ฟีลิปดา
30 ก.ย. 56
เวลา 9:04:12
พิมพ์
แจ้งลบ
ส่งหาเพื่อน |
สวัสดีวันจันทร์ที่ ๓๐ กันยายน ๒๕๕๖
เช้าวันนี้ฝนตกค่ะ ตกปรอยๆ
อากาศเหมาะสำหรับการเขียนนวนิยายเป็นอย่างยิ่ง
ความจริงแล้ว เรื่องของอารมณ์ และบรรยากาศ
ก็มีส่วนสำคัญในการรังสรรค์งานนะคะ
อุ๊ย พี่ฟีใช้คำว่า รังสรรค์ ฮ่าๆๆๆ
สะดุดเลยความคิดเรื่อยเปื่อย ได้ประเด็นขึ้นมาคุยแล้ว ^--^
โดยทั่วไปเวลาจะเขียนนวนิยาย ความคิดของเรา
มักจะออกไปทางหาพล็อต มองทางเดินของเรื่อง
เตรียมเอาไว้แล้วว่าเรื่องหนึ่งๆ ต้องมีสักห้าซีนเด็ดๆ
ให้คนอ่านอยากย้อนกลับมาอ่าน
หรือไม่ก็คิดหัวแทบแตกเกี่ยวกับการสร้างตัวละคร
บุคลิกจะอย่างไร ภูมิหลังจะแค่ไหน
เป้าหมาย แรงจูงใจ ปัญหาอะไร ของเขา
ฯลฯ
แต่เคยคิดจริงจังไหมว่า เรื่องที่เราจะเขียนลงไปนี่
ต้องใช้ point of view แบบไหน จึงจะเหมาะกับเรื่อง
จะต้องให้ตัวละครตัวไหนเป็นคนเล่าเรื่อง
ต้องใช้คำอย่างไร จึงจะทำให้สอดคล้องเหมาะสม
กับตัวละคร เหตุการณ์ บรรยากาศ
ปัญหาหนึ่งของนักเขียนใหม่มาก หรือจะกลางเก่ากลางใหม่ ^--^
ร้อยละเก้าสิบคือเรื่องการบรรยาย...
ฝืดมากเลยถ้าจะให้บรรยาย ทั้งที่ทางทฤษฎีก็รู้ละนะ
เวลาจะบรรยายฉากสถานที่ เอาให้มันได้ครบทั้งห้าประสาทสัมผัสธรรมดา
- รูปร่าง สามเหลี่ยม วงกลม สีเหลี่ยม ทรงกลม เส้นตรง
- รสชาติ เปรี้ยว หวาน มัน เค็ม
- กลิ่น เหม็น หอม หืน
- เสียง ดัง เบา แหบ พร่า เนิบๆ
- สัมผัสจับต้องแล้วเป็นอย่างไร นิ่ม อ่อน แข็ง ขรุขระ ร้อน เย็น
บรรยายอย่างที่เห็นยังไม่พอ ต้องเติมคำขยาย
อยากหาคำเปรียบเทียบด้วย เพื่อจะให้มันเหมือนจะดูดีขึ้น
แต่ที่บางคนอาจจะจนมุมไปเลย ก็คือ...
การบรรยายอารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร
โดยเฉพาะอารมณ์ เศร้าโศก เจ็บปวด
อยากเขียนให้คนอ่าน อ่านแล้วน้ำตาร่วงเผาะๆ ทำอย่างไร
อยากเขียนให้คนอ่านหัวเราะ ร้องไห้ ไปกับตัวละครทำอย่างไร
บรรยายแค่ไหนถึงจะพอดี
โอ๊ย คำถามอย่างเจ๋งเลย เพราะพี่ฟีก็อยากทำได้เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ
ไม่มีบล็อกพิมพ์สำเร็จรูปสำหรับเรื่องอย่างนี้หรอกค่ะ
เพราะว่าแต่ละเรื่องที่คนเขียนขึ้น มันดิ้นมันมีชีวิตของมันไปต่างกัน
แต่ที่พี่ฟีใช้สำหรับเขียนเรื่องของตัวเองก็คือ
- ใครจะเป็นคนเล่าเรื่อง
หากจะบรรยายว่านางเอกกำลังเศร้าโศก
แต่ไปเลือกให้พระเอกเป็นคนเล่าว่าเธอเศร้าโศก
คนอ่านก็ไม่รู้จะอินไปด้วยไหม
- บ่มเรื่อง มาถึงจุดที่จะบรรยายอารมณ์ความรู้สึกนั้นเพียงพอหรือยัง
- คำที่เอามาใช้ในการบรรยาย เหมาะสมกับอารมณ์แล้วยัง
- แช่อารมณ์ให้เพียงพอที่จะให้คนอ่านจมกับความรู้สึกนั้นกับเขาสักระยะ
ไม่ใช่ว่า บรรยายถึงความเศร้าโศกของเธอสองประโยค
แล้วเธอก็เชิดหน้ายิ้มอย่างเข้มแข็ง ฟื้นตัวจากความเศร้านั้นแล้ว ฮ่าๆๆ
(จะเท่าไหร่ วัดจากใจคนเขียนค่ะ ว่าเขียนถึงที่สุดแล้วยัง ^-^)
แต่สิ่งหนึ่งที่จะช่วยให้การเขียน การใช้คำของเราดีขึ้นคือ การอ่านค่ะ
อ่านมากๆ เราก็จะเห็นคำที่คนอื่นเขาใช้ ซึ่งบางครั้งเราก็รู้ แต่นึกไม่ถึงเท่านั้น
การอ่านพจนานุกรมมันก็ดีค่ะ แต่มันทำให้เรารู้ความหมายของคำเท่านั้น
แต่จะได้อารมณ์มากกว่าหากจะอ่านแบบเป็นเรื่อง ^--^
ดีใจจัง ที่วันจันทร์นี้พี่ฟีหาเรื่องมาคุยกับพวกเราได้
อันไหนซ้ำๆ ไปบ้างเลยถือว่า เป็นการทบทวนนะคะ
ขอให้มีความสุขกับการคิด การทำงาน ยิ้มให้ตัวเองบ้างนะคะ
เป็นกำลังใจค่ะ
ฟีลิปดา
^--^
|
