ฟีลิปดา
26 มิ.ย. 60
เวลา 9:52:08
พิมพ์
แจ้งลบ
ส่งหาเพื่อน |
สวัสดีวันจันทร์ที่ ๒๖ มิถุนายน ๒๕๖๐ ค่ะ
จันทร์สุดท้ายของเดือนนี้แล้วค่ะ
หกเดือนแรกของปีนี้กำลังผ่านไป
หกเดือนใหม่จะเข้ามาแล้ว
ปรับตารางการทำงานเป้าหมายใหม่แล้วยัง
หรืออะไรๆ ก็เหมือนเดิม ฮ่าๆๆ
เป้าเดิม แต่ทำให้มันเป็นจริงเท่านั้น
ตั้งใจทำให้ได้ ด้วยการเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองเสียใหม่เนอะ ^--^
มาพูดถึงการเขียนนวนิยาย ที่บางคน...
เขียนแล้ว มันเหมือนไม่มีอะไร
เขียนแล้ว มันเขียนไม่ออก
เขียนแล้ว มันเหมือนไม่ลุ่มลึก
เขียนแล้ว มันเหมือนรวบรัดไป
เหมือนนนนนนนนนนน
นวนิยายเรามันไม่มีพล็อต ไม่มีอะไรน่ะ
พูดไม่ถูก แต่เข้าใจใช่ไหม ฮ่าๆๆๆ ^--^
พี่ฟีว่า ทุกคนที่เขียนนวนิยาย ก็ต้องมีพล็อต
มีเหตุการณ์อะไรอยู่ในใจแล้วค่ะ ถึงได้อยากเขียน
ใครยังไม่มี หรือคิดว่าตัวเองหาไม่ได้เลย
ก็ไปเปิด หนังสือ
100 คำถามสร้างนักเขียน นวนิยายคุณเขียนได้ตัวเอง
ในนั้น รวบรวมพล็อต ธีม ต่างๆ เอาไว้ร่วม 50 ด
จะไม่มีอะไรให้เราคิดเราเขียนได้อย่างไร
แต่ปัญหา คงจะอยู่ที่ ระหว่างทางที่ลงมือเขียน
มันเหมือนขาดพล็อต ขาดเหตุการณ์ คิดไม่ออก
ที่ทำให้เรื่องคงความน่าสนใจ
และเป็นสะพานเชื่อมจากจุดหนึ่ง ไปอยู่อีกจุดหนึ่ง
จนบางครั้ง เหมือนเราไม่มีอะไรจะเขียน ไม่มีพล็อตว่างั้นเถอะ
พานเลิก หยุดเอาไว้ก่อนซะงั้น
ความจริงถ้าหาเหตุการณ์ใหญ่ๆ มาเล่นไม่ได้
ก็น่าจะใส่เหตุการณ์เล็กๆ ลงไปแทน เป็นเหตุการณ์ยิบย่อย
ที่เป็นอุปสรรคเล็กน้อย เป็นซีนเล็กๆ ซีนหนึ่ง
ซึ่งจะขยายใหญ่โตไปได้หรือไม่ก็แล้วแต่
หามากจากไหนล่ะ ไอ้เจ้าพวกยิบย่อยอย่างนี้
ก็เริ่มที่ตัวเราเลยค่ะลองนั่งลิสต์รายการเอานะคะ
มีอะไรที่ทำให้เราหงุดหงิดใจ รำคาญใจได้บ้าง
สิ่งเหล่านี้เอาไปใส่ให้กับตัวละครเราได้เช่นกันค่ะ
แค่ตัวละครตั้งใจจะทำอะไรวันนี้
แล้วมีอะไรมาขวาง ขัดจังหวะได้บ้าง
จะต้องพิมพ์รายงานให้จบ บ้าเอ๊ยไฟดับ
จะต้องรดน้ำต้นไม้ สายยางดันฉีกขาด
จะออกไปชอปปิ้ง รถสตาร์ทไม่ติด
ต้องรีบไปประชุม เวรกรรมท้องเสีย
ต้องซักผ้าเพื่อใส่ไปงานเลี้ยงพรุ่งนี้ อ้าวฝนตกทั้งวัน
สั่งให้ลูกน้องเตรียมข้อมูล หนอยดันลาหยุดลูกป่วย
หวังจะกินข้าวราดปลากระป๋อง โธ่เอ๊ยเปิดปลากระป๋องฝาบาด
เดินไปสั่งก๋วยเตี๋ยวต้มยำ เดี๋ยวกลับมาเอา
พอถึงบ้านกลายเป็นบะหมี่แห้ง
กำลังลองชุดพัลวัน อ้าวแฟนโทรมาเลื่อนนัด
ฯลฯ
ตัวละครของเขา มีเป้าหมาย แรงจูงใจ
มีสังคมแวดล้อม ที่บ้าน ที่ทำงาน สุขภาพ
สิ่งเหล่านี้ เอามาใช้เป็นประโยชน์
ในการสร้างอุปสรรคย่อยๆ ให้กับเขาในแต่ละวัน
แล้วเราก็จะมีอะไรเล่าในเรื่อง
ตัวละครของเราจะเคลื่อนไหวได้เอง
อ้อ...ยังมีอีกอย่างหนึ่ง ที่เราสามารถเติมเข้าไปอีก
นั่นคือเล่นกับ อารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร
เมื่อต้องทำในสิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ
เมื่อกำลังโศกเศร้าแต่ต้องฝืนยิ้ม
เพราะได้เจอกับสิ่งที่ไม่คาดหวัง
เมื่อท้อแท้ แต่ต้องฝืนทำตัวเข้มแข็ง
ทำเหมือนคนตีสองหน้า
อารมณ์ความรู้สึก มาเล่นเป็นเรื่องได้
และอาจขยายเป็นความตึงเครียดระหว่างตัวละครได้
สิ่งเหล่านี่มันเป็นน้ำจิ้ม ให้คนอ่านไม่ข้ามหน้า
เป็นการยืดเวลาไม่ให้ซีนสำคัญมาชนกันเร็วไป
สำหรับคนที่ชอบเดินเรื่องเร็วๆ
และแม้แต่สร้างสะสมขยายให้มันกลาย
เป็นเหตุการณ์หลักๆ ตามมาก็ได้
คิดแล้วเขียน แล้วมันก็ต้องจบค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการเขียนะคะ
ฟีลิปดา
^--^ |
