ฟีลิปดา
28 ก.พ. 65
เวลา 11:15:13
พิมพ์
แจ้งลบ
ส่งหาเพื่อน |
สวัสดีวันจันทร์ที่ 28 กุมภาพันธ์ 2565 ค่ะ
วันสุดท้ายของเดือนนี้แล้ว
กุมภาพันธ์ มี 28 วัน ห่างกันสี่ปีถึงจะมี 29 วัน
ที่เรียกว่าปีอธิกสุรทิน ปี 2020 มี 29วันแล้ว
ก็นับไปว่าปีไหน อธิกสุรทินจะกลับมาอีก
ก็ว่ากันไปตามการโคจรของดวงอาทิตย์ค่ะ
พูดถึงปีอธิกสุรทิน ก็เพราะคิดไปถึงภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง
จำได้บ้างไม่ได้บ้างนะ เล่าพอคร่าวๆ
ปีนั้นมี 29 วันแล้วนางเอก็จะเดินทางไปหาแฟนตัวเองทำนองนั้น
แต่ระหว่างทางเกิดอุบัติเหตุรถโดยสารไปต่อไม่ได้
เธอไปติดอยู่ที่เมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง มีพระเอกเป็นเจ้าของร้านอาหาร
เธอจ้างให้พระเอกนำทางเธอไป พระเอกตอนนั้นกำลังร้อนเงิน
เลยตกลงพาเธอไป แล้วในระหว่างการเดินทาง
ก็มีขัดแย้งกันบ้าง โน่นนั่นนี่ เป็นพล็อตธรรมดาค่ะ
เพราะความคิดพื้นเพต่างกัน
แต่หลักๆ ที่จำได้ คือ ทั้งคู่ต้องแสดงตัวเป็นคู่รักเพื่อให้ได้ห้องพักทำนองนั้น
กับมีคำถามหนึ่งที่พระเอกถาม
ถ้าเกิดไฟไหม้ อะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิตคุณ ที่จะเอาออกมา
หลังจากนั้น ก็คงปิ๊งกันเงียบๆ
แต่เมื่อไปเจอแฟน
แฟนนางเอกก็คุกเข่าขอแต่งงานเลย ก็ต้องแยกกันสินะ ^--^
แต่ดันเกิดไฟไหม้ แล้วนางเอกก็ได้คำตอบว่า
แฟนเธอไม่ได้รักเธอมากเท่าไหร่ เธอเองก็ไม่เท่าไหร่
แล้วก็กลับไปหาพระเอก ....
พล็อตธรรมดามากค่ะ หลายคนก็คงเจอคงเห็นกันมาเยอะ
แต่อะไรทำให้พล็อตพวกนี้ยังคงขายได้ ยังมีการสร้าง ยังมีการพูดถึง
ความธรรมดา ที่หลายคนอาจจะคิดว่าซ้ำซาก
แต่ทำไม ความซ้ำซากนี้ มันจึงวนอยู่ได้ มันจึงดำรงอยู่ได้
...ก็เพราะยังมีคนอ่านอยู่ค่ะ... ^--^
คนอ่านมีหลายประเภท คนอ่านมีหลายอารมณ์
คนอ่านหนังสือบางคนชอบอ่านไปเรื่อยๆ อ่านได้หมด อ่านดะ
มีความสุขกับการอ่าน อันไหนไม่ถูกใจ ก็วาง แค่นั้น
คนอ่านบางคนก็เจาะเฉพาะที่ตัวเองชอบ แล้วก็อ่าน
คนอ่านบางคน ตอนนี้ชอบอย่างนี้ เวลาผ่านไป เปลี่ยนความชอบ
คนอ่านบางคนไม่มีเวลาที่จะเลือกสรรเอง ก็อ่านตามคนอื่นเอา
คนอ่านบางคน ยังไม่อ่านหรอก แต่ซื้อไว้ก่อน
คนอ่านบางคนหาเรื่องที่ตนชอบอ่านไม่ได้
อ้าว ตำหนิ ทำไมเขียนแต่อย่างนี้ออกมา ฮ่าๆๆๆ
คนอ่านบางคนอยากได้แปลกๆ ใหม่ๆ ไม่ซ้ำซาก
แล้วก็บ่น ทำไมเขียนแต่อย่างนี้ออกมา ฮ่าๆๆๆ
คนอ่าน ฯลฯ
ก็คนอ่านมีหลายแบบ มากมายไร้ข้อจำกัด
นักเขียนบางคนก็อาจจะเขียนได้ทุกอย่างไม่จำกัด
แต่นักเขียนบางคนมีข้อจำกัด
อย่างพี่ฟีนี่ก็มีข้อจำกัด คือจะเขียนแต่สิ่งอยากเขียนค่ะ ^--^
ตอนนี้อยากเขียนแบบนี้ ตั้งโจทย์ให้ตัวเองอย่างนี้
เปลี่ยนไปตามใจตัวเองเหมือนกัน ก็เขียนแบบ เอาใจตัวเองน่ะ ^--^
ย้อนกลับไปว่า ทำยังไง จะทำให้พล็อตธรรมดา มันไม่ธรรมดาบ้าง
พี่ฟีมองว่า...
ตัวละครจะสำคัญที่สุดค่ะ เมื่อเจอกับพล็อตธรรมดา รู้ๆ กันอยู่
บุคลิกตัวละคร การแสดงออก คำพูด ทัศนคติ
ต้องการจะสื่ออะไรออกมา ทำให้คนอ่านประทับใจได้ไหม
เพราะเรื่องไม่ต้องลุ้นหรอกค่ะ ว่า จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
แต่จะทำให้เกิดอะไรขึ้นต่อไปนั้นต่างหากที่จะทำให้สนุก
รู้แน่ๆ ว่าจะทำให้พระเอกนางเอก แยกจากกัน... ไม่ต้องเดา
แต่อะไรล่ะ เหตุการณ์อะไร สาเหตุอะไร
การแสดงออกแบบไหน คำพูดแบบไหน
ที่จะทำให้ เขาแยกจากกัน...
ตรงนี้คือรายละเอียดที่แตกต่าง
ที่จะใส่ลงไปให้คนอ่านได้เข้าใจอารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร
ให้มันแตะเข้ากับประสบการณ์บางอย่างในคนอ่าน
ให้มันเข้าถึงอารมณ์คนอ่าน...ยากนะ เพราะคนอ่านหลากหลาย
เมื่อไหร่จะมาเจอกับเราอีก...บางทีก็นานจัง ^--^
แต่คงไม่เป็นปัญหาสำหรับคนที่รู้จักรสนิยมของคนอ่านของตัวเอง
สำหรับคนที่เพิ่งเริ่ม ไม่รู้จักคนอ่านของตัวเอง
ไม่รู้ว่าคนอ่านต้องการอะไรแบบไหน
เอาที่เรา...คนเขียนซึ่งเป็นคนอ่านคนแรกเลยค่ะ ^--^
พี่ฟีเขียนนวนิยายเรื่องแรก ก็เริ่มที่คิดว่า ฉันเขียนนวนิยายได้ค่ะ
ไม่ได้เริ่มที่จะหาว่า ตลาดต้องการแบบไหน ยังไงที่เรียกว่าสนุก
เพราะสนุก เพราะดี สำหรับแต่ละคนไม่เหมือนกัน
ก็เริ่มเขียนอย่างที่ตัวเองอยากเขียน เขียนได้ออกมาก่อน
ทุกวันนี้ก็ยังเป็นแบบนี้อยู่ ^--^
และมักจะคิดเสมอว่า จะเขียนพล็อตธรรมดา ให้มันไม่ธรรมดายังไง
พี่ฟีไม่ชอบท่ายาก พล็อตแปลกใหม่ค่ะ
อยากทำอะไรสบายๆ ง่ายๆ แต่ทัชใจคนอ่านแค่นี้ ไม่มีอะไรมาก ^--^
ลองหาวิธีใส่ความไม่ธรรมดา
ในความเรียบง่ายให้กับนิยายตัวเองกันนะคะ
สนุกเขียนค่ะ
ฟีลิปดา
^--^
|
