เสรีภาพในโลกอินเตอร์เน็ต และ หนังสือเดียวดายหลังแป้นพิมพ์
หลังเมื่อคืนนั่งสัปหงกพิมพ์เรื่องสั้น "นักเขียนนิยายกับนายพราน" เพราะเกิดอาการคลุ้มคลั่งทางสมองอย่างรุนแรง วันนี้จึงได้นำเรื่องสั้นที่ว่ามาลงไว้แล้วที่ห้องวิจารณ์งานเขียน ใครผ่านไปผ่านมาเจอก็เรียนเชิญให้เข้าไปบอกหน่อยเถอะว่าตกลงมันดีหรือไม่ดีกันแน่
ปกติผมไม่ค่อยขอร้องให้ใครเขาอ่านงานของตัวเองหรอกนะครับ แต่แล้วทำไมวันนี้ผมถึงนึกบ้าๆ เรียกร้องให้คนสนใจเหมือนเด็กขาดความอบอุ่นจัง
ผมก็ไม่รู้ครับ คงเพราะเลือดลมไหลเวียนผิดปกติ ไม่ก็หิวมากจนตาลายล่ะมั้ง เลยเพ้อเจ้ออะไรที่มันไม่ค่อยใช่ตัวเองออกมา
แต่ผมก็มาคิดอีกทีหนึ่งว่า นี่ไม่ใช่ตัวตนจริงๆของเราหรอกหรือ ในเมื่อมนุษย์ต้องการความยอมรับจากผู้อื่น ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของสังคม
และเมื่อเข้ามาในเว็บบอร์ด หรือโลกอินเตอร์เน็ตแล้ว ผม็ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของสังคมแห่งนี้ด้วยไม่ใช่หรือ
ใช่ไม่ใช่ไม่รู้ล่ะครับ แต่ทุกวันนี้ มันกลืนไปแล้ว และผมก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลีกหนีสังคมนี้ไปทำไม ก็ในเมื่อผมเห็นข้อดีของที่นี่มากมาย จนแทบจะเจียระไนไม่หมด
โลกบนเน็ตนี่ดีนะครับ ข้อดีแรกๆที่ผมคิดถึง คือความเป็นเสรี ความอิสระที่เราไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ต้องกังวลใจ และสามารถสร้างตัวตนที่เราอยากให้เป็นขึ้นมาได้ ผู้ใหญ่ เด็ก หรือคนจนคนรวย ล้วนแล้วแต่สามารถเปล่งเสียงของตนออกมาได้
หรือแม้กระทั่งความรู้ เมื่อก่อนเราก็คิดแต่ว่า เด็กต้องไปหาความรู้จากผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่ไม่กล้าจะหาความรู้จากเด็กเพราะอาย
แต่พอเข้ามาสู่โลกนี้แล้ว ความอายที่ว่าก็หายไปหมด ความรู้บนโลกแห่งนี้จึงกลายเป็นความรู้เสรีไปด้วย
แต่อะไรๆที่ได้ชื่อว่าเสรีก็ไม่ได้ดีไปทุกอย่าง
อย่างเช่นความรู้ที่ได้หรือข้อมูลข่าวสารที่รับฟัง ได้อ่าน ได้เห็นมา เราก็ต้องกรองแล้วกรองอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อแยกข้อเท็จจริงและข้อคิดเห็นออกจากกัน
แต่น้อยครับที่ใครหลายคนจะกรอง
เพราะอินเตอร์เน๊ตมันว่องไว ปรู๊ดปร๊าดฉับไว ก็เลยทำให้คนใจร้อนตาม
พอใจร้อน ไม่นิ่งฟัง สุดท้ายก็ได้แต่กลายเป็นเครื่องมือของใครสักคนที่นั่งหัวเราะหึหึอยู่ข้างหลังว่า สามารถปั่นหัวคนในประเทศนี้ปั่นหัวคนในโลกนี้ได้
ดังนั้น กระแสต่างๆที่เกิดในโลกปัจจุบันนี้ เราต้องคิด ต้องพิจารณากันให้ดี เพราะเรื่องผิดอาจกลายเป็นถูก และเรื่องถูกอาจกลายเป็นผิดได้ตลอดเวลา
ระวังครับ ต้องรู้จักระวังความคิดของตัวเอง
นี่คือข้อแรกๆที่ควรรู้ไว้เมื่อเข้ามาเล่นกับโลกแห่งเสรีภาพอย่างนี้
แล้วผมมาพูดถึงเสรีภาพบนโลกอินเตอร์เน็ตทำไมกัน ทั้งที่ความจริงแล้ว ผมจะเขียนเรื่องเกี่ยวกับหนังสือต่างหาก
แต่ถ้าจะว่าไม่เกี่ยวเลยก็คงไม่ได้ เพราะผมได้อ่านหนังสือเล่มนี้ก็เพราะมิตรภาพบนโลกอินเตอร์เน็ต
สิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกที แค่เรามองเห็นครับ
ต่อกันที่หนังสือเลยดีกว่า เมื่อคืนประมาณตอนตีหนึ่ง ผมอ่านหนังสือเรื่อง เดียวดายหลังแป้นพิมพ์ จะเรียกว่าเป็นหนังสือรวมประสบการณ์ของเหล่านักเขียนเรื่องสั้นไทยก็ว่าได้ แต่พออ่านไปดีๆ ก็จะพบว่า นักเขียนเหล่านั้นจะแสดงเรื่องของตนออกมาในรูปแบบเรื่องสั้นอีกทีหนึ่ง
อ่านไปก็ซาบซึ้งกับอรรถรสของภาษาไปครับ เพราะภาษาดี สมกับที่เป็นนักเขียนรุ่นเก่า
เช่นเรื่อง คาเฟ่คนใบ้ (จำผิดหรือเปล่า ไม่แน่ใจนะครับ) สามารถเขียนออกมาได้ค่อนข้างจะดี และชัดเจน พร้อมกันนั้นก็เห็นวิถีของนักเขียนที่เขียนเรื่องนี้ด้วย
ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ใกล้หนังสือเสียด้วย ผมเลยเอาตัวอย่างมาให้ดูไม่ได้
แต่เรื่องนี้ดีจริงๆ ผมรับรองอีกทีหนึ่ง
ทว่า ถึงจะดียังไง ผมก็ต้องบอกไว้ก่อนว่า ของทุกอย่างล้วนแล้วแต่มีสองด้าน สองคม เหมือนอินเตอร์เน็ตนั่นแหละครับที่มีทั้งเรื่องดีและเรื่องร้าย
สำหรับหนนังสือเรื่องนี้ เรื่องดีก็มีอยู่และเรื่องร้ายก็มีด้วย
เรื่องร้ายของหนังสือเล่มนี้คือ เรื่องราวในหนังสือนั้นช่างหดหู่ อ่านแล้วอารมณ์เศร้าหมองขึ้นมาทันตา
อ่านแล้วนึกสงสารนักเขียนเมืองไทยยังไงก็ไม่รู้
แล้วก็พาลไม่อยากจะเป็นนักเขียนอีกต่อไปแล้วเสียอย่างนั้น
ดังนั้น หากใครจะอ่านเล่น ผมขอรับรองหนังสือเล่มนี้ว่ามีคุณค่ามาก
แต่ถ้าใครที่มีไฟอยากเป็นนักเขียนอยู่ล่ะก็ ผมไม่แนะนำให้อ่านเล่มนี้ครับ
เพราะผมกลัวว่า ไฟฝันของคุณจะมอดดับหลังอ่านจบ
เมื่อคืนนี้ผมก็เป็นอย่างนั้นแหละครับ เกือบไม่แน่ใจแล้วว่าจะเป็นนักเขียนดีไหมตู
ก็เลยสติแตกบ้าคลั่ง รีบพิมพ์เรื่องสั้นเรื่อง นักเขียนนิยายกับนายพรานออกมา คล้ายกับว่าต้องการจะพิสูจน์อะไรบางอย่าง
ผลการพิสูจน์ยังไม่แน่ชัด ผมยังตอบตัวเองไม่ได้
ดีไม่ดีผมอ่ฃาจหายไปเฉยๆก็ได้นะครับ
ง่า....
ปล. ตั้งกระทู้ทุกวันอย่างนี้เบื่อกันรึเปล่าครับ เบื่อก็ทนเอานะรับ เพราะผมตั้งใจแล้วว่าจะฝึกฝนการเขียนและความคิดด้วยการเขียนในลักษณะนี้
ไปครับ
