสำคัญ น้องสาวของเขาจะเอาการ์ดหรือของขวัญมาอวดเสมอว่า
คุณแม่ส่งมาให้ฟ้าค่ะ พี่รบ
แม้มารดาจะทำตัวห่างเหิน แต่โรมรันก็รู้ว่าอัปสรศิริ รักแม่มาก จนในบางครั้งเมื่อเห็นแม่แสดงความรัก ม.ร.ว.ศีตลา มันทำให้เขาอดน้อยใจแทนน้องสาวไม่ได้ อัปสรศิริอ่อนกว่าม.ร.ว.ศีตลาแค่สามปีแต่ต้องอยู่เหมือนเด็กกำพร้า กับคุณรัตนาแม้จะไม่ค่อยชอบหน้าเขานัก แต่กับ อัปสรศิริ เธอก็ดูแลในแบบของเธอเอง ไม่ต่างจากที่ดูแลกินรี แม้จะดูไม่รักใคร่ห่วงใยกันเหมือนแม่ของเขาแสดงต่อคุณหญิงศีตลา แต่ก็ไม่อาจจะพูดได้เต็มปากว่าคุณรัตนาบกพร่อง หากมันจะชดเชยกันได้บ้างก็ตรงที่เขาพยายามเน้นให้เห็นว่า อัปสรศิริ มีเขา และกินรีนี่แหละ และเขาพยายามเสมอที่จะทำทุกอย่างให้น้องสาว เพื่อชดเชยกับสิ่งที่เธอขาดไป คิดถึงน้องสาว เรื่องของกินรีก็แว่บเข้ามาในใจ เขาไม่เจอกินรีเกือบสองเดือนแล้ว แต่ก็รู้ว่าล่าสุดกินรีเดินทางไปต่างประเทศพร้อมกับคุณรัตนา ยังไม่รู้ว่ากลับมาแล้วหรือยัง มันก็ทำให้เขาหายห่วงขึ้น แม้จะไม่มากนัก แล้วชายหนุ่มก็ลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงนางชมนาดมารายงานมารดาเขาว่า
คุณหญิงโทรมาค่ะ ให้นายธรรมไปรับด้วย ที่นี่ค่ะ นางยื่นกระดาษที่จดมายื่นให้คุณสรวงสุดา
ไปรับที่ไหนกัน ทำไมไม่ให้ไปรับที่สนามบิน
เมื่ออ่านแล้ว คุณสรวงสุดา ก็ส่งผ่านมาให้โรมรัน
รู้จักไหมรบ? ไปรับหญิงให้แม่ที
โรมรันเอามาอ่านแล้วขบกรามแน่น
คุณหญิงไปทำบ้าอะไร ที่ห้องพักนายราล์ฟนั่น
ไปพูดคุยเกี่ยวกับนวนิยายเรื่องนี้กับฟีลิปดาที่นี่ค่ะ คลิก
นวนิยาย ดั่งไฟรัก มีในรูปแบบ พอคเก็ตบุ้ค ราคา 265 บาท
สนใจ คลิก
นวนิยาย ดั่งไฟรัก เสร็จสมบรูณ์ ในรูปแบบ E-book แล้ว
สนใจ คลิก
© ลิขสิทธิ์ตามกฏหมายโดย ฟีลิปดา
๑๐๐ คำถามสร้างนักเขียน นวนิยายคุณเขียนได้ด้วยตัวเอง |
|
|---|---|
ดั่งไฟพิศวาส นวนิยายรักเร้าอารมณ์ |
|
