๑.เข้าใจให้แน่เสียก่อนว่าจะเขียนนวนิยายอีโรติกา ( erotica ) หรือว่า นวนิยายลามก ( pornography)
หากจะให้อธิบายถึงความแตกต่างระหว่างสองอย่างนี้ มีเส้นคั่นที่บางมาก จนบางคนก็บอกว่า ก็ไม่รู้จะหาความแตกต่างของมันทำไม เขียนลงไปเถอะ แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็มีความพยายามที่จะแสดงความแตกต่างออกให้เห็น ( ระหว่างการเป็นนักเขียนหนังสือลามก กับการเป็นนักเขียนนวนิยายอีโรติกา อันไหนจะฟังดีกว่ากันก็คิดเอง ) อีโรติกาเน้นเรื่องของอารมณ์ความรู้สึก และคุณต้องเอาอารมณ์ความรู้สึกนี้ใส่เข้าไปในนวนิยายโดยมีพล็อต ตัวละคร ความขัดแย้ง อันเป็นองค์ประกอบสำคัญที่ทำให้อีโรติกา ต่างจากลามก ส่วนนวนิยายลามกจะขาดเรื่องการสร้างพล็อต และความลุ่มลึกในการสร้างตัวละคร แต่ละฉากจะเป็นเรื่องเซ็กส์ และเซ็กส์ ไม่มีการแสดงอารมณ์ความรู้สึก มีแต่เซ็กส์แอคชั่น ประเภทเจอหน้าก็เอากัน
๒. ถามตัวเองเสียก่อนว่า ชอบเรื่องเซ็กส์หรือเปล่า
คิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องพรรค์นี้ ถ้าคุณมีทัศนคติไม่ดีต่อเรื่องเซ็กส์ มันก็คงยากที่คุณจะมีความสุขกับการเขียนเรื่องแนวนี้ และที่บอกว่าชอบก็ไม่ได้หมายความว่า คุณหายใจเข้าออกเป็นเรื่องนี้หรอกนะ เอาแค่สบาย ๆ ไปกับการเขียน
โดยไม่อาย หรือตะขิดตะขวงใจตัวเองก็พอ
๓. แน่ใจนะ ว่าอยากเขียน
มักจะมีสิ่งรบกวนใจอย่างหนึ่งสำหรับคนอยากเขียน นั่นก็ คือ
คนอื่นจะคิดอย่างไร ? ถ้ารู้ว่าเราเขียนนวนิยายแนวนี้ ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ เพื่อน ญาติ แฟน สังคมทั่วไป แน่นอนสิ่งนี้ต้องตามมาแน่ สายตาที่เขามองคุณจะเปลี่ยนไปไหม ? บางคนจะไปไกลยิ่งกว่านั้นเสียอีก ประเภทคำถามที่ว่า คุณทำมันอย่างที่คุณเขียนหรือเปล่า และมันจะไปกันใหญ่ไหมถ้าเขาแยกไม่ออกระหว่างอีโรติกา กับเซ็กส์ลามก แม้เรื่องการร่วมเพศเป็นเรื่องที่มีอยู่จริงในชีวิตมนุษย์ แต่การจะเปิดเผยตรงไปตรงมายังไม่เป็นที่ยอมรับเท่าไหร่ รวมถึงการเขียนนวนิยายด้วย จะให้ดีถ้าคุณไม่อยากจะมากเรื่อง ไม่จำเป็นที่จะต้องบอกใครด้วยว่า คุณเป็นนักเขียนแนวนี้ เพราะคุณอาจจะได้คำถาม ที่ต้องย้อนถามในใจว่า ทำไมมัน .... อย่างนี้วะ
๔. ประสบการณ์ทางเพศ จำเป็นแค่ไหน ? กับการเขียนนวนิยายแบบนี้
การที่คุณมีคู่นอนเป็นโหล ๆ ไม่ได้หมายความว่า มันจะทำให้คุณเป็นนักเขียนแนวนี้ได้ และในทางตรงข้าม แม้คุณจะเวอจิ้นอยู่ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะเขียนนวนิยายแนวนี้
ไม่ได้ คุณสามารถหาประสบการณ์ส่วนตัวในเรื่องนี้ได้จากการ
อ่านหนังสือ ( ซึ่งมีมากมาย ) การสังเกต การดูภาพยนตร์ เคล็ดลับ
สำคัญสามอย่างในการเขียนนวนิยายก็คือ จินตนาการ จินตนาการ และจินตนาการ จงใช้มันให้มาก ๆ และหนัก ๆ
๕. เข้าใจเรื่องการเขียนนวนิยายดีพอแล้วหรือยัง
อย่าเข้าใจว่าถ้าคุณร่วมเพศเป็น คุณก็เขียนนวนิยายเกี่ยวกับ
เซ็กส์ได้ เพราะการเขียนนวนิยายอีโรติกา ก็ไม่ต่างไปจากการเขียน
นวนิยายทั่วไป ( เพียงแต่มันอาจจะเป็นที่รับรู้ได้ว่ามีการ เขียน ฉาก
ร่วมเพศอย่างเปิดเผย ) คุณต้องสร้างตัวละครที่มีความต้องการ มีเป้าหมาย มีแรงจูงใจผลักดันให้พวกเขากระทำสิ่งต่าง ๆ ในเรื่อง และหากคุณต้องการให้พวกเขามีเซ็กส์ คุณก็ต้องวางพล็อตให้กับเขาก้าวเดินไปสู่จุดนั้นอย่างสมเหตุสมผล และ ทำให้ฉากเซ็กส์มีความสำคัญต่อพล็อต ให้มีผลต่อเนื่องตาม
มาจากจุดนั้น องค์ประกอบของนวนิยายอื่น ๆ ไม่ว่าจะเป็น
ฉากสถานที่และเวลา ธีมของเรื่อง บทพูด ของตัวละครฯลฯ ต่างมีความสำคัญ ทั้งนั้น
( คำแนะนำ -- ควรอ่านพื้นฐานการเขียนนวนิยาย จาก หนังสือ
๑๐๐ คำถามสร้างนักเขียน: นวนิยายคุณเขียนได้ด้วยตัวเอง )
๖. สุดยอดของนวนิยายอีโรติกา ไม่ได้อยู่ที่ฉากเซ็กส์อย่างเดียว
อย่าเข้าใจว่า การมีฉากเซ็กส์ที่ดี จะทำให้นวนิยายเรื่องนั้นมันดีเสีย
ทีเดียว เพราะนวนิยายที่ดีมันประกอบกันหลายส่วน มีคนกล่าวว่า การเขียนอีโรติกา ที่ดี คือเขียนให้ง่ายแต่ร้อน ชะลอฉากเซ็กส์เอา
ไว้ให้ถึงที่สุด และ หลีกเลี่ยงการเข้าถึงจุดสุดยอดเสียทุกฉาก นวนิยาย
อีโรติกาไม่จำเป็นต้องมีเซ็กส์แบบฉากต่อฉาก และนักเขียนควรรู้ตัวว่าไม่ได้เขียนหนังสือคู่มือการร่วมเพศ
เพราะฉนั้น ถ้ามันไม่สำคัญต่อพล็อตก็ให้ตัดทิ้งไปซะ
๗. รู้ความสำคัญของภาษาที่เลือกใช้
หากคุณต้องการให้นวนิยายของคุณเป็นอีโรติกา ที่คนอ่านอ่านได้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจแล้วละก้อ ภาษาที่ใช้ต้องพิถีพิถัน โดยเฉพาะการให้รายละเอียดในเซ็กส์ซีน คำที่คุณเรียกใช้ตรงนั้น
มันค่อนข้างสำคัญ หากคุณเลือกที่จะเขียนมันลงไป
อย่างตรง ๆ ทื่อ ๆ มันจะกลายเป็นหนังสือลามกได้ง่าย ( ( (ในความเห็นส่วนตัวขอบอกว่าการใช้ภาษาในนวนิยายอีโรติกา
นี้ออก จะยาก มากกว่าการ เขียนนวนิยายแนวอื่น ๆ )
ต้องใช้ภาษา ที่สุภาพ จะให้ดี มีพจนานุกรมสักเล่มเป็นคู่มือในการใช้คำ
๘. มันคืองาน
ไม่ว่าคุณจะให้เหตุผลกับตัวเองว่าอย่างไร ในการเขียนนวนิยาย
อีโรติกา ( แม้แต่อยากเขียนเพื่อจะสร้างความ ประหลาดใจ
ให้กับใครบางคน ) แต่จงจำไว้ว่า มันคืองาน มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเขียนอีโรติกา แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ยาก และถ้าหากจะประสพความสำเร็จในการเขียน ก็จงทุ่มเทมันทั้งหัวใจและวิญญาณ ใส่ลงไปในงานของคุณ และจงสนุกกับมัน
๙. คุณต้องกล้าที่จะนำออกมาสู่สาธารณะ
สิ่งนี้สำคัญ เมื่อคุณเขียนมันขึ้นมา และไม่ใช่เป็นการเขียน
สนุก ๆ เพื่อมอบให้กับคนกันเองของคุณแล้ว คุณต้องกล้า
ที่จะส่งมันไปตามสำนักพิมพ์ นิตยสารต่าง ๆ ที่รับเรื่องแนวนี้ และประคองหัวใจคุณไว้ให้ดี เมื่อเรื่องของคุณถูกปฎิเสธ หลายต่อหลายคนที่ตั้งใจเตรียมพร้อมกับต้นฉบับของตนเองอย่าง
สมบรูณ์แบบที่สุด ( ในความคิดของตัวเอง ) แต่ต้องจิตตกไปกับถูก
ตีกลับ เรื่องไม่ได้รับการตีพิมพ์ หรือได้รับข้อวิจารณ์อันยากจะทน
อย่าได้หมดกำลังใจกับสิ่งนี้ เพราะคุณไม่ได้สิทธิ์พิเศษให้พบกับ
เหตุการณ์เช่นนี้ี้ี้คนเดียวหรอก นักเขียนทั้งโลกที่เกิดก่อนหรือหลังคุณ
ต้องได้พบทั้งนั้น เชื่อเถอะ...
๑๐. การเขียนนวนิยายทุกอย่าง ไม่มีทางลัด
มีทางเดียวคือการฝึกฝนอย่างมาก และอย่างหนัก และหากต้องการเขียนก็ลงมือเขียนได้แล้ว เรียนรู้ไปขณะที่เขียน
ยิ่งเขียนมาก ฝึกมาก โอกาสในการเป็นนักเขียนก็มากขึ้นไปด้วย
การเขียนเป็นเรื่องเฉพาะตัว จงช่วยตัวเอง และที่สำคัญ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อย่าล้มเลิกการเขียนของคุณ
ฟีลิปดา
๗ พฤษภาคม ๒๕๔๘
