สุดยอดครับ...ปู่ตุ่น และหนังสือ boy ของ โรอัลด์ ดาห์ล

ปู่ตุ่นเป็นหมาครับ หมาที่มีอายุจนครบรอบวงจรชีวิตหมา

โดยปกติแล้ว หมาจะมีอายุอยู่ที่ประมาณ 10 - 15 ปี ปู่ตุ๋นมีอายุอยู่ถึง 15 ปี

เขาว่า หนึ่งปีของหมา เท่ากับเจ็ดปีของคน

15 X 7 = 105 ...105 ปี

ปู่ตุ่นอายุยืนขนาดนี้เชียวหรือ

วันนี้เป็นวันอะไรไม่ทราบครับ แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่วันครบรอบวันตายของปู่ตุ่น (หรือใช่...ผมเองก็จำไม่ค่อยจะได้แล้วสิ) เอาเป็นว่า วันนี้เป็นวันอีกวันหนึ่ง เป็นวันเกิดเพื่อนผม และเป็นวันที่ผมอ่านหนังสือจนจบสองเล่มในเวลาสี่ชั่วโมง ดังนั้นผมเลยดีใจ และอยู่ๆก็คิดไปถึงปู่ตุ่นอย่างไม่มีเหตุผล

เราเจอกันครั้งแรกเมื่อตอนที่ผมย้ายมาอยู่เชียงรายครับ หักลบกันแล้ว ตอนที่เจอกัน ปู่ตุ่นน่าจะมีอายุประมาณ 7-8 ขวบหมา ก็ราวๆ 50 กว่าขวบคน หมาอายุ7-8ขวบนี่ไม่ใช่เล่นๆนะครับ ถือว่าแก่มากเลยทีเดียว แต่ความแก่นั้นเป็นเพียงตัวเลขกับสภาพร่างกายตามรหัสดีเอ็นเอเท่านั้นแหละครับ เพราะเท่าที่ผมดูจากปู่ตุ่นแล้ว ปู่ตุ่นก็ดูเป็นหมาแจ่มใส หรือถ้าเรียกเป็นภาษาคนอย่างเราๆก็ต้องบอกว่า ปู่ตุ่นดูเป็นหมาอ่อนกว่าวัย เป็นหมาหน้าเด็กทำนองนั้น ทั้งที่ปู่ตุ่นไม่เคยใช้ครีมหน้าเด้งหรือโฟมล้างหน้าแบบไม่มีฟองชนิดใด เวลาปู่ตุ่นออกตากแดด ปู่ตุ่นก็ไม่เคยทาครีมกันแดดเลยสักครั้ง น่าอิจฉาจังครับ

ปู่ตุ่นเป็นหมาไทยพันธุ์ทางแท้ๆ ตัวเล็กๆ มีขนยาวๆเยอะๆ ขนของปู่ออกไปทางสีขาว และมีเปื้อนสีน้ำตาลในหลายแห่งคุณยายผมเล่าให้ฟังว่า ปู่เป็นลูกหมาเร่ร่อน แล้ววันหนึ่ง ปู่ตุ่นเจอคุณยายผมเข้า ปู่ก็มาหาคุณยาย ให้คุณยายลูบหัวแบบลูกหมาขี้ประจบ แล้วก็ตามคุณยายมาอยู่ที่บ้านด้วย คุณยายผมท่านก็เลี้ยงคุณปู่ด้วยข้าวและกับข้าวแบบที่คนกินนั่นแหละครับ วันไหนพิเศษหน่อยก็จะมีกระดูกหมูให้ปู่ตุ่นได้แทะเล่นเป็นอาหารเสริม ปู่ตุ่นไม่เคยเรื่องมากกับคุณยายเลยครับ บอกให้นั่งก็นั่ง สั่งให้นอนก็นอน พอถึงเวลากิน มีอะไรก็กินอย่างนั้น ไม่เคยทำหน้าเชิดเมินใส่ว่าไม่กินแบบหมาฝรั่งบางตัว

ถ้าปู่ตุ่นจะมีนิสัยเสียอยู่บ้างก็คงเสียตรงนิสัยชอบกินไอติม และคนที่ทำใหปู่ตุ่นเสียนิสัยก็คงเป็นผม ปู่ตุ่นชอบกินไอติมครับ ชอบมากๆเลยด้วย แต่ถ้าไม่มีไอติม ปู่ตุ่นก็จะขอกินน้ำแข็งไสแทน หรือถ้าไม่มีอะไรให้กินเลย ปู่ตุ่นก็ขอกินน้ำแข็งหลอดก็ได้ ดังนั้น วันไหนที่ผมซื้อไอติมมา ผมก็จะกินครึ่งหนึ่ง แล้วแบ่งให้ปู่ตุ่นครึ่งหนึ่ง ปู่ตุ่นจะชอบมาก พอกินเสร็จแล้วปู่ตุ่นก็จะเดินมาใกล้ๆ ให้ผมลูบหัวสองสามที แล้วปู่ตุ่นก็จะเดินจากไป ไปนอนในที่ของปู่

ผมกับปู่ตุ่นสนิทสนมกันมากเมื่อตอนอยู่บ้านใหญ่(คืออยู่กับครอบครัวใหญ่ที่มีตายายอยู่ด้วย) แต่เมื่อผมย้ายบ้าน คุณแม่ผมก็ขอปู่ตุ่นไปอยู่ด้วย เพื่อจะได้ให้ปู่ตุ่นเฝ้าบ้าน

ปู่ตุ่นไม่เคยย้ายบ้านหรอกครับ ถ้าไม่นับเมื่อคราวเป็นหมาเร่ร่อน ครั้งนี้ถือว่าเป็นครั้งแรกของปู่ตุ่นที่ต้องออกเดินทางและเป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ปู่ตุ่นถูกใส่ปลอกคอล่ามโซ่ไว้

ผมอยากบอกปู่ตุ่นจังเลยครับว่าพวกเราหวังดี กลัวว่าปู่ตุ่นจะหลุด วิ่งไปกลางถนนหลวง แล้วรถจะสอยเอา หมาไทยตัวเล็กๆอย่างปู่ คนเขามองไม่ค่อยเห็นหรอกครับ ขนาดคนด้วยกัน บางทีเขายังไม่เห็นเลย

แต่ปู่ตุ่นก็ยังคงเป็นหมา เมื่อถึงฤดูกาลติดสัตว์ คุณปู่ก็เริ่มออกอาการหงุดหงิด แต่หงุดหงิดได้แค่พักเดียวเท่านั้นแหละครับ พอถูกดุก็ทำหน้าจ๋อย แต่ใครจะไปรู้ล่ะครับว่าหน้าจ๋อยของปู่จะเป็นแผนการอันล้ำลึก

พอแม่ผมเผลอเปิดประตูรั้ว ปู่ตุ่นที่รอจังหวะอยู่แล้วก็กระชากเชือกที่ล่ามไว้จนหลุด แล้ววิ่งหนีออกจากบ้าน

เป็นการวิ่งหนีออกจากบ้านที่อุกอาจมากเลยครับปู่

แล้วคืนนั้นปู่ตุ่นก็ทำให้ พ่อ แม่ และผมเหนื่อยกับการไล่ล่า ที่สุดท้ายก็ได้แต่คว้าน้ำเหลว กระทั่งอีกสามวันต่อมา มีคนจับปู่ตุ่นมาให้ได้นั่นแหละครับ คุณปู่กลับมาก็ตัวมอมแมมไปหมด ผมต้องจัดการอาบน้ำอาบท่าให้ปู่ตุ่นเป็นการใหญ่

และหลังจากนั้น ปู่ตุ่นก็ไม่ได้หนีออกจากบ้านอีก

ปุ่ตุ่นสร้างวีรกรรมเอาไว้อีกราวๆสองครั้งล่ะมั้งครับ ทั้งสองครั้ง ปู่ตุ่นได้แสดงความอัจฉริยะของปู่ให้ทุกคนได้เห็น ปู่ไล่ขโมยไปครั้งหนึ่ง และทำให้พ่อผมเกือบจับขโมยได้ครั้งหนึ่ง ปู่เก่งจังครับ

แต่แล้ว ผมก็ต้องย้ายบ้านอีกครั้ง ผมพาปู่กลับไปหาคุณยาย เพราะที่บ้านใหม่ของผมไม่มีที่จะเลี้ยงปู่ ปู่ตัวเล็กครับ ที่หลับที่นอนของปู่ไม่มากมาย แต่ปู่ก็ต้องการที่ออกกำลังกายด้วย ผมไม่อาจพาปู่ให้มาอยู่ในที่แคบๆได้หรอกครับ กลัวปู่จะเครียด

แล้วผมก็ไปเรียน ตอนนั้นผมเข้าม.1แล้ว ผมเรียนหนักขึ้น และไม่ได้ไปหาปู่ตุ่นบ่อยๆ

วันหนึ่ง ผมไปบ้านใหญ่ ปู่ตุ่นดีใจวิ่งมาหาผม ขอโทษครับ ผมไม่ได้เอาไอติมมาให้ปู่กิน ผมนี่แย่จัง ผมเลยตั้งใจว่า ครั้งต่อไป ผมจะเอาไอติมมาให้ปู่กิน

แต่ปู่ก็ไม่ได้กินไอติมจากผมอีกแหละ เพราะผมไปหาปู่อีกที ปู่ก็นอนตัวแข็งอยู่ในโรงสี นอนบนกระสอบสีน้ำตาล สงบมากๆ เหมือนกับว่า แค่นอนตื่นสายแค่นั้นเอง

แต่ผมรู้ครับ ว่ามันไม่ใช่การนอนตื่นสายธรรมดา...

คุณยายผมบอกว่า จะเอาปู่ไปไว้ที่สวน ตรงจุดที่ปู่ชอบไปเล่นน้ำ ผมว่า ก็ดีเหมือนกันนะครับ ปู่จะได้ไม่ร้อน และได้ลงเล่นน้ำทุกครั้งที่อยากเล่น ทีนี้ไม่มีใครห้ามปู่แล้วล่ะครับ

ถ้าจะให้ผมนึกย้อนไปในช่วงวัยเด็กระหว่าง ป.4 - ป.6 แล้วล่ะก็ ภาพชีวิตของผมจะมีภาพปู่ตุ่นแฝงตัวอยู่ด้วยเสมอแหละครับ บางที ปู่ตุ่นก็แอบอยู่ข้างหลังผมตอนผมเล่นซ่อนหา บางทีปู่ตุ่นก็ว่ายน้ำอยู่ในสระตอนที่ผมไปเล่นน้ำ บางที ปู่ตุ่นก็ทำตัวเป็นหัวหน้าแก๊งรถซิ่งตอนที่ผมปั่นจักรยานแข่งกับพี่ๆน้องๆ ปู่ตุ่นไม่เคยหายไปไหนไกลจากผมเลยครับ ผมจำปู่ได้เสมอ

แล้วปู่จะจำผมได้รึเปล่าเนี่ยะ

วันนี้มาเล่าถึงหนังสือดีกว่าครับ หนังสือที่ผมจะเล่าถึงในวันนี้คือหนังสือเรื่อง เด็กชายโรอัลด์ ดาห์ล ของ โรอัลด์ ดาห์ล แปลโดยคุณ สาลินี คำฉันท์ สนพ.ผีเสื้อครับ

หนังสือเล่มนี้เป็นการเล่าเรื่องราวในวัยเด็กของนักเขียนคนนี้ เขาได้ชื่อว่าเป็นนักเขียนที่มีคนชื่นชอบมากทั่วโลก เป็นคนที่นักอ่านทั้งเด็กและผู้ใหญ่ล้วนจดจำ ผลงานของเขาเช่น ชาร์ลีกับโรงงานช็อคโกแลต วางไม่ลง นิ้ววิเศษ ซื่อบื้อ ฯลฯ

ผมชอบหนังสือเล่มนี้มาก เพราะเป็นหนังสือที่เปิดปูมความคิดของโรอัลด์ ดาห์ลเกือบทั้งหมด ในวัยเด็ก เขาต้องตกอยู่ในสภาพน่ากดดันมากมายจากทางโรงเรียนและครูผู้สอน ซึ่งนั่นทำให้เขาไม่มีความสุขนัก แต่วัยเด็กที่ปราศจากความสุขนี้เอง ทำให้เขามีเรื่องราวมากมายมาเล่ามาเขียน เขาเขียนงานจวบจนช่วงสุดท้ายของชีวิต

แต่หนังสือเล่มนี้ไม่ได้บอกไว้หรอกนะครับ หนังสือเล่มนี้บอกแต่ช่วงชีวิตวัยเด็กของเขาเท่านั้น

ผมยอมรับครับว่า ผมเองก็อยากจะเขียนหนังสือได้เก่งๆแบบนี้บ้าง แต่ในเมื่อผมไม่ได้เกิดมามีชีวิตในแบบเขา ผมก็ต้องศึกษาชีวิตของเขาล่ะครับ ว่าพื้นฐานเขาเป็นอย่างไร และคิดอะไร เพราะเมื่อได้เรียนรู้แม้จะแค่จากการอ่าน เราก็สามารถนำมาประยุกต์ใช้กับเราได้อย่างเหมาะสม

จริงไหมครับ เนอะ

http://forwriter.com/mysite/forwriter.com/webboard/question.asp?QID=1036

:ไนติงเกล:

ก่อนหน้า                  ต่อไป