ละเลย... ความสุขของกะทิ

วันนี้ผทเกิดอารมณ์บ้าขึ้นมาอีกแล้วครับ อยากจะเขียนอะไรที่ดุมีสาระกับเขาบ้างแต่คิดว่าควงทำไม่ได้ ดังนั้น ก็อย่าเขียนเลยแล้วกัน ฮ่า ฮ่า

เอ้าๆๆ เปลี่ยนใจแล้ว(ใจง่ายมาก) เขียนสักนิดสักหน่อยก็ยังดี เอ...ว่าแต่วันนี้จะเขียนเรื่องอะไรดีล่ะ อืม...เอาเรื่อง ละเลยดีไหม

ละเลย ถ้าเกิดว่าวันไหนมีกฏหมายออกมาว่า ห้ามละเลยสิ่งต่างๆ ผมคงโดนจับขังคุกเป็นคนแรกๆ เพราะผมเป็นคนที่ชอบละเลยใคร และอะไร อยู่เสมอ พูดง่ายๆ ไม่ค่อยสนใจใคร/อะไร เท่าไหร่นั่นเอง

การละเลยเป็นสิ่งที่ไม่ดีครับ อ่ะ ข้อนี้ยืนยันว่าไม่ดี เพราะการละเลยมีสาเหตุมาจากการไม่เอาใจใส่ เมื่อคนเราไม่เอาใจใส่อะไรมากๆ(สักอย่างหนึ่ง) เราก็จะไม่สนใจกับสิ่งๆนั้น ทำให้สิ่งๆนั้นแย่ลง เช่น หากนักเรียนไม่เอาใจใส่การทำการบ้าน การบ้านที่จะเอาไปส่งครูก็ห่วย ครูก็เลยต้องนั่งตรวจการบ้านห่วยๆแล้วก็ให้คะแนนห่วยๆ เกรดเลยออกมาห่วยๆ สุดท้ายเลยโดนหวดๆ(อ่ะ คำนี้ไม่คล้องเท่าไหร่ ไม่เป็นไร) หรืออย่างถ้าทำงานล่ะก็ หากไม่เอาใจใส่การงาน งานที่ทำอยู่ก็คุณภาพแย่ พอคุณภาพแย่ปุ๊บ เจ้านาย(และลูกค้า)ก็จะบ่นว่าคุณน่ะแย่ สุดท้ายคุณก็เลยแย่จริงๆเพราะเจ๊งหรือถูกไล่ออก หรือ(หรือเยอะจริงเว้ย) การไม่เอาใจใส่อารมณ์ อย่างเวลาที่เราทำให้ใครโกรธสักคน เราก็บอกว่า ไม่เป็นไรหรอก รอก่อน เดี๋ยวค่อยง้อ แต่พอถึงเวลา จากที่โกรธอยู่นิดๆเมื่อครู่ ก็กลายเป็นโกรธมาก มากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเลยโกรธกันไม่ต้องมองหน้ากันไปเป็นปี (ช่วงเวลานี้ช่างแสนทรมาน)

ดังนั้น เมื่อรู้แล้วว่าการละเลยเป็นสิ่งที่ไม่ดี ไม่ควรปฏิบัติ แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่า เราเริ่มละเลยสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปแล้ว ง่ายๆครับ เราแค่ตอบคำถามต่อไปนี้

- ไม่ให้ความสนใจต่อใคร/อะไรนั้น หรือ ถึงให้ความสนใจ ก็เป็นอันดับท้ายๆเสมอ
- มักจะมีคำพูดหนึ่งติดปากอยุ่บ่อยๆกับใคร/อะไร นั้นว่า รอก่อน/แป๊บ/เดี๋ยว/เดี๋ยวก่อน/(เดี๋ยวก่อนว้อย)/เออ น่า ช่างเหอะ
- รู้สึกเบื่อหน่ายกับการต้องอยู่กับ ใคร/อะไร นั้นนานๆ
- แค่มีคนพูดถึง ใคร/อะไร ก็อยากนอนหรือไม่ก็หาอย่างอื่นทำเป็นการขัดบทสนทนาเมื่อครู่
- สุดท้าย หากละเลยกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง มักจะมีความคิดเป็นประจำอยู่เสมอว่า ทำไมโลกนี้ต้องมีมัน(วะ)

(ออ ลืมบอก หากมีเด็กๆหลงมาอ่าน กรุณาเลี่ยงคำในวงเล็บซะนะครับ แหะ แหะ)

หากตอบคำถามแล้ว มีแนวโน้มว่าคุณกำลังจะละลเยสิ่งใดสิ่งหนึ่งแล้วล่ะก็ ทีนี้ให้สำรวจดูดีๆอีกทีว่า สิ่งที่คุณกำลังจะละเลยนั้นสำคัญต่อคุณหรือไม่ หากสำคัญอย่างเช่น เด็กๆกับการเรียน อย่างนี้ก็ควรที่จะปรับปรุงพฤติกรรม ไม่ให้ละเลยอีกต่อไป แต่ถ้าหากว่าเป็นเพื่อนห่วยๆ หรือแฟนห่วยๆ ก็ให้โละทิ้งไป ไม่ก็เอาไปขายเป็นของมือสองซะ หมดเรื่องกัน

(อ่า... เด็กๆไม่ควรอ่านข้อความข้างบนนะครับ เพราะวันนี้ผมเกิดอาการบ้านิดหน่อย อ่านแล้วอาจบ้าตามได้)

อ้าว...แล้ววิธีการแก้ไขอาการละเลยล่ะ ทำอย่างไรดี ฮ้า เรื่องนี้ผมไม่มีคำตอบครับ เพราะผมเองก็ยังแก้นิสัยตัวเองไม่หายเหมือนกัน

แต่ไม่เป็นไร ผมจะลองหาคำตอบจากบรรดาบุคลที่อยู่รอบตัวผม แล้วประมวลออกมา เผื่อว่าจะเกิดทางสว่างบ้าง

วิธีการแก้นะครับ

1. หาสาเหตุก่อนว่า อะไรที่ทำให้เราเกิดอาการไม่เอาใจใส่ อะไร/ใคร ที่ทำให้เราวอกแวก อย่างเช่นเด็กๆไม่ตั้งใจเรียน สาเหตุที่ไม่ตั้งใจเรียนเป็นเพราะติดเกมส์ ไม่ก็ติดเล่น หรืออย่างนักศึกษาไม่ตั้งใจเรียนเป็นเพราะติดเที่ยว ไม่ก็ติดเอ็ม ติดหญิง/ชาย

2. หาสาเหตุได้แล้ว ก็ให้ลด ละ เลิกครับ ส่วนวิธีการลด ละ เลิกนี้ก็มีหลายระดับให้เลือกเอา เช่นค่อยๆเลิก หรือหักดิบ เป็นต้น

3. เมื่อตัดปัญหาการไม่เอาใจใส่ได้แล้ว อาการละเลยก็จะหายไป หลือแต่อาการเอาใจใส่ ซึ่ง ขั้นนี้ต้องรักษาเอาไว้ให้ดี อย่าให้สูญหายไปอีก

4. แต่บางคนอาจจะทำไม่ได้ ซึ่งถ้าคุณทำไม่ได้เกินสามครั้ง ผมขอแนะนำว่าให้หาผู้ช่วยดีๆสักคนมาเป็นคนคอยควบคุม(เพราะคนเรามักไม่แพ้ใจตัวเองเป็นประจำ) ไม่อย่างนั้น ก็โปรดละเลยข้อแนะนำให้เลิกการไม่เอาใจใส่นี้เสียเถิด เพราะทำไม่สำเร็จหรอก

สรุป สุดท้ายแล้ว...วันนี้ผมเขียนอะไรเนี่ยะ เหอ เหอ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

เอาเป็นว่า พยายามเอาใจใส่กับสิ่งต่างๆที่อยุ่รอบตัวเราหน่อยดีกว่านะครับ เพราะกว่าเราจะรู้ว่า อะไรสำคัญมันก็มักสายเกินไปแล้วน่ะ

วันนี้หาตัวอย่างไม่เจอครับ เลยขอไม่ยกตัวอย่างผลของการละเลยสักวัน เอาเป็นถ้านึกออกแล้วจะมาเสริมแล้วกัน

แล้วก็มาถึงหนังสือที่ผมจะเล่าถึงในวันนี้แล้วกันนะครับ จากสิบหนังสือในดวงใจอีกเช่นเคย แต่เรื่องนี้เป็นในดวงใจของคุณน้องโกธิคซึ่งกำลังตั้งหน้าตั้งตา มุมานะเรียนหนังสืออย่างหนัก(ไหม ตอบหน่อย) ผมก็เลยมาเขียนแทน ไม่ว่ากันนะครับ คุณน้อง

หนังสือในดวงใจเล่มนี้มีชื่อว่า ความสุขของกะทิ อ่ะ เล่มเดียวไม่พอ ผมเพิ่มให้เป็นสองเล่มเลย ตามหาพระจันทร์อีกเล่ม

หนังสือสองเล่มนี้ ผมได้แต่ใดมา...ซื้อมาครับ หลังจากได้รางวัลซีไรท์แล้ว และพอดีว่า ผมเป็นคนออกจะบ้ารางวัล(หมายถึงบ้าหนังสือที่ได้รับรางวัลน่ะ) เลยซื้อมา (แต่แหม ขอนินทาหน่อยเถอะ บางเล่มอ่านแล้วก็เคืองๆเหมือนกันนะ ไม่รู้ได้ราวัลมาได้ไง โวะ เซ็ง) สองเล่มควบเลย แล้วก็ลองอ่าน ก็สนุกดีนะครับ เบาๆดี ไม่เครียด แต่ในความเห็นคนอ่านคนหนึ่ง ผมเห็นว่า เล่มหนึ่ง(ความสุขของกะทิ) ดำเนินเรื่องช้ากว่า เล่มสอง(ตามหาพระจันทร์) แต่เล่มหนึ่งจะให้ปมและอารมณ์ที่อ่อนโยนกว่า น่าสงสารกว่า

ความสุขของกะทิ เป็นการเล่าเรื่องของเด็กหญิงกะทิ ผู้ซึ่งเป็นเด็กกำพร้า แม่ตาย ส่วนพ่อนั้นทิ้งแม่ไปตั้งแต่กะทิยังอยู่ในท้อง แต่ถึงอย่างนั้น กะทิก็ยังเป็นเด็กที่มีความสุข เพราะว่าได้รับความสุขจากคนรอบข้างหลายคน (บอกกับความเป็นเด็กผู้หญิงที่อ่อนโยน) แต่ในขณะที่คนรอบข้างกำลังปกป้องเด็กหญิงจากความเป็นจริงที่เลวร้าย พวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่านั่นจะเป็นการทำให้กะทิอ่อนแอ(อันนี้ความคิดเห็นของผมเองนะ) แต่โชคยังดีครับ ที่กะทิเป็นเด็กที่เข้มแข็งมาก กลาที่จะเผชิญหน้ากับความจริง และในที่สุด พวกผู้ใหญ่ก็ต้องยอมรับว่า เด็กหญิงวัยเก้าขวบอย่างกะทิ สามารถเอาชนะสิ่งที่พวกเขามองว่าเป็นความจริงอันโหดร้ายได้ด้วยความเข้าใจและความรักระหว่างเธอกับแม่ผู้ล่วงลับไปแล้ว

ความสุขของกะทิ...เคยมีกระแสครึกโครมว่าไม่ควรได้รับรางวัลซีไรท์ ถึงขั้นกล่าวว่า เพราะซีไรท์ให้รางวัลเพื่อขายหนังสือ และเน้นกลุ่มผู้บริโภคยุคใหม่

แต่ถึงจะมีกระแสวิพากษ์วิจารณืไปอย่างไรก็แล้วแต่ ก็ไม่กระทบกับผมอยุ่ดี เพราะผมไม่ได้ร่วมเข้าไปตีความกับคำว่ารางวัลซีไรท์ด้วย แต่ผมตีความกับคำว่าหนังสือดีอย่างเดียว เพราะหากอ่านหนังสือเล่มนี้ด้วยใจอันยุติธรรมแล้ว ก็จะบอกได้ว่า ความสุขของกะทิเป็นหนังสือที่ดีเล่มหนึ่ง ส่วนจะเหมาะกับรางวัลอะไร ไม่เหมาะกับรางวัลอะไรนั้น ไม่ต้องไปสนใจหรอกครับ

เพราะบางที ละเลย เรื่องไร้สาระบ้าง ก็น่าจะดี

http://forwriter.com/mysite/forwriter.com/webboard/question.asp?QID=1670

:ไนติงเกล:

ก่อนหน้า                  ต่อไป