ฟีลิปดา
12 ต.ค. 58
เวลา 9:43:41
พิมพ์
แจ้งลบ
ส่งหาเพื่อน |
สวัสดีวันจันทร์ที่ ๑๒ ตุลาคม ๒๕๕๘
อีกสองวันก็จะเป็นวันที่ ๑๔ ตุลาคม
บางทีอะไรที่ผ่านมาแล้ว ก็มักจะผ่านไปเลย
ก้าวไปข้างหน้าเรื่อยๆ ซ้ำซากกับความผิดเดิมๆ
แล้วกลับมาล้มลุกคลุกคลานกันใหม่
คนเราถ้าขาดความอดทน...
ก็คงต้องย้อนกลับมาเริ่มต้นใหม่เสมอ
เหมือนจะเรียนอะไรสักอย่าง ทำอะไรสักอย่าง
ถ้าไม่อดทนทำอย่างสม่ำเสมอ ก็ต้องกลับมาเริ่มใหม่อยู่เรื่อย
ยิ่งมาเรียนรู้เอาตอนต่อมความจำหดแคบ ก็ยิ่งอดทนมากขึ้น
แต่ถ้าเป็นเรื่องของการอ่านนวนิยาย ต่อมความจำแคบๆ ก็ดีนะ
เพราะหยิบมาอ่านซ้ำ ก็เหมือนได้อ่านเรื่องใหม่เพราะจำไม่ได้
มาถึงตอนจบนั่นแหละถึงคิดได้ว่า เฮ้ย เราเคยอ่านแล้วนี่หว่า ฮ่าๆๆๆ
เหมือนเรื่องจะคุยนี้ ไม่รู้ว่าเคยคุยไปแล้วยัง
พอดีเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว มีคนถามพี่ฟีเรื่องเขียนบรรยายสถานที่ยังไง
เพราะชอบที่ได้อ่านในเรื่อง ขีดเส้นใต้ไม่ใช่แค่รัก
พี่ฟีก็ถือโอกาส เอามาเป็นหัวข้อคุยวันจันทร์ละกัน (ทุ่นไปได้อีก)
เรื่องการเขียนบรรยาย ตอนเขียนนวนิยายใหม่ๆ นี่ รู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ยากที่สุดค่ะ
ยากกว่าการคิดพล็อตหรือสร้างตัวละคร ฮ่าๆๆๆ
เพราะมันเป็นการเขียนลงไปจริงๆ แต่พอมาจับจุดได้ ไม่เกร็งมาก
ว่าไปตามตัวละครเห็นคิด รู้สึก สัมผัสได้ ก็ง่ายขึ้น
การเลือก setting โดยเฉพาะสถานที่ที่จะให้เกิดเหตุการณ์นั้น
มันเป็นรายละเอียดอย่างหนึ่งที่ทำให้เหตุการณ์ไม่อยู่ลอยๆ
ตอนเขียนถึง บ้านปางสน นั้น พี่ฟีออกแบบเอาไว้ค่ะว่า
ที่บ้านปางสนจะมีบรรยายกาศยังไง อะไรอยู่ตรงไหน
ก็วาดเอาไว้คร่าวๆ ในกระดาษละนะ ถึงภูมิทัศน์
จากนั้นเพื่อทำให้ภาพในหัวของเราชัดเจนขึ้น ก็ต้องเปิดดูรูปภาพค่ะ
(บางคนอาจจะเริ่มมีไอเดียโดยเปิดดูรูปภาพก่อน ได้ทั้งนั้น)
ก็หาดูรูปภาพในอินเตอร์เน็ต ภาพไหนมันใกล้เคียงกับที่เราคิดเอาไว้
ใส่เข้าไปในเรื่องของเราได้ ก็แคปหน้าจอเก็บไว้
ตอนดูรูปภาพ บางทีเราก็ได้ไอเดียเพิ่มเข้ามา
รูปภาพแต่ละรูปที่ดู บางครั้งไอเดียมันก็ได้จากจุดเล็กๆ ที่อยู่ในภาพ
ภาพบางภาพ ก็ให้สร้างโทนของอารมณ์ความรู้สึกได้
เมื่อได้ก็เก็บแคปหน้าจอเอาไว้ เปิดดู มองว่ารูปนี้ เอาไปไว้ในเหตุการณ์ใดได้บ้าง
เวลาเขียนบรรยายลงไป พี่ฟีไม่ค่อยชอบเขียนแบบส่องกล้องบรรยายไปเรื่อย
แล้วจึงเข้าไปถึงตัวละคร (ก็แล้วแต่ละคนค่ะ)
แต่จะเขียนโดยเอาตัวละครเข้าไปอยู่ตรงนั้นเร็วที่สุด
บรรยายออกมาผ่านสายตา อารมณ์ ความนึกคิดของตัวละครเลย
เป็นการดึงเอาสถานที่เหล่านั้น เข้ามาอยู่ในเรื่อง ไม่ใช่แขวนบอกไว้เฉยๆ
และเรื่องของคำ ก็ไม่ต้องเกร็งหามาคำวิลิสมาหรามาใช้
บรรยายผ่านตัวละครเป็นหลัก มันลดขั้นตอนเยอะนะ
ยิ่งถ้าเป็นตอนที่ตัวละครอยู่คนเดียว คิดคนเดียว
หรืออยู่ระหว่างรอคอยอะไรสักอย่าง การเอาฉากสถานที่เข้ามาสู่
ในเรื่อง โดยผ่านสายตา อารมณ์ความรู้สึก ความคิดของตัวละคร
มักจะไม่เสียของค่ะ เพราะถ้าใครอ่านผ่าน
ก็จะไม่รู้บางอย่างในสิ่งที่ตัวละครบอกนะ ฮ่าๆๆๆ
เขียนนวนิยาย เป็นการสร้างภาพด้วยตัวอักษร
เรื่อง detail นี่ก็สำคัญนะคะ ดึงมาใช้ให้เหมาะสมค่ะ
ขอให้สนุกกับการอ่านการเขียนนะคะ
มีความสุขทุกวันค่ะ
ฟีลิปดา
^--^
|
