ฟีลิปดา
4 ก.พ. 62
เวลา 12:01:18
พิมพ์
แจ้งลบ
ส่งหาเพื่อน |
สวัสดีวันจันทร์ที่ ๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๒ ค่ะ
ช่วงตรุษจีนได้ยินเสียงประทัดค่ะ
สร้างความคุ้นเคยในชีวิตมาก
นอนฟังเสียงประทัด เพลินดี เพราะตั้งใจตื่นสาย
ชีวิตที่ไม่เร่งร้อน มันก็ดีเหมือนกันนะ
แต่ก็จะทำอย่างนี้ไปตลอดไม่ได้
เพราะเวลาเปลี่ยนใจ อยากจะเร็วขึ้นมาบ้าง
อ๊ายยย วิ่งหน้าตั้งเดี๋ยวตกขบวน ฮ่าๆๆๆๆ
ยกเว้นเราจะสร้างทาง สร้างขบวนของเราขึ้นมาเอง
โดยไม่เปรียบเทียบกับใครเขานั่นแหละ ถึงจะทำอะไรก็ได้ ^--^
เข้าเดือนกุมภาพันธ์แล้ว ถือว่าเขาสู่ปีใหม่แล้วนะ
ก็ต้องเริ่ม งานตามที่วางเป้าเอาไว้
ปีนีจะเขียนให้จบอย่างน้อย 2 เรื่อง
- เค้าโครงมีแล้ว ว่าจะวางเส้นเรื่องยังไง
- วางแนวไว้แล้วว่า จะให้ออกมาในเรื่อง
รักโรแมนติกเหมือนเดิม ฮ่าๆ
ก็คิดอยู่นะว่า เอ น่าจะเอาซัสเพนส์มาเสริม
ก็คงมีบ้างนิดหน่อย เพราะเป็นคนไม่ชอบความซับซ้อน
เวลาเขียนแล้ว ใจร้อน ชอบเปิดเผย
สังเกตเรื่องพี่ฟีเขียนสิ ไม่มีงำประกายไว้หรอกว่า
ใครคือคนอยู่เบื้องหลัง ไม่ต้องหักมุมหรอก ตรงๆ ไปเลย
คนอ่านต้องรู้ แต่ตัวละครไม่รู้ ชอบแบบนี้มากกว่า
ยกเว้นเขียนสืบสวนนะ ต้องไม่รู้ทั้งคนอ่านและตัวละคร
นักเขียนรู้อยู่คนเดียว บางทีก็กว่าจะรู้เหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ
- บุคลิกตัวละครชัดแล้ว เจอหน้าพระเอกนางเอกแล้ว
ก็หารูปได้แล้วไง ฮ่าๆๆ บุคลิกตัวละคร
ถ้าเรารู้ว่าเขาเป็นคนยังไง แบบไหน มันก็จะช่วยได้เยอะนะ
เวลาที่เราจะไปคิดหาเหตุการณ์รายละเอียดในเรื่อง
จุดอ่อน จุดแข็งของเขา มันช่วยได้ทุกทาง
โดยเฉพาะเรื่องรัก แบบเน้นอารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร
ถ้าเราไม่เข้าใจ ตัวละครของเขา เข้าไม่ถึงตัวละครตัวเอง
มันก็ยากที่จะเดินเรื่อง หรือหาอะไรมาทดสอบเขา
ให้มันเป็นเรื่องเป็นราว
- Setting อันนี้ก็มีละ โดยเฉพาะเรื่องที่เขียน
เป็นประเทศสมมตินี่ อันนี้คนเขียนต้องรู้
วาดแผนที่ประเทศ เรื่องเล่า ตำนาน ขนบธรรมเนียม
สร้างออกมาให้ได้ พี่ฟีเขียนทะเลทราย ก็ต้องมีเอาไว้
ส่วนเขียนเรื่องรักธรรมดา ก็ใช่ว่า จะไม่หานะคะ
จะให้อะไรเกิดตรงไหน บ้านเป็นไง สวนเป็นไง
อากาศเป็นไง มันเอื้อกับเหตุการณ์ที่เราจะทำให้เกิด
แม้แต่เพื่อนบ้านเป็นไง ก็ยังต้องคิด พวกซุบซิบนั่นก็ด้วย
จะให้มันมีผลต่อ เรื่องของเราไหม
- รายละเอียดเหตุการณ์ยังไม่มี อ้าว
ฮ่าๆๆๆ บางทีความยากง่ายก็จะอยู่ที่รายละเอียดนี่ล่ะ
จะหาเหตุการณ์มาใส่เรื่องอย่างไร
ความจริงที่เขียนสวัสดีวันนี้ ก็จะมาที่จุดนี้ล่ะ ฮ่าๆๆ
เกริ่นมาซะเยอะ ตามประสา คนคิดอะไรได้ก็เขียนออกมา
มาระดมความคิดค่ะว่า จะหาเหตุการณ์ใส่ในเรื่องได้จากไหน
ตรงนี้อาจจะเป็นจุดอ่อนของหลายคน ที่มีความรู้สึกว่า
ฉันไม่รู้ พี่ฟีบางทีก็ยังไม่รู้เลยเหมือนกัน ฮ่าๆๆ
แต่เราจะปล่อยให้เลยตามเลยไม่ได้ค่ะ ต้องรู้จักที่จะฝึกคิด
- หาเหตุการณ์โดยการตั้งคำถาม
เมื่อไม่มีคำถาม ก็จะไม่มีคำตอบ
เมื่อไม่มีคำถาม ก็จะไม่มีการคิด
หากอยากคิดเก่ง ก็ต้องตั้งคำถามเก่ง
- รู้ว่าต้องการอะไรใส่ธีมอะไร ต้องการใส่อะไรลงไปในเรื่อง
ถ้าไม่รู้ อ่านให้มากขึ้น
- รู้ว่านวนิยายแต่ละแนว มันมีซีนบังคับอะไรบ้าง
ฮ่าๆๆๆ ซีนบังคับพี่ฟีก็ว่าไป
แต่ใครก็อย่าคิดว่า จะเขียนได้ตามอำเภอใจนะ
เพราะความคาดหวังของคนอ่านนั้นมีค่ะ
อย่างเขียนเรื่องสืบสวน ซีนบังคับมันก็มีอย่างเช่น
เจอศพ เห็นศพ สอบปากคำ ทำการสืบสวน เฉลย
....เขียนนวนิยายรัก พระเอกนางเอกเจอกันยังไง
จูบแรกเมื่อไหร ทะเลาะกัน ง้อกันแบบไหน
จากกัน เข้าใจกันยังไง กลับมาพบกันเมื่อไหร่
อย่าเล่นซีนผิดแนวเรื่อง
คุณจะมีแต่ซีนไล่ล่าฆ่ากัน ด่าทอกันทั้งเรื่องมันจะใช่เหรอ!
ไม่มีเลยที่พระเอกนางเอกจะได้ใกล้ชิด แสดงความรักต่อกัน
ไม่มีอารมณ์ใดได้บ่งบอก เปิดเผยความรู้สึก อย่างนี้มัน
....จริงอยู่ เราอาจจเขียนไขว้แนวกันได้ ผสมกันได้
แต่เมื่อเรามีหมุดหลักของแนวมันแล้ว เหมือนตุ๊กตาลม
เออ เขาเรียกอย่างนี้เปล่า ตุ๊กตาที่เขาตั้งเอาไว้เวลามีงานสักอย่าง
ขามันอยู่กับที่ แต่ตัวมันจะไหวไปมาตามลมพัด
ด้วยท่าทางลวดลายไม่ซ้ำ
นั่นมันทำให้เห็นความสนุก ความแตกต่างกันได้
แต่ถ้าขามันไม่อยู่กับที่ลมพัดมา ก็ปลิวตามลม
ใครจะไปเห็นล่ะว่า มันโยกย้ายส่ายตัวยังไง
จะให้ขับรถตามไปดูตลอดนะเหรอ ใครจะว่างขนาดนั้นนนนน ฮ่าๆๆๆ
ในเมื่อกองดองมีหนังสืออีกเพียบ
- รู้ว่า จะมีซีนพีค อะไรในเรื่องของตัวเอง
เอาเป็นแบบ โห สะใจ ซีนนี้ใช่เลย
เป็นซีนที่คนอ่านเมื่ออ่านจบ
แล้วจะวกกลับมาเจาะอ่านใหม่ทำนองนั้น
แล้วซีนพีคนี่มันเป็นยังไง ก็เราพีค แต่คนอ่านอาจจะไม่พีค
ถามเรื่องคนอื่นจะคิดยังไง ตอบไม่ได้ค่ะ
รู้แต่ว่าตัวเองคิดยังไง เรารู้สึกมีอารมณ์อะไรไปกับซีนที่เขียน
เราเข้าถึงมันไหม เราอ่อนไหวกับมันไหม
เราตบมือสมน้ำหน้า / เราดีใจที่เห็นอย่างนี้ /
เราน้ำตาคลอด้วยความสงสาร
ความพีค ให้ถามตัวเองว่า วูบไหวไปด้วยอารมณ์แล้วยัง
อินกับเหตุการณ์ตอนนั้นไหม ถ้าเราอิน
มันก็ต้องมีคนอินกับเราค่ะ
ก็อย่างที่บอก ถ้าถาม แล้วคนอ่านจะ...ไหม
ต้องเขียนออกมาให้จบก่อน นำสู่สาธารณะก่อนถึงจะรู้ค่ะ
เขียนไปได้แค่สองสามซีน เขียนไม่จบ
ตอบได้เลยค่ะว่า ไม่ ฮ่าๆๆๆ
นวนิยายต่อให้เขียนดีแค่ไหน แต่เขียนไม่จบ...มันก็แค่นั้น
- หาอุปสรรค เป็นความขัดแย้ง
ประเภทที่คิด สิ่งร้ายๆ ที่จะเกิดขึ้นกับตัวละครมีอะไรบ้าง
เขาจะทำ.... แต่....
เขาต้องการ .... แต่.....
นวนิยายเป็นการเล่าเรื่องถึงปัญหา และการแก้ปัญหาของตัวละคร
เรื่องมันเดินไปด้วยปัญหา และการแก้ปัญหา
เรื่องสั้นยาวแค่ไหน อยู่ที่ปัญหา และการแก้ปัญหา
หาให้เยอะ ก็ได้เหตุการณ์เยอะ หาได้น้อย เรื่องก็สั้น
แต่ สั้นยาว ไม่ได้กำหนดความสนุกของเรื่อง
ปัญหา ที่กระทบส่งผลต่อตัวละครมากที่สุด
ทั้งทางกายภาพ และทางจิตใจ คือปัญหาที่กระจาย
ไปสู่ปัญหาอื่นๆ ได้มากที่สุด
ดังนั้น เวลาได้มาหนึ่งปัญหา ให้เขียนรัศมีออกไป 3-5 แฉกเลยว่า
ปัญหานี้จะนำมาสู่ปัญหาอะไรอีก แล้วหาวิธีแก้เอาไว้ด้วย
สร้างเหตุการณ์ล้อมรอบเพื่อสร้างปัญหานี้
เรื่องเล่าก็จะมีเอง เหตุการณ์ในเรื่องก็จะมีเอง
อ้าว เขียนซะเพลิน มาสตั้นไปซะเฉยๆ คิดไม่ออกฮ่า
เหมือนคิดเขียนคำในเรื่องเลย บางทีก็คิดไม่ออกไปซะเฉยๆ
ว่าจะใช้ประโยคไหน ฮ่าๆๆ ...กาแฟหมดแล้ว
สุขสันต์วันตรุษจีนค่ะ ขอให้สุขภาพแข็งแรง มีเงินใช้จ่ายพอเพียง
เขียนนวนิยายได้ไหลลื่นนะคะ
มีความสุขค่ะ
ฟีลิปดา
^--^
|
