รัก ... ถึงไม่แพ้ แต่ต้องทำรายงาน                                                       โดย ฟีลิปดา

๑-๕     ๖-๘     ๙-๑๑

 

๖.

วันจันทร์ หยาดรุ้งชวนเทียนวรรณขับรถมารับรายงานแต่เช้า หยาดรุ้งลงไปที่ร้านคนเดียว เทียนวรรณรออยู่ในรถ แต่เธอถึงกับเข่าอ่อนเมื่อคนรับงานบอกว่า

“ เมื่อวาน หม้อแปลงที่นี่ระเบิด ไฟฟ้าดับผมเลยไม่ได้พิมพ์ ... ”

“ อะไรนะ? ” หยาดรุ้งตวาดเสียงดัง จนคนฟังสะดุ้ง แต่ก็ยังตอบอย่างเดิมว่า

“ ผมยังไม่ได้พิมพ์ แต่ ... ”

“ บ้า ต้องส่งวันนี้ด้วย แล้วฉันจะทำยังไง? ”

“ ก็เมื่อวานตอนเย็นๆ เพื่อนคุณเขาโทรมาถาม พอรู้เรื่องเขาก็มารับกลับไปแล้วนี่ครับ ”

“ ว่าไงนะ นายวีมารับไปพิมพ์แล้วเหรอ ”

“ ครับ เงินมัดจำผมก็คืนให้เพื่อนคุณไปแล้ว ”

หยาดรุ้งพยักหน้าแล้วเดินออกมา ทำไมรายงานาของเธอ มันถึงได้มีปัญหานักนะ

“ อ้าว รายงานละรุ้ง ”

“ เมื่อวานไฟดับ เขาไม่ได้พิมพ์ ”

“ แล้วทำไง ”

“ เขาบอกว่า นายวี มารับคืนไปแล้ว ”

“ เดี๋ยวโทรถามให้ ” เทียนวรรณบอก แล้วเอามือถือขึ้นมากดเบอร์ เป็นนานก็หันมาบอกหยาดรุ้งว่า

“ ไม่รับสาย เดี๋ยวโทรถามรุจน์ ” เทียนวรรณบอกแล้วกดสายอีกครั้ง

“ รุจน์บอกว่าตอนเขาออกมายังไม่ตื่น เพราะมีเรียนบ่าย ”

“ ต้องส่งก่อนสิบโมงด้วยสิ ”

“ เอาไง ให้รุจน์กลับไปรับมาให้ดีไหม? ”

“ อย่าเลย เดี๋ยวไปส่งเทียนที่มหาวิทยาลัย แล้วรุ้งไปรับเองดีกว่า ”

“ ไปด้วยกันดีกว่า จะได้ไม่ต้องกลับไปกลับมา เทียนไม่มีเรียนตอนเช้า ”

ไม่ถึงชั่วโมง หยาดรุ้งกับเทียนวรรณก็มากดออดหน้าห้องพักของนิรุจน์และเพื่อนๆ แต่คนที่ออกมาเปิดประตูทำเอา สาวทั้งสองถึงกับอึ้งไปเลย

มาริสา ในชุดนักศีกษาที่ยังไม่ค่อยจะเรียบร้อยเท่าไหร่ มาเปิดให้

“ อ้าว รุ้ง เทียนนึกว่าใคร รุจน์เขาออกไปแล้วนี่ ”

“ ไม่ได้มาหารุจน์ ”

“ อ๋อ รุ้งมาเอารายงานใช่ไหม? วียังหลับอยู่เลย เดี๋ยวริสาหยิบให้ ”

แล้วมาริสาก็ก้าวฉับๆ ไปเปิดประตูห้องของปฐวี ประตูที่เปิดกว้าง มองผ่านเข้าไปหยาดรุ้งก็เห็นร่างที่นอนเปลือยท่อนบนส่วนล่างคลุมด้วยผ้าห่มคว่ำหน้าอยู่บนเตียง หยาดรุ้งหันไปสบตาเทียนวรรณก็เห็นอีกฝ่ายกรอกตาให้ มาริสาไปหยิบทั้งแผ่นดิสก์และกระเป๋าถือของตัวเองที่โต๊ะหัวเตียงอย่างคุ้นเคย เดินออกมาพูดว่า

“ ริสากำลังจะออกไปเพราะมีเรียนแปดครึ่ง นายวีสัญญาว่าจะตื่นไปส่งแต่เช้า เอาเข้าจริงก็ไม่ยอมตื่น ”

“ ไปด้วยกันสิ เราก็จะไปมหาวิทยาลัยเหมือนกัน ”

“ ถ้างั้นแป๊บหนึงนะ ขอหยิบของส่วนตัวหน่อย เอ้านี่รุ้งแผ่นดิสก์ ที่นี่ไม่มีพรินเตอร์ รุ้งไปจ้างที่หน้ามหาวิทยาลัยพริ้นต์ออกมาก็ได้ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ” มาริสา ย้อนกลับไปที่ห้องปฐวีอีกครั้ง ก็ออกมาพร้อมถุงพลาสติกสีชมพูใสบรรจุแปรงสีฟัน สบู่ ครีม อะไรทำนองนั้น

อีกครั้งที่สายตาของหยาดรุ้งและเทียนวรรณจะสบกัน แล้วต่างก็ยักไหล่

เรื่องส่วนตัวของใครก็ของมัน

แล้วเทียนวรรณต้องขมวดคิ้ว เมื่อมองเลยหลังหยาดรุ้ง เข้าไปเห็นแก้วเชมเปญที่ตั้งอยู่ไซด์บอร์ด มันมีเงินเต็ม

พวกนี้เล่นพนันอะไรกันอยู่นี่?

ขึ้นรถได้ มาริสา ที่นั่งเบาะหลังก็ปิดปากหาว

“ ค่อยยังชั่ว นึกว่าต้องไปหลับบนรถเมล์เสียแล้ว ”

“ ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนล่ะ? ” เทียนวรรณหันไปถามเล่น เพราะหยาดรุ้งตอนนี้เหมือนจะสนใจกับการขับรถมากเกินเหตุ

“ จะที่ไหนเสียอีก ก็ห้องนั่นแหละ เมื่อคืนนายวีใช้เราเสียอานเลย ”

หยาดรุ้งส่งเสียงไอเหมือนมีอะไรติดคอขึ้นมาทีเดียว ส่วนเทียนวรรณหันกลับนั่งตัวตรงกลืนน้ำลายลงคอไม่พูดอะไรอีก

*****

ประมาณบ่ายโมง หยาดรุ้งมานั่งดื่มน้ำคนเดียวที่โต๊ะหินอ่อนใต้ตึกเศรษฐศาสตร์ เธอมานั่งรอที่จะเรียนคาบต่อไป วันนี้นับว่าไปได้สวยสำหรับการเริ่มหันมาสนใจการเรียนของเธอ ข้อแรกเธอส่งรายงานทันตามกำหนดที่อาจารย์สั่ง และเมื่ออาจารย์ซักถามก็ตอบได้เพราะทำเอง ข้อสองเธอเจอกับวิทยาและขอให้เขาติวหลักเศรษฐศาสตร์ให้ แม้เขาออกจะงงๆ อยู่บ้าง แต่ก็ตอบตกลง เพียงแต่ขอให้เป็นช่วงเย็นพรุ่งนี้ไป สามวันก็น่าจะพอ วันนี้หยาดรุ้งตั้งใจจะเข้าเรียนให้รู้เรื่อง อย่างน้อยสักเรื่องก็ยังดีจะช่วยให้เธอมีเวลามากขึ้น เพราะตอนนี้ทุกอย่างมันช่างรัดตัวเหลือเกิน

แล้วเธอก็เห็นเขาเดินตรงเข้ามา ท่าทางเขาแปลกใจที่เห็นเธอนั่งที่นี่ คณะของเขา

“ มีอะไรเหรอรุ้ง? ”

“ มีอะไร? ” เธอย้อน

“ รายงานมีปัญหาเหรอ? ”

“ เปล่าส่งไปแล้ว ”

“ อ้าว แล้วมาทำอะไรที่นี่ รึจะมาขอบคุณผม ” ปฐวีพูดยิ้มๆ

หากเมื่อก่อนรอยยิ้มแบบนี้หยาดรุ้งเพียงแต่พยายามหมั่นไส้เพราะมันช่างสร้างความหวั่นไหวให้กับผู้หญิงได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้ใบหน้ายิ้มของเขา กับสร้างความรังเกียจขยะแขยงให้กับเธอไม่รู้ตัว มันก็คงเป็นเพราะตั้งแต่ เห็นมาริสาเดินเข้าออกในห้องเขาขณะที่เขานอนกึ่งเปลือยบนเตียงนั่นแหละ

ความจริงเรื่องเซ็กส์หรือการอยู่ก่อนแต่งของนักเรียน นักศึกษา เธอเองก็เคยได้ยิน และแม้เธอเองจะมีความประพฤติที่อาจเรียกได้เฟลิ้ต แต่เธอก็ไม่เคยปล่อยตัวถึงกับมีเพศสัมพันธ์กับใคร แต่การยินกับการที่ได้เห็นต่อหน้ามันให้ความรู้สึกต่างกัน โดยเฉพาะกับคนที่เธอไม่เคยคิดว่า จะทำได้

“ ความจริงมารอเรียน แต่ทวงถามก็ต้องขอบคุณนะที่อุตส่าห์จัดการให้ ”

“ ผมกับริสา ช่วยกันทั้งคืน ”

“ เมื่อเช้าริสา เขาก็บอกแล้ว คงเหนื่อยกันน่าดู ”

น้ำเสียงและแววตาของหยาดรุ้งหรอกที่ทำให้เขาสะดุดใจ

“ ไปเจอริสาที่ไหน? ”

“ ที่ห้อง ...คุณ ”

“ อ้อ ...เลยสรุปออกมาได้สวยเลยสินะ ไอ้สายตาขยะแขยงอย่างนี้ ” เขาโน้มตัวไปข้างหน้าใกล้ๆ

“ ถามจริงเถอะรุ้ง คุณไม่เคยเข้าออกห้องผู้ชายบ้างเหรอ? จะให้ผมสรุปอย่างที่คุณคิดกับผมและริสาไหม? เวลาคุณเข้าออกห้องนายรุจน์มันน่ะ ”

แก้วน้ำในมือหยาดรุ้งสาดเข้าที่หน้าเขาอย่างจัง แต่ปฐวีก็ปล่อยให้น้ำมันไหลหยดลงมา สายตามองหยาดรุ้งลุกเดินออกไปอย่างรวดเร็ว แต่มันก็ไม่เร็วไปกว่าสายตาของเขาที่เห็นน้ำตาบนใบหน้าเธอ

ปฐวีถอนหายใจ ก็ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้โกรธมากจนพูดออกไปอย่างนั้นนะ

ก็คงไม่มีอะไร นอกจากหมั่นไส้ท่าทางวางตัวเลิศเลอเหนือคนอื่นของเธอนั่นแหละ คิดสกปรกกับเขาและริสาได้ยังไง

แต่หากจะว่าไป หยาดรุ้งเพียงแต่เข้าใจผิด ซึ่งใครๆ ก็สามารถคิดได้อย่างนั้น

แต่นี่เขาจงใจพูดดูถูกเธอ

:+:+:+:+:+:

๗.

 

“ ตอนกลางวันถามรุจน์เขาแล้ว เรื่องมาริสากับปฐวีน่ะ ” เทียนวรรณรายงานเสียงแจ๋ว หยาดรุ้งชะงักไดท์ที่เป่าผมเธอนิดหนึง แล้วก็ทำต่ออย่างไม่สนใจ

“ พอเกริ่นที่เราสงสัย รุจน์ เขาว่าเข้าให้เลยว่า คิดได้ยังไง พวกเขามีกฏอยู่แล้วว่าไอ้เรื่องอย่างนั้นห้ามทำที่นั่นเด็ดขาด อีกอย่างวีกับริสาเขาก็มาช่วยกันพิมพ์รายงานให้รุ้งจริงๆ แต่มันดึกมากก็เลยให้ริสานอนห้องวี ส่วนวีเขายังพิมพ์งานต่อข้างนอก ตอนรุจน์ตื่นมาตีสามยังเห็นวีเขาพิมพ์งานให้อยู่เลย ตอนรุจน์ออกมา เห็นวีฟุบหลับอยู่ก็เลยปลุกให้เข้าไปนอนที่ห้องเพราะริสาเขาก็ตื่นแล้ว ตอนจะเข้าไปนอนรุจน์ยังได้ยินวีเขาสั่งให้ริสา เอาแผ่นดิสก์มาให้รุ้งด้วย เพราะกลัวจะไปรับที่ร้านแล้วไม่รู้เรื่อง ทั้ งหมดก็มีแค่นี้ เพราะฉะนั้นไอ้ที่เรานึกสงสัยหรือคิดอยู่นั้นผิดทั้งเพเลย ฟังอยู่หรือเปล่ารุ้ง? ”

“ ไม่ฟัง ไม่สน ”

“ อ้าว ! แล้วปล่อยให้เราพล่ามอยู่ได้ เออ ! แล้วบอกว่าจะเข้าเรียนหลักเศรษฐ์น่ะ ตกลงทำไมไม่เข้า เทียนมีสปายรายงานน่ะ ”

“ ใครล่ะ? ”

“ ก็ปฐวีไง เทียนบอกเขาแล้วเรื่องจะที่รุ้งจะให้ช่วยติวให้น่ะ ”

“ ใครบอกว่าฉันจะให้นายนั่นติวให้ ”

“ อ้าว ! ก็รุ้งขอเบอร์โทรวีนี่ ”

“ ฉันขอทั้งสองคน แต่ไม่สำคัญเพราะบอกวิทย์ไปแล้ว ”

“ แต่เทียนบอกวีไปแล้วนะ ” เทียนวรรณท้วง

“ แล้วฉันต้องฟังคำสั่งเธอด้วยเหรอ เทียนวรรณ ชักยิ่งใหญ่เหลิอเกินนะตั้งแต่แย่งแฟนฉันได้น่ะ ”

หยาดรุ้งสวนกลับมา เสียจนเทียนวรรณอึ้งตะลึง มองหยาดรุ้งเดินเข้าห้องปิดประตูดังโครม อย่างงงๆ

*****

หยาดรุ้งปิดประตูห้องขังตัวเองจนเกือบเที่ยงคืน ถึงได้เปิดออกมา ก็เห็นเทียนวรรณนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟา

“ หิวแล้วเหรอรุ้ง ” เทียนวรรณทักมาก่อน เหมือนไม่ได้ขึ้งโกรธอะไรกับเรื่องเมื่อหัวค่ำ เมื่อเพื่อนแสดงออกอย่างนี้ หยาดรุ้งซึ่งรู้ว่าตัวเองนั้นผิดเสียมากกว่าจะไปวางท่าอยู่ได้อย่างไร จึงพยักหน้าตอบว่า

“ นิดหน่อย ”

“ ลวกบะหมี่ให้เอาไหม? ”

“ ไม่ต้อง แค่กินนมสักกล่องก็พอ ” หยาดรุ้งเดินไปที่ตู้เย็น หยิบกล่องนมออกมา ถามว่า

“ ทำไมเทียนยังไม่นอนอีก ดูหนังสือเหรอ? ”

“ เปล่า รอโทรศัพท์รุจน์ ”

“ โห ... อะไรจะหวานขนาดนั้น ”

“ ไม่หวาน เพราะรุจน์เขาบอกว่าถ้ารุ้งออกมาจากห้องแล้ว ให้โทรไปบอกเขาด้วย เพราะเขาโทรหารุ้งแต่รุ้งปิดเครื่อง ”

“ แฟนเธอมายุ่งอะไรกับฉัน รึอยากขอคืนดี บอกไปเถอะ ว่าคนอย่างฉันน่ะ ผ่านแล้วผ่านเลย ” หยาดรุ้งแกล้งพูดหยิ่งๆ ซึ่งทำให้เทียนวรรณหัวเราะออกมาอย่างขำมากกว่าหึงหวง

“ เออน่า ... คุยกับเขาหน่อย หากขอคืนดีรุ้งจริงๆ จะชกให้หน้าหงายไปเลย ” เธอกดโทรศัพท์ในมือ พูดก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้หยาดรุ้งว่า

“ คุยจบอย่างเพิ่งวางสายนะ ให้เทียนต่อ ”

“ โห ... อะไรจะคุมติดขนาดนั้น ”

หยาดรุ้งแซวเพื่อนก่อนจะรับมาแกล้งพูดเสียงหวานลงไปว่า

“ ว่าไงคะ ที่รัก ”

“ ผมเอง ” เสียงปฐวีตอบกลับมา หยาดรุ้งมองเทียนวรรณที่เลิกคิ้วให้เธอ

“ ฟังอยู่หรือเปล่า?รุ้ง ”

“ มีอะไร? ”

“ ผมขอโทษ ”

หยาดรุ้ง เม้มปากสบตา เทียนวรรณที่มองมายิ้มๆ เธอไม่รู้ว่าปฐวีจะคุยกับเทียนวรรณแค่ไหน แต่หยาดรุ้งมีความรู้สึกขึ้นมาทันทีว่า เธอไม่พอใจ ที่ปฐวีจะพูดหรือทำอะไรโดยผ่านเทียนวรรณเสียก่อน

“ รุ้ง ”

“ คุยกับเทียนก็แล้วกัน ” หยาดรุ้งตอบลงไป ยื่นโทรศัพท์คืนให้เทียนวรรณแล้วลุกเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง แต่ไม่นานเทียนวรรณก็เดินตามเข้าไป

“ รุจน์เขาโทรมาสามสี่รอบแล้วว่าจะคุยกับรุ้ง แต่ไม่ยอมบอกว่าเรื่องอะไร? และเขาก็บอกอย่างที่เทียนพูดกับรุ้งจริงๆ ก็เพิ่งรู้จากรุจน์เหมือนกันว่าคนที่คุยกับรุ้งเมื่อกี้ คือวี ไม่ได้โกหกอะไรนะ ”

“ ก็ไม่ได้ว่าเธอโกหกนี่ ”

“ ก็แล้วมันเรื่องอะไรถึงได้ โมโหเดือดนัก สองหนแล้วนะวันนี้ที่ทำโกรธใส่ฉันน่ะ ”

“ เออ ... ขอโทษ ” หยาดรุ้งสะบัดเสียงใส่

“ ไม่ต้องมาขอโทษ เล่าให้ฟังเลยไปทะเลาะอะไรกับนายวีเขามาอีกถึงมางอนอยู่อย่างนี้ ”

“ งอนบ้าอะไร ฉันโกรธที่นายนั่นด่าฉันอย่างเสียหายที่สุดนะสิ ” น้ำเสียงตอนท้ายของหยาดรุ้งติดจะเครือๆ เหมือนร้องไห้ ทำให้เที่ยนวรรณถึงกับตกใจ เพราะหยาดรุ้งไม่เคยเป็นแบบนี้ เสียงจึงอ่อนลงทันที

“ เขาว่าอะไรรุ้งเหรอ? ”

เหมือนหยาดรุ้งจะข่มก้อนสะอื้นของตัวเองก่อนที่จะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง ก่อนจะสำทับตอนท้ายด้วยว่า

“ ฉันโกรธจริงๆ นะเทียน ไม่เคยมีใครกล้าว่าฉันอย่างนี้มาก่อน ”

“ เขาก็ขอโทษแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่พูดกับเขาล่ะ? ”

“ ไม่รู้สิ มันยังไม่อยากพูดด้วย ” หยาดรุ้งบอกตรงๆ

เทียนวรรณเองก็พูดไม่ออก เพราะเรื่องนี้ดันมีชื่อนิรุจน์เข้าไปเกี่ยวข้องด้วย แต่เธอก็เชื่อว่าหยาดรุ้งไม่เคยมีอะไรเกินเลยกับนิรุจน์ หรือผู้ชายคนไหนแน่ แม้หยาดรุ้งจะมีแฟนมาหลายคน แต่หยาดรุ้งก็คบทีละคน เลิกไปทีละคน ไม่ได้มั่วเปรอะ หรือทำอะไรอย่างที่เขาเรียกกันว่า สะสมแต้มด้วยซ้ำ หยาดรุ้งก็แค่สนุกสนานไปวันๆ แม้จะไปเที่ยวดึกดื่นแค่ไหนก็ไม่เคยมีวันไหนที่หยาดรุ้งจะไม่กลับมานอนที่หอพัก เธอรับรองได้ในข้อนี้

แต่หากจะพิจารณาคำพูดของปฐวี ความจริงมันก็ไม่น่าจะร้ายแรงอะไรนักหรอก มันก็คงเป็นเพราะหยาดรุ้งไปแสดงท่าทางอะไรให้เขาจับได้ว่าดูถูกเขาเหมือนกันละมัง จึงตอกกลับมาอย่างนั้น จะว่าไปหยาดรุ้งก็เล่นงานเขาไปแล้ว ก็น่าจะหายโกรธไปได้แล้วนี่นา ปกติหยาดรุ้งก็เป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว ไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้น ความจริงเรื่องนี้น่าจะเอามาเล่าหัวเราะให้เธอฟังเสียด้วยซ้ำ ที่ซัดปฐวีกลับไปอย่างนั้น แต่นี่เห็นได้ชัดว่าเก็บเอามาโกรธเสียยกใหญ่

เอ ... จะโกรธอย่างเดียวหรือเปล่าก็ไม่รู้สินะ ตอนที่เธอโกรธนิรุจน์มันยังมีอย่างอื่นแฝงไปด้วยเลย จะว่าไปแล้วตอนที่เจอปฐวีก่อนจะกลับหอ เธอบอกเขาว่ารุ้งอยากให้ติวหลักเศรษฐ์ให้ เขายังทำหน้าแปลกๆ แต่กระนั้นก็ยังรับคำ

คู่นี้เขามีอะไรกันหรือเปล่านะ?

ปฐวี กับ หยาดรุ้ง มันจะเป็นไปได้เรอะ?

แต่ตอนเธอกับนิรุจน์ ก็ไม่มีใครเชื่อว่า จะเป็นไปได้เหมือนกันนี่นา

แต่ ...เทียนวรรณคิดเอะใจบางอย่างแต่เมื่อหันไปทางหยาดรุ้ง ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนจะนั่งอ่านหนังสืออย่างตั้งใจแล้ว ก็ไม่กล้าพูด จึงเดินออกจากห้องหยาดรุ้งไปเงียบๆ

พอเทียนวรรณออกไป หยาดรุ้งก็ปิดหนังสือ ถอนใจยาว เธออ่านไม่รู้เรื่องสักนิด

ทำไมไอ้เรื่องบ้าๆ อย่างนี้มันถึงเข้ามาในสมองเธอตอนจะสอบอย่างนี้นะ

หันไปมองมือถือ ที่ปิดเครื่องเอาไว้อยู่อึดใจ ก็หยิบขึ้นมาดู

ไม่ได้รับสายอยู่สิบสาย เบอร์เดียวกับที่เทียนวรรณเขียนให้เธอทั้งนั้น

พอมาเปิดช่องรับข้อความ คำว่า ผมขอโทษ ก็เป็นสิบ

หยาดรุ้งอดจะยิ้ม อารมณ์ดีขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

แต่เมื่อคิดขึ้นว่า ไอ้ของอย่างนี้ ให้ใครทำให้ก็ได้

ก็เลยโยนโทรศัพท์ลงเตียง รวบรวมสมาธิอ่านหนังสือใหม่

ก็ตั้งใจว่าจะเรียนหนังสือ เธอต้องทำได้สิ...

:+:+:+:+:+:

 

๘.

“ วิชานี้เขาลงกันตอนปีสอง ทำไมรุ้งเพิ่งลง ” วิทยาถามตอนพักหลังจากนั่งอธิบายให้หยาดรุ้งฟังอยู่ร่วมสามสิบนาที

“ ลงไปหนแล้ว แต่ติดเอฟ เพิ่งจะมาลงใหม่ ”

“ เอฟ? เป็นไปได้ไง ” เขาถามเหมือนไปเชื่อ

“ ก็ฉันมันโง่นี่ ” หยาดรุ้งตอบแล้วหัวเราะขำตัวเอง

“ รุ้งไม่โง่หรอกน่า แต่สงสัยจะขี้เกียจ ”

หยาดรุ้งหัวเราะชอบใจ ในคำวิจารณ์ของเขา แล้วก็หยุดค้างเมื่อจู่ๆ ปฐวี ก็มานั่งลงข้างๆ เธอ

“ ถึงไหนกันแล้ว ” เขาถามหน้าตาเฉย

“ กฏดีมานด์ซัพพลาย ” วิทยาตอบ

“ โห ตั้งแต่แรกเลยเหรอ ”

“ ไม่ต้องห่วง รุ้งหัวเร็วมาก ” วิทยาพูดยิ้มๆ ลุกขึ้นหยิบหนังสือตัวเอง

“ ตัวจริงมาแล้ว ผมไปนะรุ้ง ”

หยาดรุ้งเม้มปาก มองวิทยาที่เดินไปแล้วหันมาทางปฐวี

“ เล่นอะไรกันเหรอ? ”

ปฐวีสะดุ้ง ตอบว่า

“ เปล่า ”

“ ก็แล้วอยู่ดีๆ วิทย์ถึงได้ลุกไปเฉยอย่างนั้น ”

ปฐวี ลอบถอนหายใจ เมื่อกี้ที่หยาดรุ้ง ถาม เขานึกว่า เธอรู้เรื่องพนันกันเสียอีก

“ ก็ผมจะมาสาย เลยให้วิทย์มาติวให้ก่อนรุ้งจะได้ไม่เสียเวลา ”

“ ฉันไม่ได้ขอให้คุณมาติวให้ฉัน ”

ปฐวีทำหน้าซื่อย้อนว่า

“ อ้าว ... งั้นเทียนก็โกหกผมสิ ว่าคุณอยากให้ผมติวให้ ”

หยาดรุ้งมองหน้าเขา พยักหน้า

“ เอาเถอะ คิดเสียว่าฉันโง่กว่าก็แล้วกัน ถึงนี่แล้วว่าต่อไปเถอะ ”

เธอเลื่อนหนังสือไปให้เขาดูหัวข้อ

“ ยังไม่หายโกรธเหรอรุ้ง ผมขอโทษคุณทั้งคืนแล้วนะ ”

หยาดรุ้งเงียบ

“ ทีรุ้งว่าผม สาดน้ำใส่หน้าผม ผมยังไม่โกรธเลย ”

“ นายโกรธสิ ไม่งั้นจะด่าฉันกลับอย่างนั้นเหรอ? ”

“ ถ้างั้นผมก็พูดไม่ผิดสิที่คิดว่ารุ้งกล่าวหาว่าผมกับริสามีเซ็กส์กัน ”

หยาดรุ้งหน้าแดง ที่เขาพูดออกมาตรงๆ

“ ฉันไม่ได้พูดสักคำ ”

“ แค่มองตาผมก็รู้แล้วว่ารุ้งคิดอะไร ”

“ เก่ง ” หยาดรุ้งประชด เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ในเมื่อเขาพูดถูกจริงๆ

“ ก็นับถือตัวเองอยู่เหมือนกัน ทำไมไปอ่านใจรุ้งได้ถูกอย่างนั้น ”

ฟังเขาพูดอย่างนั้น หยาดรุ้งก็อดไม่ได้

“ ตาย ... ทำไมหลงตัวเองอย่างนี้ ฉันนึกว่าจะมีแต่ฉันเสียอีก ”

“ เจอคู่แข่งแล้ว ไม่รู้ตัวเหรอ ”

“ ไม่ต้องพูดมาก เสียเวลาเข้าเรื่องได้แล้ว ”

ปฐวียิ้ม เพราะรู้ว่าหยาดรุ้ง หายโกรธแล้ว เขาอธิบายเรื่องที่เธอไม่เข้าใจให้ฟังอย่างอดทน แต่สิ่งที่หยาด

รุ้งติด ไม่เข้าใจกลับเป็นเรื่องง่าย ๆ ทฤษฎีราคา ทำไมเส้นอุปสงค์และอุปทานทอดขึ้นทอดลงอย่างนั้น เขาต้องย้อนไปอธิบายด้วยการพล็อตกราฟให้ดูที่ละขั้นๆ เธอก็ยิ่งงงไปใหญ่ จนเขาเผลอเอ่ยปากว่า

“ รุ้งไม่เคยเรียนเรื่องพล็อตกราฟเหรอ ? ”

“ เรียน... แต่ฉันลอกเพื่อนเลยจบม.หก มา ”

“ อย่าอารมณ์เสียสิ ”

“ ก็มาว่าฉันโง่ทำไม ”

“ ผมไม่ได้พูดสักคำ ”

“ แค่มองตาก็รู้แล้วว่านายคิดยังไง ”

ปฐวีกลั้นยิ้ม ก่อนจะพูดเลียนเธอว่า

“ เก่ง ”

“ ก็ธรรมดาในเมื่อ ... ” หยาดรุ้งชะงัก เมื่อเห็นประกายตาวะวับของอีกฝ่าย เปลี่ยนคำพูดว่า

“ ถ้านายอธิยายให้ฉันเข้าใจไม่ได้ แสดงว่านายโง่กว่าฉัน ”

“ อ้าว พูดอย่างนี้ผมก็ต้องถวายหัวเลยสิ ”

ทั้งคู่อยู่ที่ห้องสมุดจนกระทั่งถึงเวลาปิด เดินลงมา ปฐวีก็ถามว่า

“ หิวไหมรุ้ง ”

“ ไม่ ”

“ ผมหิว ”

“ ฉันจะกลับ ”

“ อ้าว ! ไม่เลี้ยงตอบแทนหน่อยเหรอ? ”

“ เอาไว้ผ่านเสียก่อนค่อยเลี้ยง ”

“ เหนียวจัง ผมเลี้ยงเองก็ได้ ไปกินไก่ทอดหน้ามหา ' ลัยกัน ”

“ ฉันไม่ชอบกินไก่ ”

“ เสียดาย เจ้านี้เขาคัดเอาแต่ไก่พรมจรรย์มาทอดทั้งนั้นเลยนะ ”

หยาดรุ้งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ ต้องรีบกลับไปอ่านหนังสือพรุ่งนี้มีสอบ ”

“ ตามใจ ผมไปกินกับคนอื่นก็อย่างอนล่ะ ผมชวนคุณก่อนแล้ว ”

“ ไปไกลๆ เลยไป๊ !” เธอไล่ส่ง

*****

ความสดชื่นและอารมณ์ดีของหยาดรุ้งแสดงออกมาให้เทียนวรรณเห็นอย่างได้ชัด เรื่องที่หยาดรุ้งคุยติดปากกลายเป็นเรื่องของปฐวี ซึ่งทั้งคู่ดูเหมือนจะสนิทสนมกันมากขึ้น อาทิตย์ที่แล้วปฐวีติวหลักเศรษฐ์ให้หยาดรุ้ง อาทิตย์นี้กลายเป็นหยาดรุ้งติวภาษาอังกฤษให้ปฐวี ยิ่งหยาดรุ้งคุยเรื่องปฐวีให้ฟัง มากขึ้น เทียนวรรณก็ยิ่งสงสัย จนอดไม่ได้ที่จะพูดในสิ่งที่เธอเก็บเอาไว้

“ รุ้งจำวันที่ไปเอารายงานที่ห้องรุจน์ได้ไหม? ”

“ ทำไม? ”

“ คือฉันสงสัยน่ะ แต่เก็บเอาไว้ไม่ได้คุยกับรุ้ง แต่ ...แค่เพียงสงสัยเท่านั้นนะ ”

“ อะไรล่ะเทียน ดูอ้ำอึ้งจัง ” หยาดรุ้งถามขำๆ เธอกำลังตัดเล็บให้ตัวเอง

“ รุ้งสงสัยไหมทำไม ช่วงนี้ปฐวีเขามาตามติดรุ้งจัง ”

“ ก็เพิ่งอาทิตย์เดียวที่มาติวให้นี่เอง สงสัยอะไรเหรอ? ”

“ ก็ ...เห็นสนิมสนมกันเร็ว ปกติปฐวีเขาไม่เป็นแบบนี้ ”

“ ไม่เป็นแบบนี้? ทำไมตอนจีบเทียนเขาเป็นแบบไหนเหรอ? ” หยาดรุ้งเลิกคิ้วแกล้งถามล้อๆ

“ พูดเป็นเล่น ”

“ รึกลัวว่า รุ้งจะตกหลุมรักเขา ”

“ ก็ใช่น่ะสิ ” เทียนวรรณประชด

“ แล้วไม่ดีเหรอ? ” หยาดรุ้งย้อน เล่นเอาเทียนวรรณตาโต

“ รักจริงเหรอรุ้ง ”

หยาดรุ้งยักไหล่

“ ไม่รู้สิ ยังไม่สำรวจหัวใจตัวเอง ว่าแต่ไอ้ที่ว่าสงสัยอยุ่ตอนแรกน่ะ เกี่ยวอะไรกับฉันหรือวีเหรอ? ”

เทียนวรรณชั่งใจอยู่นิดก่อนที่จะบอกว่า

“ บอกก่อนนะว่าแค่สงสัย ”

“ เออ ก็บอกมาสิว่าสงสัยอะไร? ”

“ วันที่ไปรับรายงานกับรุ้ง เทียนเห็นที่แก้วเชมเปญใบนั้น มีเงินวางอยู่ ไม่รู้ว่า พวกนั้นเขาเล่นพนันอะไรกันหรือเปล่า? ”

หยาดรุ้งก้มหน้าตะไบเล็บ ตอบเหมือนไม่สนใจว่า

“ คงไม่เกี่ยวอะไรกับรุ้งหรอกมัง วีเขาก็มีริสาอยู่แล้ว แค่ติวให้กันเฉยๆ ศุกร์นี้เขาก็สอบแล้ว ก็หายกันกับ ที่เขาติวหลักเศรษฐ์ให้รุ้ง ความจริงเรื่องติวเทียนก็เป็นคนบอกเขาเองนี่นา เขาไม่ได้เสนอตัวสักหน่อย ”

“ ก็อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ เพียงแต่เทียนไม่ชอบเรื่องแบบนี้ เลยสงสัยไปใหญ่ ”

“ ทำไมไม่ถามรุจน์เขาล่ะ? ”

“ ก็กะว่าคุยกับรุ้งก่อน หากรุ้งสงสัยเหมือนกัน ก็จะไปถาม ”

“ อย่าเลย รุ้งไม่สนใจหรอก บอกแล้วไง เทอมนี้จะตั้งใจเรียนไม่สนใจใครหรอก ”

“ ถ้ารุ้งไม่สนใจ ก็แล้วไป คิดไปก็ไม่น่าจะมีอะไรเหมือนกันเพราะวีไม่น่าจะเป็นคนแบบนั้น ”

*****

แม้จะ้บอกว่าไม่สนใจ แต่คืนนั้น หยาดรุ้งนอนไม่หลับ

เธอรู้จักปฐวีตอนคบเป็นแฟนกับนิรุจน์ ท่าทางเขาก็เฉยๆ สุภาพ ไม่ค่อยสุงสิง แต่เธอก็รู้ว่าเขาชอบเทียนวรรณ ตอนที่เธออยากจะคืนดีกับนิรุจน์ยังบอกให้เขาไปจีบเทียนวรรณให้ได้ เขาก็เพียงแต่ยิ้ม มองหน้าเธอเฉยๆ ไม่พูด แต่เธอจดจำสายตานั้นได้ เพราะมันเหมือนจะ สมเพชเธอ ความเป็นคนที่หยิ่งในตัวเอง ทำให้เธอโกรธแต่ก็เก็บมันเอาไว้ นิสัยของหยาดรุ้งหากไม่ชอบใครก็จะไม่สนใจ และหากมีใครไม่ชอบเธอ เธอก็ไม่ไปยุ่งเกี่ยวด้วย เรียกได้ว่าทางใครทางมัน มหาวิทยาลัยออกกว้างขวาง จะมาสนใจทำไมกับคนๆ หนึ่งที่ไม่ชอบหน้าเธอ เวลาผ่านไปเธอก็ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยโกรธเขา จะมาอีกทีก็ตอนเรื่องรายงานนี่แหละ แล้วทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วเพียงชั่วอาทิตย์เดียว

ความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา มันจะเปลี่ยนเร็วอย่างนี้เชียวเหรอ

รึเป็นเพราะว่าเธอเองก็ชอบคนง่ายอยู่แล้ว

ตัวเขาเองล่ะมีความรู้สึกอย่างไรกับเธอจริงๆ

มันจะเป็นอย่างที่เทียนวรรณสงสัยไหมนะ?

แต่มันไม่น่าจะเป็นไปได้ ...เพราะหากจะคิดทบทวนเรื่องราวมันก็เริ่มตั้งแต่เรื่องรายงาน มันก็ไม่น่าใช่ เขาคงไม่คิดจะทำเรื่องอย่างนี้เพื่อมาใกล้ชิดกับเธอ ท่าทางเขาเองก็โกรธด้วยซ้ำที่ไปว่าเขา

เรื่องติวหนังสือ ก็เป็นความคิดของเธอและเทียนวรรณอยู่แล้วที่อยากจะให้เขาติวให้ และยังมีเหตุที่เธอทะเลาะกับเขาก่อนที่เทียนวรรณจะบอกเขาด้วยซ้ำ แล้วเรื่องที่เขาโทรมาขอโทษมันก็เป็นเรื่องธรรมดา เพราะเขาก็คงรู้ตัวว่า ไม่สมควรพูดอย่างนั้น

และเรื่องติวภาษาอังกฤษให้เขา ก็เป็นเธอเสนอให้เอง ปฐวี ไม่ได้เอ่ยปากสักคำ ตอนนั้นเขายังย้อนเลยว่า

“ คุณนะเหรอจะติวให้ผม ”

“ ก็งั้นสิ ฉันไม่ชอบติดค้างบุญคุณใครลงวิชาอะไรที่คณะฉันหรือเปล่า? ”

“ เอาเป็นว่าคุณเก่งอะไรที่สุดดีกว่า ”

“ ฉันเก่งภาษาอังกฤษได้เอ ทุกวิชา ” หยาดรุ้งตอบหยิ่งๆ เพราะมันเป็นความจริง

“ งั้นเอาภาษาอังกฤษก็ได้ ” เขาตอบยิ้มๆ

ดูทุกอย่างแล้ว ไม่มีอะไรที่เขาจะเป็นคนเดินเข้ามาหาเธอด้วยตัวเองจริงๆ สักครั้ง

แม้จะรู้ว่ากลุ่มนี้เขาชอบเล่นพนันกันแบบนี้ แต่เมื่อคิดทุกอย่างถี่ถ้วนแล้ว หยาดรุ้งก็ไม่คิดว่า ตัวเองจะกลายเป็นเป้า อีกอย่างเธอก็คิดว่า หลังจากการติวเสร็จสิ้นไปแล้ว เธอกับเขาก็คงไม่มีเรื่องจะพูดคุยกันอีก จึงนอนหลับด้วยความสบายใจขึ้น

:+:+:+:+:+:

ก่อนหน้า         ต่อไป

ฟีลิปดา
๒๙ มีนาคม ๒๕๔๙

©ลิขสิทธิ์ตามกฏหมายโดยฟีลิปดา

philipda@forwriter.com