นักรบคู่แผ่นดิน

๑	๒	๓	๔	๕	๖	๗	๘	๙	๑๐

บทที่ ๒

ผู้กล้าระหว่างทาง

. เช้าวันต่อมา ขุนทวยเทพออกเดินทางพร้อมกับทัพไปยังเมืองตาก ระหว่างทางได้แวะพักที่ร้านพักริมทางแห่งหนึ่ง ที่ร้านแห่งนี้มีผู้คนที่พากันเดินทางแวะพักกันมากมาย ทัพและขุนทวยเทพ หาที่นั่งไม่ได้จึงได้ชวนกันนั่งลงที่ใต้ต้นโพธิ์ตรงกันข้ามกับร้านพักริมทาง

. ขณะที่ทัพกำลังล้วงเสบียงออกมารับประทานนั้นได้รู้สึกเหมือนมีสายตาจับจ้องมองอยู่ จึงได้หันไปมองตามความรู้สึกนั้น พลันเห็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน รูปร่างสูงใหญ่ ผิวสีแทนหน้าตาคมคาย มองมายังที่ตน พร้อมกับลุกเดินมาหาตน ทัพจึงลุกขึ้นยืนตามสัญชาติญาณการป้องกันตัว ขุนทวยเทพมองทัพแล้วยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับเริ่มกินเสบียงที่หยิบมาราวกับว่าไม่ได้เกิดเรื่องอันใดขึ้น

. ชายหนุ่มคนนั้นหยุดห่างจากทัพประมาณสามก้าว ละสายตาจากทัพมองไปยังขุนทวยเทพ จากนั้นรั้งสายตากลับมาที่ทัพ พร้อมกับกล่าวว่า "พี่ท่านนี้รูปร่างหน้าตาคมคายยิ่ง ไม่ทราบว่าท่านจะเดินทางไปไหนรึ"

. ทัพเห็นว่าชายคนนี้ไม่ได้มาหาเรื่องตน จึงกล่าวว่า "ข้ากับพ่อจะดินทางไปเมืองตาก ไม่ทราบว่าพี่ท่านมีอันใดสั่งสอนรึ?"

. ชายหนุ่มคนนั้นกล่าวว่า "เหตุอันใดท่านจึงต้องไปเมืองตากในเวลาเช่นนี้ หรือท่านไม่รู้ว่าขณะนี้พม่าได้ยกทัพมารุกรานแผ่นดินอโยธยาของเรา เหตุอันใดจึงไม่เดินทางเข้าอโยธยาเพื่อปกป้องบ้านเมืองรึ"

. ทัพหันไปมองหน้าขุนทวยเทพเป็นเชิงขออนุญาตกล่าววาจา ขุนทวยเทพพยักหน้าตอบ ทัพจึงกล่าวว่า "เหตุที่ข้าไปยังเมืองตากนั้น เพราะเราสองพ่อลูกจะขอไปร่วมออกศึกที่แนวหน้า ดีกว่านั่งรอความตายที่อโยธยา"

. ชายหนุ่มคนนั้นสะดุ้งเล็กน้อย พร้อมกับกล่าวว่า "เหตุใดเจ้าจึงกล่าวเช่นนั้น หรือเจ้าเห็นว่าครานี้อโยธยาไม่สามารถขับไล่พม่ากลับไปได้อย่างนั้นรึ"

. ที่ด้านหลังพลันได้ยินเสียงผู้คนเอะอะโวยวาย ทัพ ขุนทวยเทพและชายหนุ่มนั้นจึงหันหน้าไปดู พบว่ามีชายฉกรรจ์หกเจ็ดคนทุบตีกันอยู่ ชายหนุ่มนั้นกระโดดปราดไปอย่างว่องไว ความว่องไวนั้นทำให้ขุนทวยเทพและทัพพากันทอดถอนชมเชยอออกมา

. ชายหนุ่มคนนั้นตะโกนเสียงดัง "พวกเจ้า หยุดบัดเดี๋ยวนี้ หรือแค่นี้บ้านเมืองยังเดือดร้อนไม่พอ "

. ชายฉกรรจ์เหล่านั้น เหลียวมองมาทางชายหนุ่ม ส่งสายตาดุร้ายใส่ พร้อมกับกล่าวว่า "เรื่องราวมีมากหลายให้ทำ เหตุอันใดเจ้าจึงมาแส่เรื่องของพวกข้ารึ หรือรำคาญในการมีชีวิตสืบไป"

. ชายหนุ่มคนนั้น ไม่ทราบทำอย่างไร ออกหมัดชกไปที่หน้าชายคนที่พูดด้วยความเร็วอย่างมาก จนชายคนนั้นล้มลงและสลบไปในที่สุด ชายฉกรรจ์ดุร้ายที่เหลือเห็นดังนั้น จึงข้ากันเข้ามาหมายทำร้ายชายหนุ่มนั้น ชายหนุ่มนั้นพานตั้งท่าพร้อมสู้ จากนั้นยกเท้ายันยอดอกชายคนแรกที่ปราดเข้ามาก่อน จากนั้นหันหลังกลับใช้อีกเท้าถีบกลับหลังเข้าที่ท้องน้อยของอีกคนจนคนผู้นั้นลุกไม่ขึ้น ชายฉกรรจ์อีกสี่คนที่เหลือคว้าดาบวิ่งเข้าหาชายหนุ่มคนนั้น มีคนสองคนฟาดฟันดาบลงที่หัวของชายหนุ่มคนนั้น ขณะเดียวกันอีกคนหนึ่งก็ฟาดฟันดาบเข้าที่ลำตัวของชายหนุ่มในเวลาที่ใกล้เคียงกัน ชายหนุ่มหาได้แยแสไม่ พุ่งเข้าไปหาชายสองคนที่ฟาดฟันดาบลงที่หัวของตน ความเร็วที่พุ่งไปนั้นรวดเร็วจนแทบมองไม่ทัน พร้อมกันนั้นได้ฟันศอกเข้าที่อกของชายทั้งสอง เสียงกระดูกหน้าอกหักดังเกรียว พร้อมกันนั้นยังสามารถหลบรัศมีดาบที่ฟาดฟันมาที่กลางลำตัวได้อีกด้วย จากนั้นชายหนุ่มฟาดกำปั้นกลับหลังโดนเข้าที่หน้าของชายฉกรรจ์ดุร้ายที่ฟาดฟันใส่ลำตัวของเขาจนล้มลง ขณะที่ชายหนุ่มหมุนตัวกลับมา ปรากฏดาบใหญ่ฟาดฟันมาที่ไหล่ซ้ายเจตนาให้ตัวขาดสะพายแล่ง ชายหนุ่มไม่ทันป้องกันตัว ขณะนั้นทัพซึ่งดูเหตุการณ์อยู่จึงดีดก้อนหินซึ่งเก็บมาไปโดนมือชายฉกรรจ์ดุร้ายทำให้ดาบหลุดมือไปพอดี ชายฉกรรจ์ดุร้ายเห็นดังนั้นจึงรีบหนีไปทันที

. ชายหนุ่มหันหน้ามาทางทัพอีกครั้งพร้อมกับทำความเคารพแสดงความขอบคุณที่ช่วยเหลือตนเอาไว้ จากนั้นร้องสั่งคนในบริเวณนั้นว่า "ข้าชื่อ ขุนสิงขร เป็นทหารในสังกัดของพระมหาธรรมราชา ครานี้ได้รับมอบหมายให้มาช่วยเมืองอโยธยา พวกเอ็งริอาจก่อเรื่องต่อหน้าข้า ข้าลงมือสั่งสอน หากคราหน้ายังเห็นใครประพฤติตนเยี่ยงนี้อีก ข้าจักให้จำคุกและส่งไปออกรบในแนวหน้า"

. จากนั้นบริวารของขุนสิงขรมาถึงจึงพากันเดินทางต่อไปยังอโยธยา ทิ้งให้ทัพยืนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ขุนทวยเทพจึงพุดขึ้นว่า "เจ้าหนุ่มนั้น ชื่อสิงขร เป็นบุตรชายของพระยาอินทรชิต เพื่อนของพ่อเอง ตอนมันเด็กๆ เป็นพ่อนี่แหละที่สอนวิชาหมัดมวยให้กับมัน"

. ทัพสงสัยจึงถามว่า "แล้วมันจำพ่อไม่ได้รึ"

. ขุนทวยเทพยิ้มแล้วกล่าวว่า "เหตุอันใดมันจักจำพ่อไม่ได้ เพียงแต่มันไม่อยากเปิดเผยชื่อของพ่อออกไป กลัวว่าคนอื่นจะทราบว่าขุนทวยเทพที่หนีกองทัพมาจะอยู่ที่นี่ หากเป็นเช่นนั้น เราสองพ่อลูกก็ย่ำแย่แล้ว" ทัพพยักหน้าแล้วเริ่มรับประทานเสบียงในมือต่อไป

kawklai

©  ลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย โดย kawklai